หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 12

แต่เซี่ยเชียนฮวันคิดไม่ถึงว่า

หลังจากที่นางพูดเหยียดซูอวี้เออร์ไป เซียวเย่หลันกลับไม่ได้แสดงความโกรธมากขึ้นกว่าเดิม

สายตาเย็นชาของเขามองไปที่นิ้วเรียวของนางที่มีผ้าสีขาวพันไว้อย่างไม่ใส่ใจ "นั่นเกิดอะไรขึ้นล่ะ"

เซี่ยเชียนฮวันก้มหน้าลงไปดู

นี่คือแผลที่ได้จากตอนที่นางใช้เศษก้อนหินกรีดนิ้วเพื่อเขียนใบสั่งยาตอนอยู่ในห้องเก็บฟืน

เนื่องจากตอนออกจากห้องเก็บฟืน ร่างกายของนางอ่อนแอเกินไป นางเลยยังไม่ได้รักษาแผลที่นิ้วให้ดีๆ ตอนนี้นิ้วพวกนี้ถูกพันไว้ทั้งบวมทั้งยุ่งเหยิง ดูไม่ได้เลยจริงๆ

"โดนลวกตอนดื่มชาเท่านั้น" เซี่ยเชียนฮวันพูดเสียงเรียบเฉย

นางค่อยๆ ดึงแขนเสื้อมาปกปิดมือขวาเอาไว้ ไม่อยากให้ชายหนุ่มเห็น

"งั้นเหรอ" เซียวเย่หลันไม่ใส่ใจแผลของนาง แล้วก็ขี้เกียจจะยุ่งเกี่ยวกับนางอีก เขาสะบัดผ้าหมุนตัวเดินออกไป "จำที่ข้าพูดวันนี้เอาไว้ให้ดี"

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินไปถึงหน้าธรณีประตู กำลังจะยกขาข้ามไป จู่ๆ ก็หยุดชะงักหันก่อนเหลือบตามามอง

"อีกอย่าง ไม่ว่าเจ้าจะอิจฉาสักเพียงไหนก็อย่าได้ไปหาเรื่องอวี้เออร์ นางไม่เหมือนเจ้า"

เมื่อพูดประโยคนี้จบ เซียวเย่หลันก็เดินก้าวขายาวๆ ออกไปทันที!

ใบหน้าของเซี่ยเชียนฮวันเต็มไปด้วยคำถาม

นางเหรออิจฉา

เหอะๆ ผู้ชายคนนี้จะหลงตัวเองเกินไปแล้ว!

อีกอย่าง ซูอวี้เออร์ก็มีตาสอง จมูกหนึ่ง ปากหนึ่งเหมือนกับนาง นางไม่เห็นรู้สึกว่าจะไม่เหมือนกันตรงไหน

เมื่อส่งมัจจุราชออกไปได้ เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกเจ็บแปร๊บๆ ที่นิ้ว จนต้องกัดริมฝีปากไว้ นางก้มหน้าแกะผ้าสีขาวที่พันไว้ออกดูอย่างเบาๆ

ว่ากันว่านิ้วทั้งสิบเกี่ยวพันกับหัวใจ ถึงแม้ที่นิ้วมือของนางจะเป็นเพียงแผลเล็กๆ แต่พอเจ็บก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

คงต้องรีบรักษาสักหน่อยแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันคลุมเสื้อคลุมก่อนจะเดินออกไปที่สวน เมื่อเงยหน้าขึ้นดูก็เห็นชิงถียืนอยู่นอกซุ้มประตูโค้ง กำลังมองไปด้านนอกอย่างลับๆ ล่อๆ