หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 347

วันนี้ บ้านเรือนแต่ละหลังล้วนถูกปิด แม้แต่ร้านอาหารหรือร้านน้ำชาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เปิด

เพราะวันนี้เป็นวันเคลื่อนพระศพของจ้านอ๋อง

ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ให้ชาวต้าเซี่ยทุกคนแต่งกายไว้ทุกข์สิบวัน ใครละเมิดกฎจะถูกประหารชีวิต

กระดาษเงินสีขาวปลิวว่อนไปตามถนน ขบวนเคลื่อนพระศพเป็นไปอย่างเคร่งขรึมและเงียบงัน เดินไปกลางถนนอย่างช้าๆ

องค์รัชทายาทและองค์ชายรองต่างขี่ม้าขนาบข้างขบวน เพื่อปกป้องโลงศพ

การให้สองคนนี้รับหน้าที่ส่งเสด็จ จะเห็นได้ว่า ฮ่องเต้ทรงให้ความสำคัญกับจ้านอ๋องมากเพียงใด

ทันใดนั้น ความเงียบของถนนก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงกีบม้า

“เร็วเข้า รีบพาพระชายาลงมา!”

อู่อันโหวโบกมือสั่งข้ารับใช้

ข้ารับใช้รีบเข้าไปในรถม้า กลับเห็นสภาพของเซี่ยเชียนฮวันที่ถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ หากพาลงไปทั้งๆ แบบนี้คงดูไม่ดีแน่ คนอื่นอาจจะคิดว่าพวกเขาไปลักพาตัวพระชายามาแน่ๆ

ดังนั้น ก่อนจะลงไป พวกเขาก็ใช้กริชตัดเชือกที่มัดขาของเซี่ยเชียนฮวันออก

เซี่ยเชียนฮวันฉวยโอกาสนี้ชนพวกเขา แล้วกระโดดลงจากรถม้า!

“พระชายา!”

พวกเขาตะโกนไล่หลัง

เซี่ยเชียนฮวันวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็พบกับขบวนเคลื่อนพระศพตรงหน้า

กระดาษสีขาวที่ปลิวไสวกับโลงศพขนาดใหญ่สะท้อนอยู่ในม่านตาของนาง ทำให้นางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

“เอ๊ะ ข้าก็นึกว่าเป็นใคร นั่นน้องสะใภ้มิใช่หรือ?”

องค์ชายรองยกมือขึ้น ทำให้คนที่อยู่ด้านหลังพากันหยุดเดิน ขณะที่ริมฝีปากก็พลันยิ้มเยาะขึ้นมา “ดูเหมือนน้องสะใภ้จะไม่เต็มใจใช้ตำแหน่งพระชายาจ้านอ๋อง ถึงได้มาในนาทีสุดท้ายเช่นนี้”

“ที่อยู่ในโลงไม่ใช่เซียวเย่หลันด้วยซ้ำ เป็นชาวซีเหลียงที่สวมเสื้อผ้าของเซียวเย่หลัน!”