หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 11

ตอนที่เซียวเย่หลันเดินเข้าไปในห้อง เขาก็ได้เห็นผู้หญิงที่นอนเกียจคร้านอยู่บนเก้าอี้ยาวเป็นอย่างแรก ไม่แต่งหน้า ผ้าผืนบางคลุมไหล่ไว้อยู่ ใบหน้าดูอ่อนแอขาวซีด แต่กลับไม่มีร่องรอยของความขลาดเขลาอยู่บนนั้น

จู่ๆ ก็ทำให้เขานึกไปถึงพวกแมวสีขาวที่ชอบนอนเอกขเนกบนกระเบื้องสีทองในวังหลวง

หลังจากที่เผลอคิดเรื่องอื่นไปแว๊บหนึ่ง ไฟแห่งความโมโหก็ลุกโชนขึ้นในใจของเขาอีกครั้ง

"เซี่ยเชียนฮวัน เจ้าช่างบังอาจนัก เห็นข้าแล้วก็ยังไม่ลุกขึ้นมาคารวะอีกเหรอ" เซียวเย่หลันพูดด้วยเสียงเย็นๆ

เซี่ยเชียนฮวันถึงได้ลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน นางพูดเหน็บแนมออกไปว่า "ตัวข้ามีบาดแผลอยู่ ไม่ค่อยสะดวกจะคารวะ ขอท่านอ๋องโปรดอภัย"

พูดจบ นางก็ก้มหน้าซุกเข้าไปในแขนตัวเองอีกครั้ง คิดอยากจะพักผ่อนต่อ

ทำเป็นอ่อนแอเรียกร้องความสนใจ!

นี่คือสิ่งที่เซียวเย่หลันคิดได้เป็นอย่างแรก!

เขาขมวดคิ้ว ได้แต่คิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ไปเรียนมารยาพวกนี้มาจากไหน ยิ่งเห็นเช่นนี้ เดิมทีเขาก็รังเกียจผู้หญิงอยู่แล้ว โดยเฉพาะพวกไร้สมองที่เอาแต่เกาะแกเขาอย่างเซี่ยเชียนฮวันยิ่งนางใช้มารยามากเท่าไร ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกรังเกียจมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

เขาเดินขึ้นไปข้างหน้า ยื่นมือออกไปบีบคางของเซี่ยเชียนฮวันอย่างรวดเร็ว พูดด้วยสายตาเคร่งขรึมว่า

"วันนี้ข้ามาเพื่อเตือนเจ้า"

"ห๊ะ ข้าไปทำอะไรมาอีกล่ะ"

"รู้แล้วยังจะถามอีก!" เซียวเย่หลันออกแรงบีบมากขึ้น ใบหน้าเล็กๆ ที่ซีดขาวก็ขึ้นเป็นรอยสีแดงเถือกทันที "หากว่าเจ้าไม่แอบใช้วิธีการอะไร เหตุใดแม่ของเย่ซิ่นจะต้องมาช่วยพูดขอร้องแทนเจ้าเช่นนั้นด้วย"

คราวนี้เซี่ยเชียนฮวันถึงได้เข้าใจสาเหตุการโมโหของผู้ชายคนนี้!

เหอะ!

จะบอกว่าเขาโง่ เขาก็คิดได้เร็วอยู่ แถมคิดมากอีกต่างหาก

จะบอกว่าเขาฉลาด ก็กลับไม่รู้จักแยกแยะถูกผิดเช่นนี้ ไม่มีตา ถึงได้เห็นนังผู้หญิงหน้าไม่อาย ภายนอกอีกอย่างลับหลังอีกอย่าง อย่างซูอวี้เออร์เป็นของล้ำค่า!