หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 156

รถม้ามาถึงค่ายทหารอย่างทุลักทุเล

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันต้องการจะลงไปดูเหล่าพี่น้องทหารผู้หล่อเหลากำยำของต้าเซี่ยว่าจะแข็งแกร่งอย่างไร

น่าเสียดาย บัดนี้นางนั่งอยู่ในรถม้าราวกับนักโทษ ถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ไม่อาจไปไหนได้ทั้งสิ้น

เซียวเย่หลันจับศีรษะของนางกล่าวว่า

"เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ อย่าลงจากรถม้า " ชายหนุ่มกำชับด้วยความเย็นชา

"นี่ อย่างน้อยเจ้าก็ควรเอาผ้าปิดตาของข้าออก ไม่อย่างนั้นหากมีใครมาลักพาตัวเข้าไป ข้าคงจะไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นเช่นไร"

เซี่ยเชียนฮวันพูดไม่ออก

เซียวเย่หลันโต้กลับประโยคร้องขอนี้ของนาง "นี่คือค่ายทหารของข้า ไม่มีโจรหรือผู้ร้ายทั้งสิ้น"

"จะรับประกันได้อย่างไรเล่า...นี่? เซียวเย่หลัน เจ้ายังอยู่หรือไม่?"

เมื่อเซียวเย่หลันกระโดดลงจากรถม้าไปแล้วจึงไม่มีใครตอบคำถามของเซี่ยเชียนฮวันอีก

นางทำอะไรไม่ได้เลย

แต่เมื่อคิดดูแล้ว นี่คือยุคสมัยที่สามีต้องได้รับความเคารพจากภรรยา ส่วนภรรยาต้องมีหลักสามเชื่อฟังสี่จรรยา เสมือนกับหุ่นเชิดที่ถูกควบคุม สามีว่าอย่างไรก็ต้องทำตามนั้น

บัดนี้นางถูกมัดอยู่ในรถม้า ขาทั้งสองข้างไม่อาจขยับเขยื้อนได้ ดวงตาก็มองไม่เห็น ดูเหมือนกับสตรีที่แต่งงานแล้วในยุคสมัยนี้

แต่เซี่ยเชียนฮวันจะยินดีปรีดาเป็นหุ่นเชิดของสามีโดยไม่ได้รับความเป็นมนุษยธรรมเช่นนี้ได้อย่างไร

หลังจากที่เซียวเย่หลันและอู่อันโหวเดินทางจากไปแล้ว

นางก็พยายามพุ่งศีรษะชนไปที่ด้านข้างกำแพงให้ปิ่นปักผมหล่นลงมาใส่มือ จากนั้นหยิบมันขึ้นมาตัดผ้าที่ผูกข้อมือของตนไว้

เมื่อแกะผ้าผูกตาออกเซี่ยเชียนฮวันก็รีบกระโดดลงจากรถม้า

นางวิ่งผ่านประตูเข้าไปข้างในค่ายใหญ่

สิ่งที่นางรู้สึกประหลาดใจก็คือ ที่นี่มีชายหนุ่มมากมาย แต่บรรยากาศดูผ่อนคลายมาก

ไม่มีการลาดตระเวนหรือฝึกซ้อม ทุกคนเอนกายพักอยู่ที่ข้างรั้ว บางคนก็รวมตัวกันนั่งเล่นไพ่นกกระจอก

"ไม่แปลกใจเลยที่เซียวเย่หลันจะปวดหัวเช่นนี้ ทหารเหล่านั้นถ้านำออกไปทำสงครามแล้วไม่แพ้ก็คงแปลก" เซี่ยเชียนฮวันพูดไม่ออก

ขณะที่นางเดินผ่านทหารเหล่านั้น ชายมากมายส่งสายตามามองนาง อาจคิดว่านางเป็นญาติของใครสักคนเดินทางมาเยี่ยมเยียนพี่ชาย จึงไม่กล้าเข้ามารังควาน