หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 102

“เรือนหนานเฟิง? คือที่ใด?”

เซี่ยเชียนฮวันทำสีหน้าสงสัย

เนื่องจากก่อนหน้านี้นางก็ไม่รู้ว่าเรือนหนานเฟิงคือที่ใด ดังนั้นนางจึงแกล้งทำสีหน้าสงสัยได้อย่างแนบเนียน

ต่อให้ตอนนี้เซี่ยเชียนฮวันพอจะเดาได้ว่าเป็นเรือนเล็กๆ ที่เก็บความลับนั้นไว้ก็ตาม

โซ่วหยางจวิ้นจู่ยิ้มขึ้นด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “เมื่อครู่ท่านไม่ได้เพิ่งพาพระราชนัดดาออกมาจากป่าไม้แดงของเรือนหนานเฟิงหรอกหรือ ข้าและซานหรงเห็นกับตา”

บ่าวรับใช้ในจวนที่ติดตามโซ่วหยางจวิ้นจู่อยู่ด้านหลังต่างพากันพยักหน้า

เซวียนชินอ๋องสีหน้าเคร่งขรึมลงแล้วตะคอกว่า “ซานหรง เจ้าควรนึกให้ดีก่อน!”

“ท่านอ๋องเพคะ บ่าว บ่าวเห็นกับตาเพคะ ได้ยินว่าเห็นใครบางคนที่เรือนหนานเฟิง ดังนั้นบ่าวและจั๋วเสิ่นเออร์จึงรีบเข้าไปดู พบว่าพระชายาจ้านอ๋องกำลังออกมาจากป่าไม้แดง” บ่าวรับใช้ที่ถูกเรียกชื่อตอบตะกุกตะกัก

“ผู้ที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าเล่า?!” น้ำเสียงของเซวียนชินอ๋องดูโมโหเล็กน้อย

“พะ เพราะว่าในวันนี้มีแขกเดินทางมามากมาย ห้องครัวทำอาหารไม่ทันจนไฟแทบลุกไหม้ ทุกคนจึงได้ไปช่วยเพคะ...” บ่าวรับใช้ตกใจจนตัวสั่น

พระชายาองค์รัชทายาทเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เสด็จอาเพคะ เรือนหนานเฟิงคือสถานที่ใด ฟังดูเหมือนเป็นสถานที่ต้องห้าม?”

ตามปกติแล้วเซวียนชินอ๋องเป็นผู้มีจิตใจอ่อนโยน น้อยนักที่จะเห็นเขาโมโห เรื่องนี้จึงไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่นอน

หากบุตรชายของนางเข้าไปในที่นั้นจริง ก็ต้องเอ่ยถามให้กระจ่างแจ้ง

“ข้าขอบอกตามตรงว่า จวนข้าเลี้ยงงูพิษไว้ที่เรือนหนานเฟิง ตามปกติแล้วด้านหน้าป่าจะมีคนคอยดูอย่างเคร่งครัด ไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้ แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดวันนี้...”

เซวียนชินอ๋องเหลือบมองเซี่ยเชียนฮวัน

แววตาของเขาดูซับซ้อนซ่อนเงื่อน

เซี่ยเชียนฮวันแกล้งทำเป็นไม่เห็นถึงความแคลงใจของเซวียนชินอ๋อง นางส่ายหน้า “ข้าและพระราชนัดดาได้เข้าไปในป่าแห่งนั้นก็จริง แต่ไม่ได้เข้าไปในเรือนหนานเฟิงที่พวกเจ้ากล่าวถึง เรือนแห่งนั้นมีประตูใหญ่ปิดแน่น ต่อให้ข้าอยากเข้าไปก็คงเข้าไปไม่ได้”