หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 124

“หมับ…”

ทันใดนั้น ข้อมือของหมิงเฟยก็ถูกใครบางคนจับเอาไว้

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย...

“ปล่อยมือ” เซียวเย่หลันกล่าวเสียงเย็นชา

เขาจับข้อมือของหมิงเฟยเอาไว้แล้วออกแรงบีบเล็กน้อย ทำให้กรรไกรในมือนางร่วงลงพื้นดัง “แกร๊ก”

“เซียวเย่หลัน? ท่าน ท่านมาได้อย่างไร...”

การปรากฏตัวของชายผู้นี้ อยู่เหนือความคาดหมายของเซี่ยเชียนฮวัน

สีหน้าของเซียวเย่หลันดูราบเรียบ “ตอนที่ข้าเห็นข้ารับใช้ในวังเหล่านี้ ก็รู้สึกไม่เหมือนข้ารับใช้ที่รับใช้อยู่ข้างกายองค์ไทเฮา”

“ที่แท้ท่านก็รู้ว่าใครเป็นคนพาข้าไป”

ประโยคนี้ทำให้ใจของเซี่ยเชียนฮวันสั่นไหวเล็กน้อย

ในตอนแรกนางนึกว่าเขาจะไม่สนใจความเป็นความตายของนางแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่า เขาจะจับตาดูคนที่มาพาตัวนางไปอย่างรอบคอบ

“ปล่อยข้านะ! ไอ้เด็กนอกคอก ไอ้เด็กสารเลว!!”

หมิงเฟยพยายามสะบัดมือออก

เมื่อได้ยินคำสถบด่าของนาง เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

เพราะตอนที่สตรีผู้นี้ด่าลูกของตัวเอง คำพูดคำจายิ่งไม่น่าฟังมากขึ้นเรื่อยๆ มันรุนแรงกว่าตอนที่ด่านางว่าถุงฟางไร้ประโยชน์กับสวะเสียอีก

“หมิงเยว่จู ท่านยังสร้างปัญหาไม่มากพอหรือไร” เซียวเย่หลันเหวี่ยงหมิงเฟยออกไปอย่างหมดความอดทน “ฆ่าคนในวังหลังเนี่ยนะ ท่านรู้ถึงผลที่ตามมาหรือไม่?”

“ฆ่าคน? เหอะ ข้าเสียใจที่ไม่ได้บีบคอเจ้าจนตายตอนคลอดเจ้าออกมา!”

หมิงเฟยถลึงตามองลูกชายของตัวเอง ในดวงตาเผยให้เห็นถึงความคับแค้นใจ

เซี่ยเชียนฮวันหลบไปยืนด้านข้างอย่างเงียบๆ

ดูเหมือนความสัมพันธ์ของแม่ลูกคู่นี้ไม่ได้ดีมากนัก

เซียวเย่หลันเรียกมารดาด้วยชื่อจริง ส่วนหมิงเฟยก็มองลูกชายของตนด้วยแววตาเกลียดชัง

“ใช่ น่าเสียดายที่ในตอนนั้นท่านเด็ดขาดไม่พอ มานึกเสียใจเอาตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว” เซียวเย่หลันตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน

หมิงเฟยผมเผ้ายุ่งเหยิง นางกัดฟันชี้ไปที่เขา “ตั้งแต่เล็กจนโตข้าสอนเจ้าเยี่ยงไร เจ้าต้องแย่งชิงราชบัลลังก์ และขึ้นเป็นฮ่องเต้แคว้นต้าเซี่ย แต่เจ้ากลับทำหูทวนลม แล้วตอนนี้เจ้ายังแต่งภรรยาที่ไร้ประโยชน์นี่อีก เจ้าทำให้ทุกคนดูถูกเจ้า!”