จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 635

เมื่อนึกถึงสองปีนี้ตัวเองไม่ได้อยู่เคียงข้างถิงเอ๋อร์ และไม่ได้ดูแลลูกเลย ในใจของจวินหย่วนโยวก็เต็มไปด้วยความโทษตัวเองและรู้สึกผิดยิ่งนัก

เขาสาบานในใจว่า เขาต้องดีกับถิงเอ๋อร์และลูกให้มากกว่านี้หลายเท่า ชดใช้พวกเขาดีๆ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ จวินหย่วนโยวก็ไปจับขาของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ถิงเอ๋อร์กับลูกต่างก็หาเจอแล้ว ทำไมขาของเขายังไม่มีความรู้สึกใดๆ

ก่อนหน้านี้หลังได้รับจดหมายของถิงเอ๋อร์ จวินหย่วนโยวก็ตื่นเต้นจนลุกขึ้นยืนใดแท้ๆ ทำไมตอนนี้ถึงขยับไม่ได้ ความรีบร้อนและความกังวลที่จวินหย่วนโยวไม่เคยมีมาก่อน

เขาไม่อยากเป็นเช่นนี้ตลอดไป มิฉะนั้นไม่ต้องบอกว่าจะปกป้องถิงเอ๋อร์กับลูกๆเลย แถมยังอาจกลายเป็นภาระของพวกเขาด้วย

ตลอดทั้งคืน จวินหย่วนโยวพลิกตัวไปมาโดยนอนไม่หลับ

เช้าวันต่อมา หยุนถิงตื่นขึ้นและเห็นลูกทั้งสองนอนอยู่ข้างจวินหย่วนโยว ซึ่งนอนหลับอยู่ข้างเขาอย่างคนละข้าง หยุนถิงรู้สึกปลื้มใจยิ่งนัก

เมื่อมองไปที่จวินหย่วนโยว เขากลับลืมตาไว้

“ท่านพี่ เมื่อคืนท่านไม่นอนหรือ เด็กสองคนนอนไม่นิ่ง รบกวนโดนท่านหรือ” หยุนถิงพูดอย่างเอ็นดู

"ไม่ พวกเขาเด็กดีมาก ข้านอนไม่หลับเอง ถิงเอ๋อร์เจ้าช่วยข้าดูขาหน่อย ก่อนหน้านี้ต่อได้รับจดหมายของเจ้าข้าเคยยืนขึ้นมาได้ แต่ตอนนี้กลับ------" เสียงของจวินหย่วนโยวมีความเศร้าเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

“อย่ากังวลไปเลย มีข้าอยู่ขาของท่านจะต้องดีขึ้นแน่นอน ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะข้าท่านถึงได้เคลื่อนไหวไม่สะดวก สองปีนี้ลำบากท่านแล้ว” หยุนถิงเข้ามาใกล้ ช่วยจวินหย่วนโยวตรวจดู

นางตรวจดูก่อน จากนั้นก็จับชีพจร และนำเครื่องมือออกมาจากมิติแล้วตรวจสอบอย่างละเอียด หลังจากตรวจไปสองครั้งหยุนถิงก็กล่าวว่า "ซื่อจื่อ ขาของท่านไม่มีปัญหาใดๆเลย เห็นได้ชัดว่าสองปีนี้ดูแลรักษาได้ดีมาก แถมยังนวดอยู่บ่อยๆ กล้ามเนื้อของขาก็ปกติดี กล่าวได้เพียงอย่างเดียวก็คือเป็นไข้ใจ”

"แต่ข้าเจอเจ้ากับลูกแล้ว ทำไมยังไม่หายดีละ？" จวินหย่วนโยวรีบร้อนเล็กน้อย

"ก่อนหน้านี้ท่านเศร้าโศกเสียใจเกินไป ความเจ็บปวดรวดร้าวใจแทบอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไปนั้นถึงได้ไปสะสมไว้ที่ขา ตอนนี้อยากจะกลับมาเป็นปกติจะรีบร้อนไม่ได้ ข้าไปปรึกษาหารือกับท่านลั่วก่อน" หยุนถิงตอบ

"เจ้าไปเถอะ"

"อืม" หยุนถิงลุกขึ้นและสวมเสื้อคลุม และไปหาท่านลั่วทันที

ท่านลั่วอายุมากแล้ว นอนน้อย ก็เพิ่งตื่นพอดี กำลังเล่นกับลูกแกะตัวน้อยอยู่ เมื่อเห็นหยุนถิงมา

“นังหนู เช้าขนาดนี้เจ้าไม่นอนกับเจ้าหนูจวินนานหน่อยหรือ ตื่นมาทำอะไร？”

"ข้ามาถามท่านว่า ตอนนี้ขาของซื่อจื่อเป็นยังไงกันแน่？" หยุนถิงตอบกลับ

สีหน้าของท่านลั่วตึงเครียดเล็กน้อย"เจ้าตรวจดูแล้วสินะ นั่นเป็นไข้ใจ มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รักษาได้ ข้าดูแลรักษามาให้เขาไปสองปีแล้วแต่ก็ยังไม่มีความรู้สึกใดๆ"

แต่เขาเห็นข้ากับลูกแล้ว ขาก็ยังไม่มีความรู้สึกเหมือนเดิม ควรทำอย่างไรดี" หยุนถิงถอนหายใจ

"วิธีที่ควรคิดข้าต่างก็คิดหมดแล้ว มิฉะนั้นเจ้าคิดว่าตลอดสองปีที่ผ่านมานี้ข้าว่างมากเลยหรือ ข้านะยังตั้งตารอเจ้าอยู่เลย" ท่านลั่วมองดูอย่างสงสัย

นังหนูนี้รอดจากเหตุการณ์ที่เลวร้ายได้ ในอนาคตต้องโชคดีอย่างแน่นอน นางมักสร้างปาฏิหาริย์ บางทีอาจจะทำได้ก็ได้

หยุนถิงขมวดคิ้วและคิดอยู่ครู่หนึ่ง"ท่านลั่ว ข้าคิดได้วิธีหนึ่งจริง แต่มันอันตรายหน่อย"

"เล่ามาฟังดู" ท่านลั่วมองอย่างดีใจ และหลังจากได้ยินวิธีการของหยุนถิง ก็อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้นาง

“เจ้านะให้ยยาตรงกับโรคจริงๆเลย ต้องบันยะบันยังให้ดีละ”

"ไว้ใจได้!" หยุนถิงกล่าว และตรงไปที่กระโจมของเหอหลี่เก๋อ

เมื่อเหอหลี่เก๋อเห็นหยุนถิง ก็ตกใจจนหน้าซีด"เจ้าคิดจะกลับคำ อยากฆ่าข้าทิ้งสินะ ข้าคุกเข่าขอโทษเจ้าแล้ว เจ้ายังจะให้ข้าทำอย่างไงอีก？"

หยุนถิงยิ้มจางๆ "ครั้งนี้ข้ามาก็เพื่อขอให้เจ้าช่วยข้า เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปแล้ว ในเมื่อข้าบอกว่าปล่อยเจ้าไป ก็จะไม่สอบถามต้นตออีก"

เหอหลี่เก๋อทำหน้าตกตะลึง"ข้าสามารถช่วยไรเจ้าได้？"