จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 634

คำเดียว ทำให้ใจที่เย็นชาของจวินหย่วนโยวนั้นรู้สึกสะเทือนใจยิ่งนัก ดีใจยิ่งนัก ปลื้มใจยิ่งนัก

จวินหย่วนโยวยื่นนิ้วที่เรียวงามมา เชยคางของหยุนถิง ก้มหัวลงแล้วจูบปากที่บางของนาง

หยุนถิงยิ้มมุมปาก

จวินหย่วนโยวก็เพียงแค่จูบเบาๆแล้วจากไป เพราะมีคนเยอะ และในไม่ไกลนั้นก็ยังมีเด็กสองคนอีก

“ท่านพี่ ข้าก็จะเอา!” หยุนถิงจงใจแกล้งเขา

แก้มของจวินหย่วนโยวมีความเขินอายเล็กน้อย หูแดงเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มหัวลงและจูบแก้มของหยุนถิง

"เอาอีก!"

จวินหย่วนโยวจูบริมฝีปากของนางโดยตรง ครั้งนี้เขาไม่ได้จากไป แต่จูบอย่างร้อนแรงด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง

แตกต่างจากการเผด็จการในอดีต ซื่อจื่อนี้ขณะนี้อ่อนโยนยิ่งนัก ราวกับว่ากำลังดูแลงานศิลปะชิ้นหนึ่งระมัดระวังและอ่อนโยน

หยุนถิงหลงอยู่กับการจูบของซื่อจื่ออย่างเร็ว ความอ่อนโยนที่บ้าบอนี้ทำให้นางควบคุมตัวเองไม่ได้

หลังจากนั้นไม่นาน จนกระทั่งคำว่าท่านแม่ดังมา จวินหย่วนโยวจึงค่อยปล่อยหยุนถิงโดยไม่รู้ตัว หัวใจวุ่นวายเล็กน้อย

จวินเสี่ยวเทียนวิ่งเหยาะๆ"ท่านพ่อ ท่านแม่!"

แก้มของป้าจั๋วหม่าแดงเล็กน้อย และพูดอย่างรู้สึกผิดยิ่งนัก"ขอโทษนะจี๋ญ่า ข้าไม่ได้จับตาดูเสี่ยวเทียนไว้ ปล่อยให้เขาวิ่งมารบกวนพวกเจ้า พวกเจ้าต่อเลย ข้าพาเขาไป!"

“ไม่ไป จะเอาท่านพ่อ ท่านพ่อ!” อย่าดูว่าจวินเสี่ยวเทียนตัวเล็ก แต่ก็ก้าวขาที่สั้นของเขาแล้ววิ่งไปหาจวินหย่วนโยว และกอดขาของเขาไว้

หยุนถิงหน้าแดงเหมือนกุ้ง จูบกับสามียังถูกลูกชาย ป้าจั๋วหม่ามาเห็นเข้าอีก น่าอายยิ่งนัก

"มา พ่ออุ้ม" จวินหย่วนโยวเอื้อมมือไปอุ้มจวินเสี่ยวเทียน

"ลำบากป้าจั๋วหม่าแล้ว ป้าไปก่อนข้าวเถอะ ข้ามาดูเสี่ยวเทียนเอง ขอบคุณ" หยุนถิงกล่าว

“จะเกรงใจกับข้าไปทำไม งั้นพวกเจ้าดูเสี่ยวเทียนให้ดีละ เจ้าหนูนี่วิ่งเร็วยิ่งนัก” ป้าจั๋วหม่ากําชับเสร็จแล้วจึงค่อยจากไป

"ท่านพ่อ อุ้ม!" มือน้อยของจวินเสี่ยวเทียนกอดคอของจวินหย่วนโยวไว้อย่างแน่น กลัวว่าตัวเองเอามือลง พ่อก็จะไม่อุ้ม

"ได้ พ่ออุ้ม!" จวินหย่วนโยวมองไปหาหยุนถิงอย่างขอโทษ"ถิงเอ๋อร์ กลางคืนพวกข้าค่อยต่อนะ"

หยุนถิงหน้าแดงไปถึงคอ จ้องมองจวินหย่วนโยวอย่างตำหนิ หันหลังไปมองจวินเสี่ยวเหยียน

จวินเสี่ยวเหยียนกำลังนั่งอยู่ในอ้อมแขนของท่านลั่ว ดึงเคราของเขา"ท่านปู่ เครายาว ฮ่าฮ่า"

ท่านลั่วมองดูเด็กหญิงตัวเล็กที่น่ารัก ก็ดีใจจนยิ้มอย่างไม่หุบปากเลย ท่านลั่วที่อารมณ์แปลกประหลาด และเข้ากับคนได้ยากนั้นกลับเมตตากรุณายิ่งนัก

แม้จะถูกจวินเสี่ยวเหยียนดึงจนเจ็บ แต่ก็ไม่โกรธ แถมยังหยอกนางเล่นด้วย

"เสี่ยวเหยียนฉลาดมากเลย เคราของปู่ยาวมากเลยใช่ไหม แถมยังขาวด้วย สนุกมากเลยใช่หรือไม่?"

"สนุก สนุก"

หยุนถิงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าท่านลั่วจะมีด้านที่น่ารักแบบนี้ด้วย

หลังจากกินและดื่มจนอิ่มแล้ว ทุกคนต่างก็กลับไปพักผ่อนที่กระโจมของตัวเอง

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวก็อุ้มเด็กคนละคนแล้วกลับไป ป้าซางนำพรมหนามาให้โดยเฉพาะ ผ้านวมหนึ่งผืน และหมอนมาหนึ่งใบ จากนั้นจจึงค่อยจากไป

หยุนถิงอาบน้ำให้เด็กทั้งสองเสร็จ ก็วางพวกเขาไว้บนพรม

“ท่านพ่อ นอนนอน!” จวินเสี่ยวเทียนหาว กอดแขนข้างหนึ่งของจวินหย่วนโยว

"ท่านพ่อ นอน!" จวินเสี่ยวเหยียนเลียนแบบพี่ชาย และกอดแขนอีกข้างของจวินหย่วนโยวไว้