ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม นิยาย บท 7

เฉียวซุนใช้มือจับประตูรถไว้แล้วค่อย ๆ ปล่อยลง

บรรยากาศภายในรถอึดอัดมากขึ้น

ลู่เจ๋อที่กลับมาจากต่างจังหวัดก็ต้องวิ่งไปที่บ้านตระกูลลู่อีกครั้ง ที่จริงแล้วก็รู้สึกเพลียอยู่นิดหน่อย เขาวางมือข้างหนึ่งบนพวงมาลัยแล้วลูบหัวคิ้ว น้ำเสียงเจือความหงุดหงิด “คุณคิดจะสร้างความวุ่นวายไปจนถึงเมื่อไหร่ ?”

จนถึงตอนนี้ เขาคิดว่าเธอกำลังสร้างความวุ่นวายอยู่ดี

เฉียวซุนรู้สึกเย็นวาบกลางอก เธอนั่งตัวตรงมองไปทางหน้ารถ สักพักเธอก็เอ่ยเบา ๆ ว่า “ลู่เจ๋อ ฉันจริงจัง! ฉันไม่อยากอยู่กับคุณแล้ว”

ลู่เจ๋อหันไปมองเธอทันที

เขาหน้าตาดี สัดส่วนใบหน้าสามมิติ เฉียวซุนเคยหลงใหลใบหน้านี้มาก แต่ตอนนี้เธอไม่รู้สึกแล้ว ไม่เลยสักนิด......

ดวงตาดำขลับของลู่เจ๋อจ้องมองเธอ โดยที่มือข้างหนึ่งปลดเข็มขัดนิรภัย “ลงรถ!”

เขาเอ่ยเสียงเบาและปลดล็อกรถ

เฉียวซุนลงจากรถทันที เดินไปที่ทางเข้าวิลล่า……. หลังตั้งตรงของเธอภายในแสงสลัว แน่วแน่พอ ๆ กับการตัดสินใจหย่าของเธอ

ลู่เจ๋อดึงบุหรี่ออกมาสูบแล้วถึงจะลงจากรถ เดินตามขึ้นไปชั้นบน

พวกเขาแยกทางกันโดยไม่สบอารมณ์

คืนนั้น เฉียวซุนนอนที่ห้องพักรับรอง ในใจลู่เจ๋อก็โกรธเกินกว่าที่จะง้อเธอ...... เขาเปลี่ยนชุดนอนแล้วนอนลง ในขณะที่นอนเขาลูบพื้นที่ว่างเปล่าด้านข้างอย่างไม่คุ้นชินเท่าไรนัก

แต่ก่อนไม่ว่าเขาจะเย็นชาแค่ไหน เฉียวซุนก็ชอบมานอนกอดเขาจากด้านหลังเสมอ......

แสงแดดยามเช้าตรู่ส่องเข้ามายังห้องนอน

ลู่เจ๋อรู้สึกแสบตาจึงยื่นมือบังไว้และเขาก็ตื่นขึ้น

ลงมาชั้นล่างมีเสียงเบา ๆ ลอยมา

จากที่ฟังเขารู้ว่านั่นเป็นคนรับใช้ที่กำลังจัดห้องอาหารอยู่ โดยปกติเรื่องพวกนี้จะเป็นเฉียวซุนที่ทำพร้อมกับคนรับใช้ และอาหารเช้าของเขาก็จะเธอที่เตรียมไว้ให้เขาด้วยตัวเอง

อารมณ์ของลู่เจ๋อรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ลงจากเตียงแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัว

วินาทีต่อมา สายตาของเขาหยุดชะงัก

กระเป๋าเดินทางของเฉียวซุนหายไป

ลู่เจ๋อเปิดตู้เสื้อผ้าออก อย่างที่คาดไว้ เธอเอาเสื้อผ้าที่ใส่เป็นประจำบางส่วนไปด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน