หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 353

ซูอวี้เออร์?

ทำไมเป็นซูอวี้เออร์ที่ช่วยเขา?

เซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจ!

นางมึนงง พิงเสาเตียงอย่างอ่อนแรง แต่เสี่ยวตงกลับไม่ทันสังเกต นางยังคงพล่ามต่อไปว่า

“แม่นางซูแค่โชคดี บังเอิญพบกับท่านอ๋อง และวันนั้นก็ร้องไห้เสียงดังกว่าใคร นางไม่คิดว่าท่านอ๋องจะรอดด้วยซ้ำ พระชายาต่างหากที่เป็นคนผูกจิตกับท่านอ๋องอย่างแท้จริง ผู้หญิงคนนั้นอาศัยอะไรได้เป็นพระชายารอง...”

เสี่ยวตงยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห

นางรู้สึกว่าท่านอ๋องไม่คุ้มค่ากับความรู้สึกของเซี่ยเชียนฮวัน

“พระชายา ท่านจะไปไหน?” เมื่อนางเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเซี่ยเชียนฮวันตัวสั่นลุกออกจากเตียง จึงตกใจวิ่งไปประคอง

เซี่ยเชียนฮวันสะบัดมือออกจากนาง พูดเสียงแหบแห้งว่า “ข้าจะไปถามเซียวเย่หลันด้วยตัวเอง”

“นี่...”

“เขาคิดว่าซูอวี้เออร์ช่วยเขา อ่า เขาคิดว่าซูอวี้เออร์ช่วยเขา...”

เซี่ยเชียนฮวันพึมพำไม่หยุด ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา

มุมปากของนางก็ยกยิ้มขึ้นมา ดวงตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน นางหัวเราะให้เซียวเย่หลัน รึไม่ก็หัวเราะให้ตัวเอง

ปรากฏว่าสองสามวันที่อยู่ในกระท่อมมุงจากนั่น ที่ซึ่งพวกเขามีความสุขและรู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ด้วย ทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน สุดท้ายก็กลายเป็นแค่การตัดชุดแต่งงานให้กับคนอื่น

ตอนนี้นางต้องไปดูด้วยตาตัวเองว่าเซียวเย่หลันยังตาบอดอยู่รึไม่!

เซี่ยเชียนฮวันประคองตัวเองเดินออกไปอย่างช้าๆ

พระอาทิตย์อบอุ่น แต่ก็แสบตาเช่นกัน

นางไม่อยากให้เสี่ยวตงตามมา และเดินเข้าไปในสวนดอกไม้ด้วยตัวเอง

บังเอิญที่เซียวเย่หลันกำลังฝึกดาบอยู่ใต้ต้นไม้

ซูอวี้เออร์ถือปลอกดาบยืนอยู่ข้างๆ ช่างเป็นฉากที่งดงามระหว่างสามีและภรรยา

“เจ้าลุกขึ้นได้อย่างไร”

เซียวเย่หลันเหลือบมองเซี่ยเชียนฮวันแล้วเก็บดาบ ลมหนาวพัดผ่านข้อเท้าของนาง ใบไม้สองสามใบพลันฉีกขาด

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปาก “ได้ยินมาว่ามีคนช่วยชีวิตท่านอ๋อง ข้าจึงมาเคารพผู้มีพระคุณที่ช่วยท่าน”

“ความจริงแล้วไม่อาจพูดได้ว่าเป็นผลงานของข้า ต้องขอบคุณวาสนาและโชคของท่านอ๋อง สวรรค์เมตตาท่านอ๋อง และชี้ทางข้าที่ค้นหาท่านอ๋องอยู่นาน จนในที่สุดก็พบท่านอ๋องในหมู่บ้านร้างแห่งหนึ่ง”