หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 10

อาการอักเสบที่บาดแผลของเย่ซิ่นไม่นับว่ารุนแรงมากนัก

หลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันเข้าไป ก็จัดการทำแผลให้เขาแบบทั่วไป จากนั้นก็ให้ใบสั่งยาลดไข้ธรรมดาเพิ่มอีก ประมาณนี้เป็นอันใช้ได้

"ไปหาคนจัดยาให้เถอะ"

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกอ่อนเพลียจนต้องใช้นิ้วมือไปกดระหว่างคิ้ว ก่อนยื่นใบสั่งยาไปให้นางเว่ย

นางเว่ยรับมาด้วยสองมือ คำนับให้นางก่อนกล่าว "ขอบพระทัยพระชายา!"

ไม่ว่าพระชายาคนนี้เมื่อก่อนจะร้ายกาจแค่ไหน แต่ตอนนี้นางเว่ยเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของนางแล้ว เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ

"แล้วก็" เซี่ยเชียนฮวันเอ่ยปากอีกครั้ง "เรื่องที่ข้ารักษาให้ลูกชายของเจ้า ไม่ต้องพูดให้ใครฟังล่ะ โดยเฉพาะท่านอ๋องของเจ้า"

"แต่ว่า..."

นางเว่ยไม่เข้าใจ

ท่านอ๋องชอบผู้หญิงที่มีความสามารถ แม่นางซูผู้นั้นแต่งกลอนได้เพียงไม่กี่บท วาดภาพได้นิดหน่อย ก็ทำให้ท่านอ๋องชื่นชมได้แล้ว ความสามารถในการรักษาของพระชายายอดเยี่ยมกว่าทักษะการวาดภาพหรือเริงระบำตั้งเยอะ เหตุใดนางจะต้องปิดบังท่านอ๋องด้วยเล่า

"รีบไปเถอะ" เซี่ยเชียนฮวันมองนางด้วยสายตาเรียบเฉย ถึงไม่โกรธแต่ก็ดูน่าเกรงขาม

นางเว่ยรีบไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยเชียนฮวันวางพู่กันลง ถอนหายใจเบาๆ "ข้าไม่ได้ชอบท่านอ๋องของพวกเจ้าสักหน่อย ไม่ช้าก็เร็วจะต้องไปจากที่บ้าบอนี่อยู่แล้ว เจ้ายังเห็นข้าเป็นผู้หญิงอ่อนแอที่ต้องคอยเอาอกเอาใจเขาอยู่ทุกวันหรือยังไง"

นางไม่ทันสังเกตว่าเย่ซิ่นที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงด้านหลังลืมตาขึ้นมามองน้อยๆ สีหน้าแสดงถึงความตกใจ

......

จิ่นซิ่วเอวี้ยน ที่นี่คือสถานที่ที่ซูอวี้เออร์พักอาศัยอยู่

บริเวณสวนถูกประดับด้วยดอกไม้ต้นไม้อย่างละเมียดละไม บนกำแพงมีภาพวาดของจิตรกรชื่อดัง ทุกพื้นที่ล้วนแสดงให้เห็นถึงความสง่างาม แตกต่างจากทางด้านของเซี่ยเชียนฮวันที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายชัดเจน