หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 142

"เจ้าได้ยินเสียงข้าหรือไม่? ตั้งสติอดทนเข้าไว้ เจ้าอย่าเพิ่งหลับ ข้าจะหาวิธีล้างพิษแก่เจ้าให้เร็วที่สุด”

เซี่ยเชียนฮวันเข้าไปจับมือของหลิวหรูซวี่เอาไว้

นางหยิบเข็มเงินออกมา

เมื่อครู่ที่นางตั้งใจฝังเข็มก็เพื่อป้องกันการแพร่กระจายของพิษ แต่เมื่อถูกน้าเซี่ยเข้ามาขัดขวางและสร้างเรื่องจึงทำให้พิษซึมเข้าไปในหัวใจตามหลอดเลือด ตอนนี้สิ่งที่นางทำได้ก็คือพยายามให้หัวใจของหลิวหรูซวี่เต้นต่อไปเท่าที่จะทำได้

"อย่าได้กลัว อาจจะเจ็บสักเล็กน้อย เจ้าอดทนเข้าไว้" เซี่ยเชียนฮวันกล่าวเบาๆ

จากนั้นหลิวหรูซวี่ก็จับมือของเซี่ยเชียนฮวันจ้องมองไปที่นาง แววตาเบิกกว้าง ริมฝีปากซีดเผือด ขยับเล็กน้อย

“ท่านพี่...ข้า ข้ามีเรื่อง...จะบอกเจ้า..."

"มีอะไรรอให้เจ้าหายดีก่อนค่อยพูด"

เซี่ยเชียนฮวันช่างมีความอดทนยิ่งนัก นางเกลี้ยกล่อมหลิวหรูซวี่เหมือนกับกล่อมเด็กน้อย

แม้ว่าตอนก่อนหน้านี้หลิวหรูซวี่จะมีท่าทีไม่ดีต่อนางนัก อีกทั้งต้องการตำแหน่งพระชายาของนาง แต่ตอนนี้หลิวหรูซวี่คือผู้ป่วย

ในสายตาของหมอ ผู้ป่วยไม่มีใครดีหรือชั่ว

นี่คือหลักการขั้นพื้นฐานในการประกอบวิชาชีพหมอที่ต้องเคารพ

"ท่านพี่..."

หลิวหรูซวี่รู้สึกไร้หนทาง นางปฏิเสธไม่ให้เซี่ยเชียนฮวันฝังเข็ม

นางพยายามใช้ลมหายใจและเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย กล่าวออกมาด้วยความโกรธเคืองว่า "ข้า เห็น...ซูอวี้เออร์ พาเฟิงเยว่เข้าจวน..."

"เจ้าว่าอย่างไรนะ?" เซี่ยเชียนฮวันหรี่ตาลง

"ซู... ทำร้ายข้า...”

หลิวหรูซวี่ต้องการกล่าวบางอย่างต่อ แต่ในที่สุดแล้วชีวิตของนางก็สิ้นสุดลง นางจับมือเซี่ยเชียนฮวันไว้แน่นก่อนที่จะหมดแรง มือของนางห้อยลง วิญญาณคืนสู่ฟากฟ้า

เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางเข็มในมือลงแล้วถอนหายใจ

"ซวี่เออร์ เป็นอะไรไป"

ฉางหย่วนป๋อเอ่ยถามอย่างกังวล

เซี่ยเชียนฮวันหยิบมือที่ห้อยลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรงของหลิวหรูซวี่ขึ้นมาวางไว้ข้างกาย ลุกขึ้นแล้วส่ายหน้า "ขอแสดงความเสียใจด้วย"

“ว่าอย่างไรนะ?! เป็นไปไม่ได้..."

ฉางหย่วนป๋อรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด!

ก็เพียงแค่เกิดอุบัติเหตุผิดพลาดเล็กน้อย นางเข้าห้องผิดและถูกคนขับรถม้าพรากความบริสุทธิ์ไปไม่ใช่หรือ?

เหตุใดจึงถึงขั้นเสียชีวิตได้เล่า!