หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 125

“เร็วเข้า ให้ข้าปฐมพยาบาลเบื้องต้น!”

เซี่ยเชียนฮวันเกรงหมิงเฟยจะสูญเสียสติอีกครั้ง จึงไม่กล้าอ้อยอิ่ง นางประคองเซียวเย่หลันออกมา และมองหาห้องว่างเพื่อให้เซียวเย่หลันได้นั่งพัก

เนื่องจากมีเลือดออกเป็นจำนวนมาก

นางจึงหยิบขวดยาขนาดเล็กที่พกติดตัวออกมา และฉีกแขนเสื้อโดยไม่ลังเล เผยให้เห็นข้อมืออันขาวผ่องที่กำลังโรยผงยาบนเศษผ้า

เซียวเย่หลันจ้องมองมือนางแล้วกล่าวเสียงแหบว่า “คนในวังมีมากมาย หากเจ้าถูกเห็นในสภาพเช่นนี้ จะกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวเอาได้”

เซี่ยเชียนฮวันกรอกตาใส่เขา “ดูแลตัวเองก่อนเถอะ”

นางคลุมแผลให้เซียวเย่หลันด้วยเศษผ้า ใช้มือจับกรรไกร ตั้งสมาธิ แล้วดึงมันออกมาจากเนื้อ!

นี่เป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุด แต่เซียวเย่หลันแค่กัดฟันแน่น ไม่ยอมส่งเสียงออกมาแม้แต่ครึ่งคำ

เซี่ยเชียนฮวันเช็ดเลือดออกอย่างระมัดระวัง

บาดแผลบนร่างกายของเขาดูแย่มาก แต่ไม่ได้ร้ายแรงจริงๆ พละกำลังของหมิงเฟิยนั้นอ่อนแอ บวกกับกล้ามเนื้อของชายผู้นี้แข็งแกร่งไม่เลว กรรไกรจึงไม่ทำร้ายอวัยวะภายใน หลังจากใช้ผงยาพิเศษของนาง ความเสี่ยงที่แผลจะติดเชื้อจึงลดน้อยลง

แน่นอนว่าหากมีดแทงที่ท้องนาง เกรงว่าคงมิใช่เรื่องเล็กน้อยแน่

หลังจากวิเคราะห์และพันแผลเสร็จ สองมือของเซี่ยเชียนฮวันก็เต็มไปด้วยเลือด

นางก้มหน้าและพยายามจะเช็ดเลือด “มีบางอย่างผิดปรกติกับเสด็จแม่ มันเป็นอาการหวาดระแวงที่พบเห็นได้ทั่วไป อาจเป็นโรคอารมณ์สองขั้ว หรือโรคจิตเภท”

เซียวเย่หลันพูดอย่างเย็นชา “นางเป็นแบบนั้นมาหลายสิบปีแล้ว เจ้าไม่ควรมาพบนางตามลำพัง”

“อือ ข้าผิดเอง ทั้งที่รู้ว่านางมีปัญหาทางจิต แต่ก็ยังพูดจายั่วโมโหจนไปกระตุ้นอารมณ์นาง”

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจ

ไม่ดีเลย

นิสัยของนางดื้อรั้นเกินไป

เมื่อคนอื่นสร้างความอับอายให้กับนาง นางก็ไม่สามารถควบคุมปากของตัวเองได้

“ถึงแม้เจ้าไม่กระตุ้นอารมณ์ของท่านแม่ แต่นางก็ป่วยอยู่ดี”