“ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาท่านหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย กระทั่งเงาก็ไม่เห็น แม้แต่พี่ใหญ่ข้าและหลินซวี่ก็หาตัวท่านไม่พบ พวกเราทุกคนเป็นห่วงท่านมาก”
คำถามของเสี่ยวตง ทำให้เซียวเย่หลันอดหยุดเดินไม่ได้
เขาอยากฟังว่า เซี่ยเชียนฮวันจะตอบว่าอย่างไร
ในตอนนั้น
เซียวเย่หลันก็ได้ยินน้ำเสียงที่เฉยชาของผู้หญิงคนนั้นดังมาจากข้างใน “ข้าแค่ขึ้นภูเขาไปเก็บสมุนไพรนะ”
“เอ๋? นี่...”
เสี่ยวตงตกตะลึงจนอ้าปาก
นางรู้ว่า เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้พูดความจริง
ตอนนั้นเซี่ยเชียนฮวันยืนกรานว่าท่านอ๋องยังไม่ตาย และยังบอกอีกด้วยว่าจะไปพาเขากลับมา ดังนั้นนางจะต้องไปหาท่านอ๋องอย่างแน่นอน แต่จู่ๆ ก็บอกว่านางขึ้นภูเขาไปเก็บสมุนไพรเนี่ยนะ?
แน่นอนเซียวเย่หลันที่อยู่นอกประตูหาได้รู้เรื่องนี้ไม่
หลังจากได้ยินคำตอบของเซี่ยเชียนฮวัน เขาก็ส่ายหน้า และยืนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังกลับ
หลังจากที่เขาออกไปแล้ว
เสี่ยวตงก็ถอนหายใจและหยิบกาเหล้าขึ้นมารินเหล้า “พระชายา หากท่านมีบางอย่างอยู่ในใจก็สามารถเล่าให้บ่าวฟังได้ อย่าเก็บมันไว้คนเดียว”
เซี่ยเชียนฮวันวางจอกเหล้าที่ดื่มจนเกลี้ยงลง ดวงตาคู่นั้นดูสับสนและมึนเมาเล็กน้อย นางพูดพึมพำว่า “เสี่ยวตง ถ้าข้าบอกเซียวเย่หลันว่าข้าเป็นคนที่ช่วยเขา เขาจะเชื่อไหม?”
“เชื่อ ถึงแม้พระชายาจะไม่พูด แต่บ่าวเชื่อพระชายาอย่างแน่นอน”
เสี่ยวตงมองเซี่ยเชียนฮวันอย่างหนักแน่น
เซี่ยเชียนฮวันยิ้มอย่างขมขื่น “แต่มันไม่มีประโยชน์ เพราะมีเจ้าคนเดียวที่เชื่อ คนอื่นๆ คงคิดว่าข้าอิจฉาซูอวี้เออร์ และอยากแย่งผลงานของนาง”
“เหอะ บ่าวก็สงสัยมานานแล้ว ซูอวี้เออร์ไม่มีความรู้เรื่องแพทย์เลยสักนิด ต่อให้นางจะโชคดี เจอยาแก้พิษบนศพของชาวซีเหลียงก็เถอะ แต่นางรู้ได้อย่างไรว่าต้องใช้ยาแก้พิษเพื่อรักษาพิษในตัวท่านอ๋อง? มันไม่สมเหตุสมผลเลย”
เสี่ยวตงวิเคราะห์ด้วยอารมณ์ และสรุปข้อสงสัยหลายประการ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...
Update new chapter please...
รอค่ะ มาต่อเร็วๆ กำลังสนุก...