หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 101

เซี่ยเชียนฮวันจึงได้เข้าใจ

ตอนเด็กๆ เซวียนชินอ๋องเคยถูกงูกัดและทิ้งความกลัวไว้จนขึ้นสมอง จวบจนบัดนี้ยังมีอาการกำเริบอยู่บ้างเป็นครั้งคราว เกรงว่าต้องใช้เลือดงูสดมาทำเป็นยา จึงจะระงับอาการกลัวงูได้

แน่นอนว่าอาการเหล่านี้โดยมากถือเป็นปัญหาด้านประสาท เลือดงูไม่สามารถนำมารักษาโรคได้ เซี่ยเชียนฮวันคิดว่ามันเพียงช่วยในด้านจิตใจก็เท่านั้น

“ข้าได้สั่งให้บ่าวรับใช้ไปทำยาถอนพิษมาให้แล้ว ประเดี๋ยวเมื่อกินเข้าไปก็หายเอง ไม่จำเป็นต้องกังวล” เซวียนชินอ๋องปลอบโยนองค์ชายรองและพระชายา

องค์ชายรองพยักหน้า “ขอบพระทัยเสด็จอา ว่าแต่งูที่ท่านเลี้ยงไว้ไม่ควรหลุดออกมาที่นี่ คาดว่าบ่าวรับใช้คงจะละเลย ท่านต้องลงโทษพวกเขาให้หนัก คราวหน้าจะได้ไม่เกิดเหตุเช่นนี้อีก”

“อืม ข้ารู้”

เซวียนชินอ๋องทำสีหน้าลำบากใจ การเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นอย่างนี้ ตัวเขาในฐานะเจ้าบ้านก็รู้สึกผิดไม่น้อย

จากนั้น

พระชายาองค์ชายรองก็มองไปทางเซี่ยเชียนฮวัน กล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ใครบอกว่าต้องเป็นบ่าวรับใช้สะเพร่าเท่านั้น อาจมีใครบางคนจงใจเข้าไปยังที่เลี้ยงงูแล้วปล่อยมันออกมาก็ได้”

“ไม่น่าเป็นไปได้...” เซวียนชินอ๋องขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ไม่ว่าเรื่องใดล้วนต้องมีหลักฐาน ผู้ใดใส่ร้ายข้า ข้าจะต้องให้ผู้นั้นต้องได้รับโทษอย่างสาสม”

แววตาเซี่ยเชียนฮวันนิ่งสงบ จ้องมองไปทางพระชายาองค์ชายรอง

ผู้ที่อยู่ ณ ที่นั้นล้วนสัมผัสได้ว่ารังสีที่แผ่ออกมาของพระชายาจ้านอ๋องเหนือกว่าพระชายาองค์ชายรองมากนัก!

พระชายาองค์ชายรองจึงถอยออกมาแล้วเริ่มกล่าวบ่ายเบี่ยงว่า “แน่นอนว่าข้ามีหลักฐาน เหตุใดงูจึงไม่ไปกัดคนอื่น กลับมากัดข้า? ต้องมีคนประสงค์ทำร้ายข้าแน่นอน!”

“ข้าเพิ่งเคยเจอเจ้าเป็นครั้งแรก เหตุใดต้องคิดทำร้ายเจ้า ข้าเอาแรงบันดาลใจมาจากที่ใด?”

“นั่นเป็นเพราะ...”

พระชายาองค์ชายรองถูกบีบจนพูดไม่ออก

จะให้นางกล่าวว่าเพราะนางเติบโตมากับเซียวเย่หลัน และเกือบจะได้แต่งงานกับเซียวเย่หลัน จึงทำให้เซี่ยเชียนฮวันอิจฉาหรือ

เรื่องบางเรื่อง ทุกคนล้วนรู้อยู่ในใจ แต่ไม่อาจเอ่ยออกมาได้

“พี่สะใภ้รอง เราสองไม่เคยไปมาหาสู่กัน ข้าไม่เคยทำให้เจ้าต้องขุ่นเคืองใจ เหตุใดจึงเอาแต่ใส่ร้ายข้า ราวกับโกรธแค้นข้ามาเนิ่นนาน ข้าเองก็อยากรู้ยิ่งนักว่าเจ้าเกลียดข้าด้วยเหตุใด? หรือข้าไปแย่งสิ่งใดจากเจ้ามา?”

เรื่องที่คนอื่นไม่กล้าพูด เซี่ยเชียนฮวันได้พูดออกมาแล้ว