จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 630

หยุนถิงเห็นจวินหย่วนโยวอุ้มจวินเสี่ยวเทียนไว้ในอ้อมอก หัวใจที่บีบรัดถึงผ่อนคลายลง

เขาช่วยชีวิตลูกชายไว้แล้วจริงๆ บังเอิญปานนี้เชียว เป็นโชคชะตาของพ่อลูกที่ลึกซึ้งเสียจริง

ถ้าซื่อจื่อไม่รีบมา หยุนถิงไม่กล้าจินตนาการผลสุดท้ายด้วยซ้ำ

ซื่อจื่อตรงหน้าดูซูบผอมกว่าสองปีก่อนลงมากนัก สีหน้าก็ซีดเซียว เบ้าตาลึกลง พอมองก็รู้ว่าไม่ได้พักผ่อนดีๆ มาเป็นเวลานาน

แค่คิดก็รู้ว่า สองปีนี้ซื่อจื่อใช้ชีวิตมาอย่างไร

มือที่จวินหย่วนโยวอุ้มลูกไว้รัดแน่นขึ้น ฮึกเหิมยิ่งนัก “รั่วจิ่ง รีบพยุงข้าเข้าไป!”

รั่วจิ่งเพิ่งอยากยื่นมือ หยุนถิงก็ก้าวเท้าเข้ามาโดยตรง วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ท่านพี่!”

สองคำที่คุ้นเคย เป็นเสียงที่จวินหย่วนโยวคิดถึงทั้งวันทั้งคืน ยิ่งเป็นเสียงที่เขาหลงรัก และเป็นเสียงที่แม้แต่ในฝันเขาก็อยากได้ยิน

วินาทีนี้ในที่สุดจวินหย่วนโยวได้ยินแล้ว เห็นหยุนถิงที่เดินมาด้านหน้าตนเอง จวินหย่วนโยวดีใจจนน้ำตานอง และควบคุมไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาไหลพรากลงมา

พูดกันว่าถึงผู้ชายมีน้ำตาก็ไม่ได้แสดงออกมาง่ายๆ เพียงเพราะไม่ถึงขั้นที่จะเสียใจ แต่จวินหย่วนโยวรักหยุนถิงเหลือเกิน ตามหานางมาสองปี ในสองปีนี้ความเชื่อเดียวที่ทำให้จวินหย่วนโยวยืนหยัดมีชีวิตต่อไปก็คือหยุนถิง

วินาทีนี้พบเจอหยุนถิง จวินหย่วนโยวยังอดกลั้นไว้ได้ที่ใดเล่า เขาไม่สนใจสายตาของเหล่าองครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับ ปลื้มใจจนน้ำตาไหล

“สองปีมาแล้ว ถิงเอ๋อร์ในที่สุดข้าก็หาเจ้าจนเจอ” จวินหย่วนโยวพูดอย่างตื่นเต้น อยากยื่นมือไปกอดหยุนถิงไว้ เวลานี้ถึงสังเกตเห็นเด็กในอ้อมอกนาง

“ถิงเอ๋อร์ เด็กคนนี้คือ?”

“นี่คือลูกสาวของพวกเรา ชื่อจวินเสี่ยวเหยียน เป็นชื่อที่ท่านตั้ง ลูกรีบเดินทางมากับข้าเป็นเวลานานจึงเหนื่อยแล้ว ตอนนี้หลับอยู่” หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวฮึกเหิมอย่างยิ่ง มองลูกชายในอ้อมอกตนเองแวบหนึ่ง ยังมีลูกสาวในอ้อมอกหยุนถิงอีก เป็นเรื่องดีที่ลูกชายลูกสาวครบครันโดยแท้

“ซื่อจื่อเฟยขอรับ นี่คือจวิ้นจู่น้อยของพวกเราหรือ หน้าตางดงามเสียจริง” รั่วจิ่งพูดอย่างตื่นเต้น

“ซื่อจื่อมีลูกชายลูกสาวแล้ว ตอนนี้จวนซื่อจื่อคงครึกครื้นแล้ว” หลิงเฟิงพูดต่ออีก

“ยังยืนเฉยกันอยู่อีก รีบนำเด็กมาให้ข้า แม่หนูเจ้ามีชีวิตอยู่ช่างดีเสียจริง เจ้าหนูจวินสองปีมานี้เกือบจะบ้าไปแล้ว ยากที่พวกเจ้าสองคนจะอยู่พร้อมหน้ากันได้ คงต้องมีเรื่องราวมากมายอยากพูด ข้าจักอุ้มเด็กเอาไว้ให้!” ท่านลั่วอุ้มจวินเสี่ยวเทียนที่กำลังหลับเข้ามาอย่างเข้าใจดี

หลิงเฟิงก็รับจวินเสี่ยวเหยียนเข้ามาเช่นกัน เห็นใบหน้าจ้ำม่ำของยัยหนูน้อย ทำให้การกระทำของหลิงเฟิงอ่อนโยนขึ้นมา ดูระวังมาก ชอบจนแทบไม่ไหว

บางทีคงเป็นเด็กสองคนนี้เหนื่อยล้าเหลือเกิน และง่วงนอนเหลือเกิน ท่านลั่วกับหลิงเฟิงอุ้มพวกเขาเข้ามา พวกเขาก็ยังไม่ตื่น

รั่วจิ่งรีบประคองท่านลั่วลงจากรถม้า จากนั้นไปอยู่ที่รถม้าคันด้านหลังแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนกลางดึกเด็กหลับอยู่ ลมพัดมาจะเป็นหวัดเอาได้

หยุนถิงยื่นมือกอดจวินหย่วนโยวเอาไว้แน่น “ท่านพี่ ข้าคิดถึงท่านมาก!”

มีคำพูดมากมายสุดท้ายเปลี่ยนเป็นคำพูดประโยคเดียว นี่คือสิ่งที่หยุนถิงอยากจะพูดต่อจวินหย่วนโยวมากที่สุด และคิดถึงเขามากจริงๆ

วินาทีนี้ ทั้งสองคนกอดกันและกันแนบแน่น ไม่มีผู้ใดพูดจาทั้งนั้น กอดกันแน่นอยู่เยี่ยงนี้ ร่างกายของพวกเขาสั่นเทาไปหมด

เหล่าองครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับที่ด้านข้างต่างดวงตาแดงก่ำแล้ว ในที่สุดซื่อจื่อก็อยู่พร้อมหน้ากับซื่อจื่อเฟยแล้ว

สองปีแล้ว ในที่สุดพวกเขาอยู่พร้อมหน้ากันเสียที

รั่วจิ่งกอดหลงซานที่อยู่ด้านข้างไว้ ร้องไห้สะอึกสะอื้น หลงซานรังเกียจยิ่งนัก แต่ไม่ได้ผลักเขาออก

สองปีนี้ซื่อจื่อใช้ชีวิตอย่างไร ทุกคนเห็นมาด้วยตนเอง ล้วนปวดใจแทนซื่อจื่ออย่างยิ่ง ตอนนี้ความทุกข์ผ่านพ้นไปความสุขเข้ามาเยือนแล้ว ทุกคนปลื้มปีติและฮึกเหิมยิ่งนัก