จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 633

หยุนถิงก็ยื่นแขนออกไปกอดจวินหย่วนโยวกับลูก ครอบครัวสี่คนกอดกันอย่างมีความสุข

“ท่านพ่อ ท่านแม่” จวินเสี่ยวเทียนเรียก

“ท่านพ่อ ท่านแม่!” จวินเสี่ยวเหยียนกล่าวตาม

เมื่อเห็นท่าทางที่มีความสุขของลูกทั้งสอง หัวใจของจวินหย่วนโยวก็อบอุ่น ดีใจ และตื่นเต้น

"พ่ออยู่นี่ เสี่ยวเทียน เสี่ยวเหยียนงามยิ่งนัก เสี่ยวเทียนเหมือนข้า เสี่ยวเหยียนเหมือนเจ้า ในอนาคตลูกชายและลูกสาวของพวกข้าต้องหน้าตาดียิ่งนัก" จวินหย่วนโยวพูดชมเชย

"แน่นอนอยู่แล้ว ท่านกับข้าหน้าตาดีขนาดนี้ ลูกที่คลอดออกมาก็คงไม่เลวไปถึงไหนแน่นอน" หยุนถิงกล่าวอย่างได้ใจ

"ถิงเอ๋อร์พูดถูก"

จวินหย่วนโยวดูแลเด็กทั้งสองและเล่น ส่วนหยุนถิงก็มองดูอยู่ข้างๆ

ฉากพ่อลูกสามคนที่มีความสุขเช่นนี้ ทำให้หยุนถิงพอใจยิ่งนัก

ตอนทานอาหารกลางคืน ฮูเอ๋อเลี่ยให้ผู้คนจัดโต๊ะเป็นแถวยาว ด้านบนนั้นวางอาหารเอกลักษณ์ของชนเผ่าไว้มากมาย แถมยังใช้หม้อใบใหญ่ใส่มาด้วย

โดยเฉพาะกลิ่นของแพะย่างและเนื้อย่าง ทำเอาท่านลั่วหิวยิ่งนัก

"ขอบคุณสามีของจี๋ญ่าที่ให้สิ่งของมากมายแก่พวกข้า ทุกคนยกแก้วชามขึ้นพร้อมกัน เพื่อแสดงความขอบคุณ" ฮูเอ๋อเลี่ยยกชามใบใหญ่ขึ้น

ขณะที่จวินหย่วนโยวกำลังจะยกมันขึ้นมา ท่านลั่วที่อยู่ข้างๆก็ห้ามไว้"เจ้าหนูจวินร่างกายของเจ้าดื่มสุราไม่ได้"

"ไม่เป็นไร แค่ชามเดียว" หาถิงเอ๋อร์กับลูกเจอข้าดีใจยิ่งนัก ขอบคุณทุกคนที่ดูแลภรรยาและลูกของข้า ข้าขอดื่มหมดชามแสดงความเคารพ" จวินหย่วนโยวยกขึ้นมาแล้วจะดื่ม

แต่หยุนถิงกลับรับชามนั้นมา"สุขภาพของสามีข้าไม่ค่อยดี และไม่เหมาะที่จะดื่มสุรา ชามนี้ข้าดื่มแทนเขา" พูดจบก็ยกหัวขึ้นดื่มจนหมด

ทันใดนั้นฮูเอ๋อเลี่ยจึงค่อยตระหนักได้ว่า และรีบขอโทษ"คุณชายขอโทษด้วย ข้าไม่รู้ว่าเจ้าดื่มสุราไม่ได้ ตรงนี้มีนมแพะต้มสด เสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนชอบดื่มที่สุดแล้ว เจ้าดื่มอันนี้" จากนั้นก็ยื่นเหยือกนมแพะมาให้

จวินหย่วนโยวรับมา"ขอบคุณ"

“คุณชายเกรงใจเกินไปแล้ว ทุกคนรีบเริ่มกินกันเถอะ” ฮูเอ๋อเลี่ยพูดอย่างกล้าหาญตรงไปตรงมา

หยุนถิงเข็นจวินหย่วนโยวออกไป"ซื่อจื่อที่นี่ไม่ได้มีธรรมเนียมปฏิบัติเยอะแยะอะไรขนาดนั้น ท่านดื่มได้ก็ดื่ม ดื่มไม่ได้ก็ไม่ต้องดื่ม ไม่มีใครมาตำหนิท่าน ทุกคนต่างก็เรียบง่ายเป็นกันเองยิ่งนัก

"อืม"

"ลองกินแพะย่างนี้ดูเร็ว นี่เป็นอาหารที่ป้าซางชำนาญที่สุดแล้ว" หยุนถิงใช้ดาบสั้นกรีดเนื้อชินหนึ่งแล้วยื่นมา

จวินหย่วนโยวเอื้อมมือไปรับแล้วกินดูหนึ่งคำ"อืม รสชาติดีมากจริง!"

คนอื่นๆต่างก็กินและดื่มกันใหญ่ ยากนักที่องครักษ์ลับจะได้มาในเผ่าสักครั้ง ในอดีตไปในเผ่าก็เพื่อไปทำภารกิจ จะไปมีอารมณ์ชิมของอร่อยได้อย่างไร ครั้งนี้เรียกได้ว่าได้กินอย่างอิ่มอกอิ่มใจเลย

ท่านลั่วถือเหยือกสุราไว้ กินไปด้วยดื่มไปด้วย สบายยิ่งนัก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางครึ่งเดือนนั้นไม่ได้เสียเปล่าเลย คุ้มค่ากับการกินนี้ยิ่งนัก

"แพะย่างทั้งตัวนี้อร่อยยิ่งนัก เหมือนกันที่ซื่อจื่อเฟยทำเลย” รั่วจิ่งกินไปด้วยพูดไปด้วย

“ ฝีมือการทำอาหารนี้ต้องเป็นซื่อจื่อเฟยสอนพวกเขาแน่” หลิงเฟิงก็กินอย่างเร็ว

รั่วจิ่งหยิบเนื้อแพะมาแล้วห่อด้วยผ้าเช็ดหน้า ทำเอาหลงยีขมวดคิ้ว"รั่วจิ่งเจ้าทำอะไร?"

"เอากลับไปให้หลันซานชิมดู นางคงไม่เคยกินได้กินมาก่อนแน่" รั่วจิ่งตอบ

“ไอ้โง่ รอเจ้าเอากลับไป เนื้อแพะก็เน่าแล้ว อีกอย่างซื่อจื่อเฟยกลับไปแล้ว แค่ทำธรรมดาๆก็มีอาหารอร่อยๆเต็มโต๊ะแล้ว ยังจำเป็นให้ต้องเจ้าเอากลับมาจากในเผ่าอีกหรือ” หลงซานโต้กลับ

รั่วจิ่งยิ้มอย่างเขินอาย"พูดถูก" จากนั้นเขาก็นำเนื้อแพะออกมาแล้วกินเอง

หยุนถิงรู้สึกขบขันรั่วจิ่งยิ่งนัก"รั่วจิ่งกับหลันซานเป็นอย่างไรบ้างแล้ว？"