หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 280

เพราะว่าเจอเซี่ยงฉิงและฉีซิ่งหรานตอนกลางคืน บนโต๊ะอาหารเลยดูคึกคักกว่าปกติ

เก้าโมงเป้ยเปยก็เริ่มง่วงนอนแล้ว เราจึงต้องแยกย้ายกันไป

วันนี้เป้ยเปยออกเหงื่อบ้าง กลับถึงบ้าน ฉันปลูกเป้ยเปยตื่น ให้ลู่จือสิงไปอาบน้ำให้เป้ยเปย

พอฉันอาบน้ำออกมา เป้ยเปยนอนหลับพอดี ลู่จือสิงไปอาบน้ำ ฉันวิ่งไปดูเป้ยเปยที่ห้องนอน จึงจะปิดไฟปิดประตูและเข้าห้องนอนไป

ลู่จือสิงพึ่งจะออกจากห้องอาบน้ำ เขามองมาที่ฉัน นั่งลงอีกฝั่งของเตียงขณะเช็ดหัวอยู่

ตั้งแต่บนโต๊ะอาหารฉันก็รู้แล้วว่าอารมณ์เขาแปลกๆ ว่างนิตยสารบนมือลง แล้วยกขาขึ้นไปบนเตียง ฉันเข้าไปดึงเขา”ประธานลู่ กำลังโกรธใช่ไหม?”

เขามองฉันไปแวบเดียว ไม่พูดอะไร

ฉันเห็นเขาไม่พูด เลยเอาผ้าเช็ดหัวจากมือเขามา “ฉันช่วยนายเช็ด”

เขาไม่ได้คัดค้าน ปล่อยมือให้ฉันเช็ดหัวให้เขา

ผมของลู่จือสิงไม่ได้ตัดมาสองเดือนกว่าแล้ว เดิมผมของผู้ชายก็สั้นอยู่แล้ว สองเดือนกว่ามันทำให้ผมยาวเร็วมาก

ฉันจับไปที่ผมของเขา “ผมนายยาวแล้วนะ จะไปตัดเมื่อไหร่ละ?”

เขาไม่พูดเหมือนเดิม ฉันโกรธจนหัวเราะออกมา “นายกะจะไม่คุยกับฉันตลอดไปใช่ไหม?”

“เธอเอาแต่คุยกับฉีซิ่วหรานไม่ใช่หรอ?”

พอได้ยินเขาพูด จะหัวเราะหรือร้องไห้ก็ไม่ได้ “ลู่จือสิง นายไม่ได้เข้าใจผิดอะไรใช่ไหม? ตอนนี้ฉีซิ่วหรานคบกับเซี่ยงฉิงแล้ว นายจะหึงฉันกับเขาอีกหรอ เวอร์ไปไหมนาย?”

ฉันพึ่งพูดจบ เขายื่นมือมาล็อกมือฉันไว้ อีกมือหนึ่งเอาผ้าขนหนูจากมือฉันทิ้งไปที่ที่ไม่ไกล ฉันยังไม่ทันตั้งตัว เขาก็จูบลงมาทันที

รุนแรงไปนิด ดุร้ายไปหน่อย ส่วนมากคือเร่งรีบ

เขาใช้แรง ฉันรู้สึกเจ็บ อดใจไม่ไหวที่จะดันเขา”นายกัดฉันเจ็บนะ!”

เขาเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่ฉันพูด ใช้แรงกดเข้ามาจูบฉันต่อ

รู้สึกว่าระบบหายใจถูกเขาลากออกไป หายใจไม่ได้ กำลังจะตายไปแล้ว เขาก็ปล่อยฉันทีนที

“ซูยุ่น ฉันไม่ชอบฟังเธอกับฉีซิ่วหรานพูดถึงเรื่องเมื่อก่อน ฉันไม่ได้กลัวว่าเธอกับเขาจะมีอะไรกัน แต่เป็นเพราะช่วงเวลาสองปีนั้นฉันไม่ได้อยู่ข้างเธอ!”

พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ เดิมฉันกำลังโกรธ กลับรู้สึกเต็มไปด้วยอารมณ์อ่อนน้อม

ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เขายังคิดถึงเรื่องเก่าๆอยู่

ฉันอดไม่ได้ที่จะยกมือไปกอดเขา จูบไปที่ปากเขาอย่างเบาเบา “ลู่จือสิง เรื่องเมื่อก่อน ใครผิดใครถูกมันไม่สำคัญอีกแล้ว ในเมื่อเราอยู่ด้วยกันแล้ว และอีกอย่าง........”

ขณะพูดฉันหยุดไปสักพัก เงยหน้ามองเขา”ฉันรักนาย เป็นเรื่องจริง”

ฉันดึงมือเขามาว่างไว้ที่อก ให้เขารับรู้ถึงใจที่เต้นของฉัน

มันเป็นเรื่องจริง และก็จริงมาตลอด

เขามองมาทางฉัน ด้วยสีหน้านวลๆ ริมฝีปากกระดิกเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังจะพูดอะไร สักพัก ฉันได้ยินเขาเรียกฉัน “ซู่ยุ่น”

พูดจบ เขาปล่อยมือ ทับฉันลงเตียง

จูบครั้งนี้นุ่มนวลกว่าครั้งก่อน เหมือนว่าฉันเป็นโลกทั้งใบของเขา เขาทำทุกอย่างอย่างนุ่มนวล

ฉันอดไม่ไหวที่จะกอดเขาแน่นๆ ตอบกลับเขาอย่างช้าๆ

เสื้อผ้าบนร่างกายไม่รู้ว่าถูกถอดออกมาเมื่อไหร่ คืนนี้ เราไม่ต้องกังวลเป้ยเปยอีกแล้ว

ลู่จือสิงเข้ามาช้ามาก สำหรับฉันความรู้สึกนี้มันทรมานชัดๆ ฉันอดไม่ได้ที่จะเรียกเขา”ลู่จือสิง———”

เขาก้มหน้ามองฉันอย่างยิ้มๆ”เด็กดี เรียนสามี!”

ท่าทางช้าๆ ฉันมองไปที่เขา รู้สึกทรมานไปทั้งตัว