จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 628

“ข้าไม่รู้ เป็นพี่ชายข้าที่พาตัวไป” เหอหลี่เก๋อตอบกลับ

หน้าตาลุงเหอเต็มไปด้วยความละอายใจ “เจ้ายัยเด็กคนนี้เหตุใดถึงทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้ เสี่ยวเทียนยังเป็นเด็กน้อยอยู่แท้ๆ!”

ยังไม่รอให้หยุนถิงพูดจา ฮูเอ๋อเลี่ยเย็นเยือกไปทั้งตัว โมโหเดือดดาล รีบให้คนจับตัวเหอจาหลัยเข้ามา

หยุนถิงไม่พูดพร่ำทำเพลงเข้ามาหักแขนเหอจาหลัยข้างหนึ่งโดยตรง ชั่วขณะนั้นเหอจาหลัยร้องโหยหวนดังสนั่น ร้องคำรามอย่างเจ็บปวด

“ข้ายอมพูดแล้ว พวกข้าเอาเจ้าเด็กนั้นไปทิ้งไว้ในป่ารกร้างแห่งหนึ่ง แต่ว่าอยู่ที่ใดกันแน่พวกข้าก็บอกไม่ถูก” เหอจาหลัยรีบขอความเมตตา

“รีบพาข้าไปเดี๋ยวนี้!” เสียงของหยุนถิงเย็นเฉียบ จริงแท้อย่างมิต้องสงสัย

เหอจาหลัยตกใจแทบแย่ อดกลั้นความเจ็บปวดไว้แล้วนำทางไปอย่างชำนาญ

จวินเสี่ยวเหยียนรู้ว่าพี่ชายเกิดเรื่องขึ้น ยังรู้ภาษาอย่างยิ่ง ไม่พูดจาอะไรมาตลอดทาง นั่งเบียดหยุนถิงอยู่นิ่งๆ

ฮูเอ๋อเลี่ยติดตามไป และให้ผู้กล้าเจ็ดแปดคนตามไปด้วยกัน คนกลุ่มหนึ่งมุ่งตรงไปยังป่ารกร้าง

ส่วนจวินเสี่ยวเทียนทางนี้ระหว่างที่สะลึมสะลือก็ตื่นขึ้นมาแล้ว พบว่าตรงหน้ามืดมิดไปหมด ตกใจจนร้องไห้งอแงขึ้นมา

“ท่านแม่ ท่านแม่------” จวินเสี่ยวเทียนร้องไห้ตะโกน แล้วเดินไปยังด้านนอก แต่ว่าเจ้าหนูน้อยเด็กเกินไป สะดุดหญ้าใต้เท้าหกล้มอยู่หลายหน เจ็บจนเขาร้องโอดโอย

โจรกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา ได้ยินเสียงร้องของเด็กน้อยเข้าพอดี “ลูกพี่ สถานที่ห่างไกลเยี่ยงนี้เหตุใดถึงมีเด็กร้องไห้ได้เล่า?”

“เจ้าถามข้า จะให้ข้าถามผู้ใดเล่า พวกเจ้าสองคนเข้าไปดูเสียหน่อย” โจรที่เป็นพี่ใหญ่ทำเสียงหงุดหงิด

ลูกสมุนสองคนรีบเข้าไปทันที เดินไปตามเสียงร้องก็หาจวินเสี่ยวเทียนที่อยู่ในป่าเจอ จึงอุ้มเขาออกมาพร้อม

“ลูกพี่ เป็นเด็กคนหนึ่ง ผู้ใดกันคาดไม่ถึงมาทิ้งเด็กไว้ในป่านี้ นี่มันยังไร้คุณธรรมมากกว่าโจรเยี่ยงพวกเราเสียอีก!” โจรคนหนึ่งตำหนิ

ทันใดนั้นจวินเสี่ยวเทียนมองเห็นคนแปลกหน้ามากปานนี้ หนำซ้ำบนใบหน้ายังมีรอยแผล ลักษณะดูเหมือนดุร้ายมาก ชั่วขณะหนึ่งเสียงร้องไห้ดังกว่าเดิมแล้ว

“คนไม่ดี คนไม่ดี ท่านแม่ ท่านแม่------”

“ไอ้เด็กนี่ร้องหาอะไร แม่เจ้าไม่ต้องการเจ้าแล้ว ถึงทิ้งเจ้าไว้ที่นี่ เจ้ายังกล้ามาว่าพวกข้าเป็นคนไม่ดี ไปจัดการเจ้าเด็กผีนี่ทิ้งเสีย ร้องไห้น่ารำคาญ!” โจรที่เป็นพี่ใหญ่ออกคำสั่ง

“ลูกพี่ ถ้าไม่เช่นนั้นพวกเราเอาเจ้าเด็กนี่กลับไปหมู่บ้านบนภูเขาด้วยกันดีหรือไม่?” โจรคนหนึ่งเอ่ยปากเสียงเบาๆ

“ข้าเลี้ยงดูพวกเจ้าก็ไม่ง่ายแล้ว ยังให้ข้าเลี้ยงเด็กน้อยอีกคน เจ้าจะเลี้ยงหรือ!”

“เช่นนั้นก็ช่างเถิด เจ้าหนูคงได้แต่โทษที่โชคเจ้าไม่ดีแล้ว ชาติหน้าไปเกิดในท้องคนดีๆ เถิด!” โจรคนนั้นหมุนตัวอุ้มจวินเสี่ยวเทียนไปในป่าแล้ว ล้วงกริชออกมาอยากฆ่าเขาทิ้ง

ทันใดนั้นไม่ไกลมากนักมีภาพคนผู้หนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้าแลบ ถีบโจรทีเดียวกระเด็นออกไป พร้อมถือโอกาสอุ้มจวินเสี่ยวเทียนเอาไว้ในอ้อมอก

“อ่า ไอ้สารเลวคนใดลอบโจมตีข้า?” โจรร้องโหยหวน

“เด็กคนหนึ่งพวกเจ้ายังไม่ยอมปล่อยไป ช่างน่ารังเกียจ!” หลิงเฟิงตวาดใส่

เขามาตามหาซื่อจื่อเฟยที่ชายแดนด้วยกันกับซื่อจื่อ ช่วงที่เข้ามาสำรวจเส้นทางก็เจอโจรกลุ่มหนึ่งอยากทำร้ายเด็กน้อยคนหนึ่งเข้า หลิงเฟิงทนดูได้ที่ใดเล่า ย่อมต้องลงมือเป็นธรรมดา

โจรที่เป็นพี่ใหญ่จ้องตาเขม็ง “เจ้าเป็นผู้ใดกันเล่า คาดมิถึงกล้ามายุ่งเรื่องข้า เข้ามากันสิ ฟันมันทิ้งเป็นแปดท่อนให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ!” โจรคนอื่นรีบเข้าไปล้อมหลิงเฟิงไว้

เพียงแต่พวกเขายังไม่ได้ลงมือ ก็ถูกหลิงเฟิงโจมตีจนกระเด็นออกไป

ร้องคำรามโหยหวน เจ็บปวดรวดร้าว พวกโจรรีบคุกเข่าอ้อนวอน

“ไสหัวไป! อย่าให้ข้าเห็นหน้าพวกเจ้าอีก!” หลิงเฟิงตวาดใส่

พวกโจรตกใจจนรีบหนีไปอย่างล้มลุกคลุกคลาน ความเร็วนั้นไวดุจดังมีภัยพิบัติใหญ่หลวงไล่ตามหลัง