หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 13

"พระชายาโปรดวางพระทัย บ่าวจะทำงานให้ดีเพคะ"

ชิงถีพยายามอดกลั้นความดีใจอย่างบ้าคลั่งภายใน แสร้งทำตัวเรียบร้อยมีมารยาทก่อนจะรับพัดต่อมาจากมือของแม่เฒ่าจาง

แม่เฒ่าจางก็ยินดีที่จะได้ไปพักสักหน่อย หันไปทำความเคารพเซี่ยเชียนฮวัน จากนั้นก็ไปนั่งพักด้านหนึ่ง ในเมื่อเด็กคนนั้นเป็นคนข้างกายของพระชายา นางก็ย่อมไม่คิดสงสัยอะไร

เซี่ยเชียนฮวันจ้องไปที่หม้อยา พูดขึ้นเสียงเรียบว่า "ถึงอย่างไรเย่ซิ่นคนนั้นก็ต้องทนทุกข์ทรมานหนักก็เพราะข้า ข้าควรจะอยู่ต้มยาให้เขาด้วยตัวเองดีไหมนะ..."

ชิงถีเมื่อได้ยินก็รีบร้อนพูดห้ามไว้ทันที "นายท่านไม่ได้เด็ดขาดนะเจ้าคะ ท่านร่างกายสูงศักดิ์ จะมาต้มยาให้องค์รักษ์คนหนึ่งด้วยตัวเองได้อย่างไร งานหยาบๆ แบบนี้ให้พวกบ่าวทำก็ได้แล้ว ที่ท่านสั่งให้บ่าวมาช่วยงานที่นี่ก็นับว่ามีน้ำใจแล้วเจ้าค่ะ"

"ใช่แล้วพระชายา สีหน้าท่านไม่ค่อยดี กลับไปพักก่อนเถิดเพคะ" แม่เฒ่าจางก็ช่วยพูดห้ามด้วย

"ก็ได้ เช่นนั้นพวกเจ้าก็ระวังหน่อยแล้วกัน ต้มยาเสร็จแล้วก็รีบเอาไปส่งให้เย่ซิ่นซะ"

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า ไม่พยายามยื้ออยู่ต่อไป

สองชั่วโมงผ่านไป

กลางดึก คนในตำหนักเล็กเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ แม่เฒ่าจางเองก็กลับไปนอนพักแล้ว ในที่สุดชิงถีก็หาโอกาสดีลงมือได้สักที

นางมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง เมื่อมั่นใจแล้วว่าอยู่คนเดียว ถึงได้ค่อยๆ หยิบเอาห่อยาออกมา จากนั้นก็เปิดฝาหม้อต้มยาออก

องค์รักษ์เย่เอ๋ยองค์รักษ์เย่ ท่านอยู่ในปรโลกแล้วก็อย่าโกรธแค้นข้าเลยนะ!

ว่ากันว่าคนหากไม่บำเพ็ญฟ้าดินจะลงโทษ ถ้าท่านจะโทษก็ต้องโทษที่ตัวเองโชคไม่ดีแล้วกัน!

ในใจชิงถีคิดว่าหลังจากเรื่องนี้สำเร็จ พระชายาจะต้องถูกไล่ออกจากจวนอ๋อง ส่วนนางก็จะได้ไปรับใช้อยู่ข้างกายของแม่นางซูแทนอย่างถูกต้องตามกฎ เมื่อคิดว่าจะได้เสพสุขร่วมกัน ในใจก็รู้สึกมีความสุขมาก