จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 629

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นเฉียบดุจน้ำค้างแข็งทันที ถ้าไม่ใช่เพราะหลิงเฟิงกลัวว่าวินาทีนี้เด็กคนนี้คงเป็นศพร่างหนึ่งแล้ว

"หลิงเฟิงรีบพาคนไปกำจัดโจรพวกนั้น กล้ามาทำร้ายลูกชายข้า ข้าจะให้มันเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้!” จวินหย่วนโยวพูดอย่างโมโห

“ขอรับ!” เวลานี้หลิงเฟิงก็เสียใจเช่นกัน

ถ้าไม่ใช่เมื่อสักครู่ตนเองรีบเข้าไป ถ้าไปช้าอีกเสียหน่อย เช่นนั้นซื่อจื่อน้อยไม่ใช่สิ้นชีวิตอยู่ที่นี่หรือไร

หลิงเฟิงรีบส่งองครักษ์ฝีมือดีสามสี่คนไปแล้ว ให้พวกเขาไปเก็บกวาดโจรพวกนั้น

“รั่วจิ่งเร่งความเร็วขึ้นอีก หลงซานเจ้าไปติดต่อหลงยี จากนั้นพากำลังคนกลุ่มหนึ่งมุ่งไปข้างหน้าก่อน จะต้องตามหาถิงเอ๋อร์โดยเร็ว!” จวินหย่วนโยวเอ่ยปากอีกครั้ง

เด็กน้อยโผล่มาอยู่ในป่ากลางดึก เช่นนั้นถิงเอ๋อร์ไม่ใช่ว่ามีอันตรายมากหรือไร พอนึกถึงเรื่องนี้ทั้งหัวใจของจวินหย่วนโยวบีบรัดระดับหนึ่ง

“ขอรับ!” ทุกคนรีบปฏิบัติตาม

จวินหย่วนโยวมองทางเสื้อผ้าที่เปื้อนมอมแมมบนตัวจวินเสี่ยวเทียน ถูกกรีดขาดเป็นรูสามสี่รูแล้ว รู้สึกปวดใจยิ่งนัก

“ท่านลั่ว รีบหยิบเสื้อผ้าที่ข้านำมาด้วยออกมาให้หมด นำมาเปลี่ยนให้ลูกชายข้า!” จวินหย่วนโยวพูดสั่งการ

“เจ้าหนูคนนี้ดวงแข็งเสียจริง สถานที่ห่างไกลผู้คนเยี่ยงนี้ยังสามารถเจอพ่อแท้ๆ ของตนเองได้ โชคดีมากเสียจริงเชียว!” ท่านลั่วรีบหยิบห่อผ้าหลายห่อจากด้านล่างที่นั่งบนรถม้าออกมา

ด้านในล้วนเป็นของที่จวินหย่วนโยวเตรียมไว้ให้ลูก ของกินของใช้ล้วนมีครบครัน

เพราะไม่รู้ว่าลูกสูงเท่าใด หนักเท่าใด ฉะนั้นจวินหย่วนโยวให้คนเตรียมมากองหนึ่ง

ท่านลั่วหาเสื้อผ้าออกมาจากด้านใน วัดขนาดกับจวินเสี่ยวเทียนดูเสียหน่อย หาชุดที่เหมาะกับเขาตัวหนึ่งมาเปลี่ยนให้ และนำของกินบางส่วนมาให้เจ้าหนูน้อย

จวินเสี่ยวเทียนเหมือนจะชอบจวินหย่วนโยวมาก แอบอิงในอ้อมอกของเขากำลังกินอยู่ จากนั้นยกมือน้อยๆ ขึ้น “ท่านพ่อ กิน!”

“พ่อไม่กิน เจ้ากินเถิด ของพวกนี้ล้วนนำมาให้เจ้าทั้งสิ้น เจ้ากินมากๆ หน่อย” เสียงของจวินหย่วนโยวอ่อนโยนระดับหนึ่ง หยิบผ้าไหมเข้ามาช่วยเช็ดฝุ่นบนหน้าให้จวินเสี่ยวเทียน

ผิวพรรณของเจ้าหนูน้อยขาวสะอาด ใบหน้างดงามประณีต โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นคล้ายกับถิงเอ๋อร์มาก ราวกับองุ่นดำ กลมโตแวววาว พอยิ้มดวงตาสองข้างหรี่เล็กจนกลายเป็นร่องแถวหนึ่ง ดูน่ารักยิ่งนัก

กอดเจ้าหนูน้อยที่จ้ำม่ำเอาไว้ สัมผัสถึงอุณหภูมิของเขา วินาทีนี้จวินหย่วนโยวทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ สั่นเทาไปทั้งตัว

นี่คือลูกชายของเขา เป็นลูกชายของเขากับหยุนถิง เป็นลูกคนแรกของพวกเขา

วินาทีนี้ จวินหย่วนโยวรู้สึกโชคดีจริงที่ตนเองรีบมา หลิงเฟิงลงมือช่วยชีวิตเขาไว้พอดี ตนเองบังเอิญอุ้มเขาเข้ามาอีก มิเช่นนั้นพลาดไปนิดหนึ่ง เกรงว่าเขาคงต้องคลาดกับลูกชายไปตลอดกาลแล้ว

“หลิงเฟิง เจ้าช่วยซื่อจื่อน้อยไว้แล้ว ทำได้ดีมาก ต่อไปเจ้าก็คือผู้มีพระคุณของซื่อจื่อน้อย อาวุธที่หอเทียนเสวี่ยพอกลับไปเจ้าเลือกได้ตามชอบใจ!” จวินหย่วนโยวกล่าว

หลิงเฟิงที่อยู่ด้านนอกรถม้ารู้สึกประทับใจที่สุด “ขอบพระคุณซื่อจื่อขอรับ”

ทางนี้ หยุนถิงพาทุกคนออกเดินทางกลางดึก มุ่งตรงไปทางป่ารกร้าง พอนึกถึงว่าเสี่ยวเทียนยังเด็กเยี่ยงนั้นถูกทิ้งไว้ในป่าคนเดียว ทั้งหัวใจของหยุนถิงก็บีบรัดแน่นขึ้นแล้ว

นางพยายามภาวนาอยู่ในใจ ขอให้เสี่ยวเทียนอย่าเป็นอะไรเด็ดขาด

พอเดินทางคราวนี้ เดินทางกันอยู่ครึ่งคืน จนกระทั่งตอนที่ใกล้ฟ้าสว่าง รถม้าของหยุนถิงหยุดลงด้านหน้าฉับพลัน

"ซื่อจื่อเฟย!” หลงยีตะโกนเสียงดัง

เดิมทีหลงยีรีบเข้ามาก่อน น่าจะถึงตั้งนานแล้ว แต่ว่าชายแดนใหญ่ปานนั้น ล้อมรอบด้วยภูเขา หลงยีและคนอื่นหลงทางอยู่ในภูเขากันแล้ว วนอ้อมอยู่หลายวันถึงออกมาได้

พอมองเห็นสัญญาณของหลงซาน หลงยีที่รีบมาทางนี้จึงรีบพาคนมาโดยเร็ว ได้ยินหลงซานเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น หลงยีตกใจอย่างยิ่ง รู้สึกละอายใจตำหนิตนเองแทบแย่ จึงรีบพาคนมาตามหาซื่อจื่อเฟย

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ หยุนถิงในรถม้าตัวแข็งทื่อทันใด รีบดึงม่านหน้าต่างออก ตอนที่มองเห็นหลงยีและคนอื่นที่อยู่ห่างไม่กี่เมตร หยุนถิงตื่นเต้นยิ่งนัก