หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 100

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันกำลังตั้งใจทำแผลให้กับนาง และครุ่นคิดว่าจะจัดการเช่นไรต่อไปดี แต่กลับถูกเตะเข้าให้ ด้วยสัญชาตญาณนางใช้มือยกขึ้นกุมท้องหงายไปด้านหลัง

เมื่อเห็นพระชายาองค์ชายรองตำหนินางเช่นนั้น แววตาของเซี่ยเชียนฮวันก็มืดมนลง กล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “เมื่อครู่ข้าเล่นอยู่กับพระราชนัดดาน้อย ไม่มีเวลาไปทำเรื่องไร้สาระเช่นนั้นหรอก"

เมื่อสิ้นเสียงลง นางก็เห็นว่ามีมือข้างหนึ่งยื่นมาตรงหน้า

เป็นมือของเซียวเย่หลัน

เซี่ยเชียนฮวันชะงักลง หลังจากจับมือเขาเอาไว้แล้วก็ถูกเขาค่อยๆ ดึงขึ้นมา

พระชายาองค์ชายรองเห็นดังนั้น ในใจรู้สึกโมโหเป็นยิ่งนัก ใบหน้าของนางเผยถึงความชั่วร้ายกล่าวขึ้นว่า "งั้นหรือ? แต่ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากับพระราชนัดดาน้อยเล่นซ่อนหากันอยู่ นั่นหมายความว่าพวกเจ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน"

เซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้วเข้าหากัน

หากพระชายาองค์ชายรองกล่าวเช่นนี้ นางก็ไม่มีสิ่งใดจะคัดค้าน

ทันใดนั้นเอง เซียวเย่หลันก็กล่าวขึ้นว่า "ผู้ที่อยู่เพียงลำพังไม่ได้มีนางแค่คนเดียว เมื่อครู่ข้าก็อยู่เพียงลำพัง พี่สะใภ้รองก็สงสัยข้าด้วยงั้นหรือ?"

"ขะ ข้า ไม่ได้หมายความเช่นนั้น...”

พระชายาองค์ชายรองพูดไม่ออก

เมื่อนางได้ยินว่าเซียวเย่หลันกำลังช่วยเซี่ยเชียนฮวันอยู่ ก็รู้สึกอึดอัดใจเหลือเกิน

ต่อให้นางจะสมรสกับองค์ชายรองแล้ว แต่ความรักที่นางมีให้ต่อเซียวเย่หลันไม่เคยลดน้อยลงเลย

ชายคนนี้ เยือกเย็นต่อนางเสมอมา

"เจ้าเจ็ด อย่าได้ทำท่าทีดุต่อพี่สะใภ้เจ้าเช่นนั้นเลย นางเพียงแค่ตกใจกลัวไปหน่อยเท่านั้น" ในเวลานี้องค์ชายรองเพิ่งจะก้าวออกมาไกล่เกลี่ย

เขาเดินตรงเข้าไปกอดพระชายาของตนเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอันอ่อนนุ่ม

ในสายตาคนอื่นๆ การกระทำของเขาทั้งหลายเหล่านี้ช่างดูอ่อนโยนยิ่งนัก แต่ในสายตาของเซี่ยเชียนฮวัน มองไม่เห็นว่าเขาจะจริงใจอย่างไรเลย