หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 107

ใบหน้าของโซ่วหยางจวิ้นจู่ถูกบีบบังคับเสียจนแดงเรื่อ

ทุกคนใช้แววตาที่พูดยากมองไปที่นาง ทำให้นางสัมผัสได้ถึงความอับอายจนอยากจะมุดแผ่นดินหนี

เซวียนชินอ๋องเข้ามาเกลี้ยกล่อมสถานการณ์ว่า "เอาเถิดๆ แม่หนูน้อยค่อนข้างจะขี้อาย ให้นางคุกเข่าขอโทษต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ เกรงว่าจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงนาง ในเมื่อเป็นเพียงความเข้าใจผิดไป เช่นนั้นให้นางโค้งกายขอโทษเจ้าก็พอ โซ่วหยาง ยังไม่รีบโค้งกายขอโทษพระชายาจ้านอ๋องอีกหรือ"

"ข้าไม่ผิด นางฉวยโอกาสแอบเอาสงหวงใส่ไว้ที่เสื้อของพี่จิ้งหย่าอย่างแน่นอน!"

เป็นดังที่ซูอวี้เออร์คิดไว้ตอนนั้น ถึงอย่างไรโซ่วหยางจวิ้นจู่ก็เป็นเพียงแค่เด็ก การอดทนอดกลั้นยังไม่อาจสู้ได้กับผู้ใหญ่

นางกัดฟันแน่นไม่ยอมสารภาพผิดกับเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวอย่างเยือกเย็นออกมาเบาๆ "จวนกงชินอ๋องอบรมสั่งสอนกันมาเช่นนี้เองหรือ!"

"เจ้า! เจ้ากล้าให้คำสาบานหรือไม่ หากเจ้าแอบเอาของสิ่งนี้ใส่ไปที่เสื้อพี่จิ้งหย่า ขอให้ฟ้าผ่าเจ้าตาย!"

โซ่วหยางจวิ้นจู่โมโหมากจริงๆ

เซี่ยเชียนฮวันเผยอยิ้มขึ้น ใช้แววตาอันน่าสงสารสมเพชมองไปที่นาง "จวิ้นจู่ การทำตามอารมณ์ของตน แม้เป็นเด็กก็ควรมีขีดจำกัด มิเช่นนั้นอาจจะทำลายชื่อเสียงที่กงชินอ๋องสร้างมาตั้งหลายปีลงได้”

"ดูเข้า เจ้าไม่กล้าให้คำสาบานใช่หรือไม่!" โซ่วหยางจวิ้นจู่หัวเราะด้วยความเยือกเย็น

"ไม่จำเป็นต้องสาบาน"

จู่ๆ เซียวเย่หลันก็เอ่ยขึ้น

ทุกคนหันไปมองที่เขาเป็นทางเดียวกัน

"ข้านั่งรถม้าคันเดียวกับนางมายังจวนเซวียนชินอ๋อง หากนางพกสิ่งที่มีกลิ่นเตะจมูกเช่นนั้นมาด้วย ข้าจะไม่รู้เชียวหรือ"

"แต่ท่านนั่งอยู่ด้านข้างเฉยๆ อาจไม่ได้กลิ่นก็ได้..." โซ่วหยางจวิ้นจู่ไม่ค่อยกล้าสบตากับจ้านอ๋องเท่าไร

"ใครบอกว่าข้าเพียงนั่งอยู่ข้างนางเฉยๆ เรื่องบางเรื่องเจ้าจำเป็นต้องให้ข้าพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาด้วยหรือ?"

คำพูดของเซียวเย่หลันทำให้ผู้คนมากมายหน้าแดงเรื่อไปถึงหู!

สตรีทั้งหลายก้มหน้าปิดบังความรู้สึกของตน

มีใครบางคนตะโกนขึ้นว่า "จวิ้นจู่ เจ้ายังเล็กนัก ไม่รู้หรอกว่าสองสามีภรรยานั่งอยู่ในรถม้ามีเรื่องให้ทำมากมาย!"

"เหอะๆ คิดไม่ถึงว่าจ้านอ๋องจะมีความชื่นชอบแบบ..."