จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 632

เหอหลี่เก๋อได้ยินเช่นนี้ ก็กลัวจนคุกเข่าลงกับพื้น"จี๋ญ่าข้าผิดไปแล้ว เจ้าได้โปรดปล่อยข้าไปด้วย ข้ายังไม่อยากตาย ข้าก็แค่ชอบฮูเอ๋อเลี่ย ดังนั้นจึงสับสนไปชั่วขณะ ครั้งนี้ได้โปรดเจ้าปล่อยข้าไปด้วย ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว!”

เมื่อลุงเหอเห็นเข้า ก็คุกเข่าลงเช่นกัน"จี๋ญ่า เจ้าได้โปรดเห็นแก่ที่ข้าวิ่งไปหาหมอตำแยมาทำคลอดให้เจ้าตั้งหลายสิบไมล์นั้น เจ้ายกโทษให้เหอหลี่เก๋อครั้งหนึ่งเถอะ จะฆ่าก็ฆ่าข้าเอง ข้าผิดต่อเจ้าเอง ที่ปล่อยให้นางทำเรื่องสารเลวเช่นนี้ออกมา!”

หยุนถิงขมวดคิ้ว ตอนนั้นนางคลอดยาก ตัวเองหมดสติไป และหมอในเผ่าก็ไม่มีวิธี ในคืนที่ฝนตกนั้นเป็นลุงเหอที่ขับรถม้าหลายสิบไมล์ไปหาหมอตำแยมา

“ข้าเป็นคนที่มีบุญคุณต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระ ตอนนั้นลุงเหอเป็นคนไปหาหมอตำแยมาช่วยชีวิตข้ากับลูกไว้จริง ดังนั้นวันนี้ข้าจึงปล่อยพวกเจ้าไปครั้งหนึ่ง หากมีอีกครั้งหนึ่งข้าจะให้ทั้งชีวิตนี้ของเจ้าเจ็บปวดจนยิ่งกว่าตายสักอีก เสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนคือความอดทนสุดท้ายของข้า ใครก็ห้ามทำร้ายพวกเขา!” หยุนถิงทำเสียงเชอะ

เหอหลี่เก๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอก และนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนปวกเปียก

“ขอบคุณเจ้านะจี๋ญ่า” ลุงเหอกล่าวขอบคุณ

"ท่านพี่ ไปพักผ่อนที่กระโจมของข้าเถอะ" หยุนถิงหันไปมองจวินหย่วนโยว

"อืม" รั่วจิ่งเข็นจวินหย่วนโยวออกไป หลิงเฟิงที่อยู่ด้านหลังอุ้มเสี่ยวเหยียนไว้ ท่านลั่วอุ้มเสี่ยวเทียนเอาไว้ ยังมีหลงยีและคนอื่นๆล้วนตามไป ส่วนองครักษ์ลับคนอื่นก็กระจัดกระจายไปรอบๆ โดยทำหน้าที่แอบปกป้องอยู่ในที่ลับ

เมื่อลุงเหอเห็นพวกเขาจากไป ดึงเหอหลี่เก๋อแล้วจากไปอย่างเร็ว ราวกับว่ากลัวหยุนถิงจะกลับคำ

ป้าซางก็ตกใจกลัวเช่นกัน แต่เมื่อเห็นเสี่ยวเทียนปลอดภัยนางก็โล่งใจแล้ว ป้าซางรีบพาคนไปเตรียมอาหารทันที สามีของจี๋ญ่าส่งของให้ชนเผ่าเยอะขนาดนั้น แถมยังไม่ถือสากับตัวเอง นางต้องเตรียมอาหารให้ดี

ภายในกระโจมไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่ตกแต่งได้อย่างอบอุ่น ห้อยของที่เด็กชอบไว้มากมาย

ท่านลั่วและหลิงเฟิงวางเด็กไว้บนผ้าพรม หยุนถิงก็ห่มผ้านวมให้พวกเขาอย่างอ่อนโยน

จวินหย่วนโยวมองดูทุกสิ่งในกระโจม ก็ยิ่งโทษตัวเองมากขึ้น"ถิงเอ๋อร์ สองปีนี้ลำบากเจ้าแล้ว อยู่แต่ในกระโจมเล็กๆเช่นนี้"

"ไม่ลำบากเลย แม้ว่านกกระจอกจะตัวเล็กแต่ก็มีอวัยวะภายในครบทั้งห้า เพียงพอสำหรับข้ากับเสี่ยวเทียนเสี่ยวเหยียนนอนแล้ว" หยุนถิงอธิบาย

ขณะที่พูด จวินเสี่ยวเหยียนก็ตื่นขึ้นมา ลืมตาขึ้นและเห็นในห้องมีผู้คนมากมายเช่นนี้ นังหนูรู้สึกกลัวเล็กน้อย"ท่านแม่ ท่านแม่-----"

หยุนถิงรีบวิ่งไปกอดจวินเสี่ยวเหยียนทันที"แม่อยู่นี่ นี่คือพ่อ เขาคิดถึงเจ้า มารับพวกข้ากลับบ้าน"

จวินหย่วนโยวมองดูลูกสาวที่ตื่นมา ก็ตื่นเต้นจนเหงื่อไหลเต็มมือ นังหนูมีหน้าตาที่สวยงาม คิ้วและดวงตางดงามดั่งภาพวาด เป็นหยุนถิงตัวน้อยชัดๆ น่ารักยิ่งนัก

เพียงแต่ว่านางเห็นตัวเองครั้งแรก จะไม่ชอบตัวเองหรือไม่ จะปฏิเสธตัวเองหรือไม่ จะ-------ในใจของจวินหย่วนโยวคิดความเป็นไปได้อย่างนับไม่ถ้วน แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของจวินเสี่ยวเหยียนดังขึ้น

“ท่านแม่ กลัวกลัว”

"เสี่ยวเหยียนไม่กลัว เขาคือพ่อ คนเหล่านี้ล้วนคือคนของพ่อ คือครอบครัวของพวกข้า" หยุนถิงอธิบาย

"จวิ้นจู้น้อยอย่ากลัวไปเลย ข้าคือรั่วจิ่ง ลุงสามารถพาท่านไปกินของอร่อยและสนุกได้ ดูสิลุงต่อยให้เจ้าดู" รั่วจิ่งพูดจบก็เริ่มต่อสู้

แต่จวินเสี่ยวเหยียนก็ร้องไห้ออกมาทั้งน้ำตา จวินหย่วนโยวมองไปอย่างแรง"ออกไป!"

รั่วจิ่งทำหน้าอย่างไร้ความผิดและน้อยใจ"ข้าแค่อยากทำให้จวิ้นจู้น้อยดีใจ"

“ไอ้โง่ จวิ้นจู้น้อยเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ จะชอบต่อยมวยได้ยังไง” หลิงเฟิงกลอกตาใส่เขา