หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 14

เซี่ยเชียนฮวันเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าเย็นชา "ใครเป็นคนสั่งให้เจ้าทำเช่นนี้"

"พระชายา ท่านลืมแล้วหรือ ก็ท่านเป็นคนสั่งให้บ่าวมาช่วยงานที่นี่เองนะเจ้าคะ..." ชิงถีก้มหน้างุด ตัวสั่นไปทั้งตัว

"โง่เง่า!"

เซี่ยเชียนฮวันตวาดไปหนึ่งที ชิงถีตกใจจนหน้าซีดเผือด จากนั้นก็ยิ่งตัวสั่นมากขึ้นไปอีก

นางยื่นมือไปเชิดคางของชิงถีขึ้นมา จ้องหน้านางด้วยสายตาเรียบเฉย "เจ้าคิดว่าถ้าลากข้าเข้าไปเป็นแพะรับบาปแล้วตัวเองจะรอดไปได้หรือไง คนที่บงการเจ้าอยู่เบื้องหลังคนนั้นก็คงอยากจะกำจัดเจ้าทิ้งนานแล้ว"

"ขะ ข้าไม่เข้าใจว่าพระชายาพูดเรื่องอะไร..."

ในหัวของชิงถีขาวโพลนไปหมด

แม่นางซูอยากจะกำจัดนางเหรอ

ไม่ เป็นไปไม่ได้ ขอเพียงนางทำงานสำเร็จ ใส่ร้ายพระชายาได้ แม่นางซูก็จะต้องช่วยนางแน่นอน!

เซี่ยเชียนฮวันมองดูใบหน้าโง่เขลาของสาวใช้แล้วก็ขำก่อนพูดอย่างเย็นชา "ยาพิษที่เจ้าถือในมือเมื่อครู่เรียกว่าผงดอกลำโพง ปลิวอยู่ในอากาศได้เอง ตอนที่เจ้าใส่ยาลงไปก็คงสูดเอาฝุ่นผงมันเข้าไปไม่น้อย ถ้าดูตามปริมาณยาที่ใช้ กว่าพิษจะออกฤทธิ์ก็ประมาณสามชั่วโมง รอให้เย่ซิ่นดื่มยาพิษจนหมด เจ้าเองก็จะต้องตายในไม่ช้าเหมือนกัน"

"ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้!"

ชิงถีไม่อาจเชื่อได้!

แต่แล้ว เมื่อนางสภาพจิตใจไม่มั่นคง จู่ๆ ก็รู้สึกได้ว่าอวัยวะภายในเริ่มปั่นป่วนเจ็บปวดไปหมด นางอ้าปาก "อั๊ก" ก่อนจะกระอักเป็นเลือดสีดำออกมา!

"เจ้าลองกดไปที่ท้องด้านซ้ายของตัวเองดูว่ารู้สึกเจ็บจี๊ดหรือไม่" เซี่ยเชียนฮวันเปล่งเสียงไม่พอใจออกมาเบาๆ

แม่เฒ่าที่กำลังจับตัวชิงถีไว้อยู่เมื่อได้ยินก็ปล่อยมือทันที

ชิงถีกดไปที่ท้องด้านซ้ายของตัวเองอย่างสั่นๆ อย่างที่คิด เป็นไปตามที่เซี่ยเชียนฮวันพูดไว้เลยเป็นความรู้สึกเจ็บเหมือนถูกทิ่มแทง!

นางรู้สึกพังทลายในทันที พยายามคลานไปหาเซี่ยเชียนฮวัน "พระชายา พระชายาได้โปรดช่วยบ่าวด้วยเพคะ"!