หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 15

อย่างที่เซี่ยเชียนฮวันคิดเอาไว้ แม่ดอกบัวขาวซูอวี้เออร์ เริ่มพูดเปลี่ยนดำเป็นขาวกล่าวหานางแล้ว!

นางพูดออกไปอย่างตกใจ "น่าแปลกจริง แม่นางซูเอาอะไรมาตัดสินว่าข้าเป็นคนสั่งให้นางวางยาพิษเหรอ"

"แต่ว่าชิงถีเป็นสาวใช้ที่ติดตามท่านมาจากบ้านเดิมนะ หากว่าท่านไม่ได้คอยให้ท้ายอยู่ นางจะกล้าทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ได้หรือ"

ซูอวี้เออร์กัดริมฝีปากแสร้งทำตัวไร้เดียงสา หลังจากชี้เป้าเสร็จ ก็หันไปแสร้งพูดห้ามปรามกับเซียวเย่หลันต่อ "ท่านอ๋อง ข้าว่าพระชายาคงทำเรื่องโง่เขลาไปเพราะอารมณ์โมโหชั่วครู่ ในเมื่อไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ เห็นแก่อันติ้งโหว ท่านก็อย่าถือสานางเลยนะเพคะ"

คำพูดของนางที่ดูเหมือนกำลังห้ามปราม แต่แท้จริงแล้ว กำลังเหยียบย่ำลงไปในดงกับระเบิดของเซียวเย่หลันในทุกอนู!

สีหน้าของชายหนุ่มแย่ลงทุกที นัยน์ตาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง ไอสังหารแผ่กระจายออกมาอย่างเข้มข้น

"เซี่ยเชียนฮวัน ดูท่าเจ้าจะไม่ได้จดจำคำที่ข้าพูดเลยสินะ"

เขาเคยบอกแล้วว่าหากนางยังทำเรื่องที่ล้ำเส้นเขาอีก ไม่ว่าใคร ก็รักษาชีวิตของนางเอาไว้ไม่ได้!

เซียวเย่หลันก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว ความกดดันมหาศาลทำให้ทุกคนรู้สึกกดดันไปหมด ขนาดแสงจันทร์ยังถูกเมฆดำบดบังเอาไว้ ราวกับไม่อาจไม่หลบรัศมีของเขาได้!

ในเวลานี้เอง จู่ๆ ชิงถีก็บุกลุยออกไป กอดขาของซูอวี้เออร์แน่นและตะโกนว่า "แม่นางซูท่านเคยพูดไว้ว่าขอเพียงข้าสามารถช่วยท่านกำจัดพระชายาออกไปได้ ท่านจะขอร้องต่อท่านอ๋อง ให้ข้าอยู่รับใช้ท่านหนิ! แต่ทำไมแม้แต่ข้าท่านก็จะวางยาพิษด้วยล่ะ จะปิดปากข้าหรือไง แม่นางซูท่านช่างจิตใจโหดร้ายนัก"

ซูอวี้เออร์ตกใจจนหน้าซีดเผือด!

ให้ตายเถอะ นังแพศยานี่รู้ได้ยังไงว่าตัวเองโดนยาพิษนะ

"ออกไปนะ! ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร" ซูอวี้เออร์คิดจะสะบัดชิงถีออก แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่หลุดสักที