หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 115

หลิวหรูซวี่ถูกตบ ก็รู้สึกคับข้องใจเหลือคณา ได้แต่กุมหน้าน้ำตาคลอเบ้า “ขอโทษ พี่เชียนฮวัน...”

“น้องหรูซวี่คนแสนดี เจ้าจะยืนอยู่ทำไมเล่า นั่งลงสิ”

เซี่ยเชียนฮวันยกยิ้มที่มุมปาก คิ้วโค้งงอดุจจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ทั้งงดงามและเฉลียวฉลาด

หลิวหรูซวี่นั่งลงอย่างประชดประชัน นางไม่กล้าพูดมากอีก

มื้อเที่ยงนี้ สองแม่ลูกตระกูลเซี่ยก็ทานอาหารด้วยความหดหู่

พวกนางดูไม่กระฉับกระเฉงเหมือนตอนที่เพิ่งเข้ามาในจวนจ้านอ๋อง

หลิวหรูซวี่ไม่เข้าใจ เมื่อก่อนลูกพี่ลูกน้องของนางทั้งโง่ทั้งปากหนัก หากรู้สึกน้อยใจก็แค่บ่น แต่จู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นเข้มแข็งเช่นนี้

หรือเพราะได้เป็นพระชายา ถึงทำให้นิสัยเปลี่ยนไปมากเช่นนี้

คิดได้ดังนั้น หลิวหรูซวี่ก็อดโลภในตำแหน่งพระชายามิได้!

หลังมื้ออาหาร

น้าเซี่ยก็คลี่ยิ้มปลอมๆ ขึ้นมา และพูดคุยอย่างสนิทสนม “เชียนฮวัน ข้าคงไม่รบกวนเจ้าพาพวกเราไปเดินเล่นที่สวน ประเดี๋ยวข้ากับซวี่เออร์จะไปเดินเล่นกันเอง”

“ตามสบาย”

เซี่ยเชียนฮวันยกแก้วชาขึ้นจิบ

ขณะมองไล่หลังน้าเซี่ยและหลิวหรูซวี่กระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง ก่อนจะเดินออกไปอย่างลับๆ ล่อๆ

“เชียนฮวัน น้าของเจ้าค่อนข้างหัวสูง แต่ไม่มีเจตนาร้ายใดๆ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ในอนาคตจะต้องดูแลซึ่งกันและกัน” ฮูหยินอันติ้งโหวพูดขึ้นมา

เซี่ยเชียนฮวันเบะปาก “ดูแลซึ่งกันและกัน หรือมาดูดเลือดพวกเรากันแน่?”

“เจ้าไปเอาคำพูดเช่นนี้มาจากไหน....”

“ท่านแม่ ท่านอยากรักษาความสัมพันธ์พี่น้องกับน้าเซี่ย ข้าไม่มีความคิดเห็นอันใด แต่ท่านควรจะรู้ว่าญาติบางคนก็เหมือนปลิง หากท่านอนุญาตให้พวกเขาเกาะติดท่าน ช้าเร็วพวกเขาก็จะดูดเลือดท่านจนแห้ง แม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือ” เซี่ยเชียนฮวันกล่าว

ฮูหยินอันติ้งโหวขมวดคิ้ว “นั่นก็พูดเกินไป! ฮวันฮวัน ข้ามิรู้ว่าเจ้ากลายเป็นคนเย็นชาเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ตอนที่เจ้ายังเด็ก ไม่ใช่ว่าเจ้าก็มีช่วงเวลาดีดีกับซวี่เออร์หรือ? ตอนนี้ซวี่เออร์ต้องการจะช่วยเจ้า แม้นางจะไม่เข้าใจมารยาทก็แค่สอนนาง เหตุใดต้องไล่แขกออกไปด้วย”

“....”

เซี่ยเชียนฮวันเงียบ

นางเย็นชา?

บางทีอาจจะใช่

ตอนที่นางยังเด็กมีเพียงตำราแพทย์เท่านั้นเป็นเพื่อน ญาติเพียงคนเดียวในโลกคืออาจารย์ ดังนั้น นางจึงไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไม นางจะต้องช่วยเหลือญาติทางสายเลือดทุกอย่างโดยไม่เห็นแก่ตัว

บรรยากาศสองแม่ลูกค่อนข้างแข็งทื่ออยู่สักพัก

ฮูหยินอันติ้งโหวกล่าวอย่างอบอุ่น น้ำเสียงอ่อนโยนเปล่งขึ้นว่า “ข้าจะไม่ตำหนิเจ้า เพราะเจ้ามีช่วงเวลาที่ยากลำบากในจวนจ้านอ๋อง ข้ากับบิดาเจ้าเป็นห่วงเจ้ามากจริงๆ ถ้าหากเจ้ามีผู้ช่วยอยู่ที่นี่ พวกข้าคงวางใจไม่น้อย”

“อืม....”

เซี่ยเชียนฮวันตอบรับแบบขอไปที

แต่จู่ๆ นางก็นึกอะไรขึ้นมาได้

คำพูดนั่น คล้ายมีบางอย่างไม่ถูกต้อง?