จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 631

รถม้าแล่นไปจนสุด ไม่นานก็พบกับฮูเอ๋อเลี่ยพวกเขา

หยุนถิงลงจากรถม้าทันที"ฮูเอ๋อเลี่ย เสี่ยวเทียนหาเจอแล้ว โชคดีที่เจอพ่อเขาช่วยเขาเอาไว้พอดี!"

ทันใดนั้นใจที่ตึงเครียดของฮูเอ๋อเลี่ยจึงค่อยโล่งลง"เช่นนั้นก็ดี เสี่ยวเทียนโชคดียิ่งนัก เด็กอยู่ไหน ข้าดูหน่อย"

"เขาอยู่ด้านหลังถูกท่านลั่วอุ้มนอนไว้อยู่ เขาง่วงแล้ว" หยุนถิงอธิบาย

รั่วจิ่งเปิดม่านรถม้า จวินหย่วนโยวมองมา

"ท่านพี่ คนนี้ก็คือฮูเอ๋อเลี่ย เขาเองที่ช่วยข้ากับลูกไว้ในตอนนั้น สองปีนี้ที่อยู่ในเผ่าเขาก็ดูแลข้าเป็นอย่างมาก!" หยุนถิงแนะนำ

จวินหย่วนโยวหันมองฮูเอ๋อเลี่ย ตัวสูงและขายาว หน้าตาเย็นชาดูเคร่งขรึม หน้าเหลี่ยม เคราเต็มหน้า บนกายสวมเสื้อผ้าของเผ่าเอาไว้ เป็นลักษณะของชายหยาบกระด้างของชนเผ่า

"ขอบคุณที่เจ้าช่วยถิงเอ๋อร์ไว้ และดูแลพวกนางแม่ลูกสามคน หากต้องการอะไรก็บอกกับข้ามาได้เลย" จวินหย่วนโยวกล่าว

ฮูเอ๋อเลี่ยมองดูชายบนรถม้า หน้าตาหล่อเหลาสง่างาม คิ้วหนาดั่งหมึก จมูกโด่ง นัยน์ตาอันดำสนิทนั้นเหมือนดั่งเที่ยงคืนที่ดุร้ายและชั่วร้าย ฉายแววความเยือกเย็น เด็ดขาด ทำให้คนไม่กล้าดูถูก

แต่งกายด้วยชุดสีขาว สะอาดสะอ้าน ยิ่งดุนให้เด่นความเย็นยะเยือกนั้นของเขา ศักดิ์ศรีและความสง่างามภายในจิตใจของเขานั้น มองก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา

นี่หรือสามีของจี๋ญ่า

"คุณชายเกรงใจมากเกินไปแล้ว จะว่ามาแล้วจี๋ญ่าต่างหากที่ช่วยข้า ในเมื่อเสี่ยวเทียนไม่เป็นไร เช่นนั้นข้าก็ไว้ใจแล้ว คุณชายเดินทางมาตั้งไกล ไปพักที่เผ่าก่อนเถอะ" ฮูเอ๋อเลี่ยกล่าวอย่างกระตือรือร้น

"ขอบคุณ!" จวินหย่วนโยวกล่าว

“เจ้าหรือที่ทิ้งซื่อจื่อน้อยของข้าไว้ในป่า？” รั่วจิ่งจ้องมองเหอจาหลัยอย่างโกรธเคือง

เหอจาหลัยตัวสั่นด้วยความตกใจ และคุกเข่าลงกับพื้น"ชายชาตรีโปรดไว้ชีวิตด้วย ข้ารู้ผิดแล้ว จี๋ญ่าได้หักแขนข้างหนึ่งของข้าไปแล้ว!"

"กล้าวางแผนคิดร้ายซื่อจื่อน้อยของข้า ตัดแขนข้างหนึ่งของเจ้าก็ยังถือว่าเบาไป!" รั่วจิ่งเตะเหอจาหลัยกระเด็นออกไป

“อ๊าก!” เหอจาหลัยร้องลั่น กลิ้งไปหลายเมตรและล้มลงกับพื้นอย่างแรง เจ็บจนกระอักเลือดออกมา

หลงซานและคนอื่น ๆ ก็โกรธยิ่งนัก เดินตรงมาต่อยและเตะเหอจาหลัย

เหอจาหลัยถูกตีจนคร่ำครวญและตะโกนอย่างน่าเวทนา แต่กลับไม่มีใครสงสารเขา

"เด็กคนหนึ่งก็ลงมือไปได้ คนแบบนี้ไม่จำเป็นต้องไว้หน้า!" หลิงเฟิงพุ่งตรงเข้าไป ใช้ดาบตัดแขนอีกข้างหนึ่งของเหอจาหลัยออก

เหอจาหลัยกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และสลบไปในจุดนั้นทันที

“แค่นี้ก็เป็นลมไปแล้วหรือ วิธีการที่ทรมานคนของข้านั้นยังไม่ได้ใช้เลย เขาทิ้งซื่อจื่อน้อยไว้ในป่าไม่ใช่หรือ ถ้าอย่างงั้นพวกข้าก็แขวนเขาไว้บนต้นไม้ หลิงเฟิงเจ้าไปหาฝูงงูมา หากเขากล้าหนี ก็ให้งูพิษกัดเขาตาย ข้าจะให้เขาอดตาย กระหายน้ำตาย และตกใจกลัวจนตาย!” รั่วจิ่งพูดอย่างโกรธเคือง

คนอื่นฟังแล้วก็หวาดกลัวยิ่งนัก ตกใจแทบตาย ใครก็ไม่กล้าพูดอะไรเยอะ

จะยังไงเหอจาหลัยก็เป็นคนในเผ่า ฮูเอ๋อเลี่ยลังเลไปครู่หนึ่งสุดท้ายก็เอ่ยปากขึ้นว่า"คุณชาย เหอจาหลัยสมควรตายจริง ๆ เขาก็ได้แขนหักไปครั้งหนึ่งแล้ว ท่านโปรดไว้ชีวิตเขาด้วยเถอะ!"

นัยน์ตาที่ดำสนิทและเย็นชาของจวินหย่วนโยว หันมองมาราวกับมีดคม"เพียงแค่ที่เขาทำร้ายลูกชายของข้า ข้าก็สามารถให้คนทั้งเผ่าของเจ้าไปตายพร้อมเขาได้ เจ้าควรชื่นชมยินดีที่ดูแลถิงเอ๋อร์มาสองปี ดังนั้นข้าจึงลงโทษเขาเพียงผู้เดียว!”

เสียงที่เย็นชานั้นเหมือนกับนรกยมบาล ทำเอาผู้ที่ฟังนั้นกลัวจนตัวสั่น

เดิมทีเหอจาหลัยที่ยังคาดหวังว่าฮูเอ๋อเลี่ยจะช่วยเขาขอความเมตตานั้น แต่เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็กลัวจนเป็นลมไปเลย

ฮูเอ๋อเลี่ยก็ถูกออร่าอันเกรียงไกรของจวินหย่วนโยวกดดัน และไม่กล้าพูดอะไรอีก

"ท่านพี่ กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา เรื่องที่เหอจาหลัยทำลงโทษเพียงเขาก็พอแล้ว ฮูเอ๋อเลี่ยเป็นผู้มีพระคุณของข้า และผู้คนในเผ่าก็ปฏิบัติต่อข้าเหมือนครอบครัว ท่านอย่าทำให้พวกเขาตกใจกลัวไปเลย!" หยุนถิงกล่าว