หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 357

เซี่ยเชียนฮวันลืมตาขึ้นทันที!

แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความฝัน

ผู้หญิงเลวทรามและร้ายกาจคนนี้ ยืนอยู่ข้างเตียงและโอ้อวดบารมี

“เจ้าหาพวกเราเจอได้อย่างไร...”

เซี่ยเชียนฮวันอยากลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายรู้สึกหนักอึ้ง แขนขาไร้เรี่ยวแรง อาจเป็นเพราะเมื่อคืนดื่มมากเกินไป

ซูอวี้เออร์ม้วนผมตัวเอง แสดงท่าทางหยิ่งยโสและดูถูก “ท่านไม่ต้องถามนักหรอก ข้ามีวิธีของข้าก็แล้วกัน! ข้าฉวยโอกาสที่ท่านออกไปข้างนอก แอบพาท่านอ๋องจากไป คิดไม่ถึงว่าดวงตาของท่านอ๋องจะฟื้นกลับมา ช่วยประหยัดแรงข้าได้เยอะ”

“ใช้วิธีสกปรกเหล่านี้เพื่อแย่งสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง ซูอวี้เออร์ จิตใจของเจ้าน่ารังเกียจยิ่งกว่าหนู”

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้ามองซูอวี้เออร์ด้วยสายตาที่เย็นชา

ประโยคนี้ทําให้สีหน้าของซูอวี้เออร์เปลี่ยนสีไปชั่วขณะ

แต่ไม่ช้า นางก็ได้สติกลับคืนมา และกล่าวเสียงดูถูกว่า “พี่สาว ชนะเป็นราชา แพ้เป็นโจร นี่คือความจริงอันเป็นนิรันดร์”

“ตอนนี้ข้าคือผู้มีพระคุณของท่านอ๋อง ส่วนท่าน ก็ยังคงเป็นเซี่ยเชียนฮวันที่เขาเกลียด ไม่ว่าท่านจะทำเพื่อท่านอ๋องมากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็เป็นเพียงหินรองเท้าของข้า”

ซูอวี้เออร์หัวเราะอย่างมีความสุข

เสียงหัวเราะของนางเหมือนมีด ที่ทิ่มแทงหัวใจของเซี่ยเชียนฮวัน และเฉือนหัวใจของนางด้วยปลายมีด สร้างความเจ็บปวดไม่รู้จบ

ที่เจ็บปวดที่สุดคือ ไม่ใช่การถากถางของซูอวี้เออร์ หรือการที่เซียวเย่หลันมองไม่เห็น

ซูอวี้เออร์พูดถูก

ไม่ว่านางจะทำเพื่อเขาไปมากแค่ไหน หรือเดือดร้อนไปมากเท่าไหร่

เขาก็ไม่เห็น

“แค่กๆ...”

ทันใดนั้นเซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกคลื่นไส้ และรู้สึกเจ็บตรงคอ จนอดไม่ได้ที่อยากจะอาเจียน

หัวใจบีบแน่นจนเจ็บไปหมด กระเพาะบิดม้วนเริ่มเป็นตะคริว