หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 157

"ท่านพี่ทหารทั้งหลายล้อเล่นหรืออย่างไร ในป่าเขาเช่นนี้จะมีสุรา?”

เซี่ยเชียนฮวันพยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากชายสองคนนี้

แต่เรี่ยวแรงของพวกเขามากเหลือเกิน เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง เซี่ยเชียนฮวันไม่อาจดิ้นจนหลุดได้

ส่วนลูกชายคนรองของอู่อันโหวเว่ยจงผิง ยืนหัวเราะแหะๆ อยู่ด้านข้าง "พวกเราจะเลี้ยงสุราอย่างอื่นให้เจ้าดื่ม เจ้าลองดูหรือไม่?"

สีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันเคร่งขรึมลง "ทางที่ดี พวกเจ้าอย่าได้กระทำบุ่มบ่าม ระวังจุดจบของผลที่กระทำ!"

เมื่อสิ้นเสียงลง ชายทั้งหลายก็พากันหัวเราะออกมา!

"นี่แม่สาวน้อย ทำท่าทีดุกันกับพวกเราหรือ?"

"ไม่เลวนี่ ข้าชื่นชอบแบบนี้ สนุกดี!"

พวกเขาหัวเราะพางลากเซี่ยเชียนฮวันเข้าไปในกระท่อมเล็กๆ อันทรุดโทรม ซึ่งถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลานาน

เซี่ยเชียนฮวันคิดว่าอย่างน้อยพวกเขาก็เป็นลูกชายของท่านโหว ต่อให้มีตัณหาเข้ามาครอบงำก็คงจะควบคุมตนเองได้อยู่บ้าง นางพอมีโอกาสถ่วงเวลา

คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะไม่ต่างอะไรกับอันธพาลข้างถนน เริ่มลงไม้ลงมือโดยตรง!

"เว่ยหย่งเซิ่ง เว่ยจงผิง การกระทำของพวกเจ้าต่ำช้ายิ่งนัก ไม่กลัวว่าจะถูกอู่อันโหวรู้เข้าหรือ?" เซี่ยเชียนฮวันจ้องไปที่พวกเขาด้วยความโมโหดุดัน

สองพี่น้องหันมาสบตากันแล้วหัวเราะ "แม่นางน้อย เรื่องนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องมากังวลแทนพวกเราหรอก!"

"เราไม่ใช่คนไร้ความผิดชอบอย่างนั้น เมื่อพวกเราเล่นกับเจ้าจนหมดสนุกแล้ว จะมีคนนำเงินทองส่งไปให้ที่บ้านเจ้า และรับเจ้าเข้ามาเป็นอนุภรรยาที่จวนโหว ต่อจากนี้เพียงเจ้าปฏิบัติรับใช้พวกเราจนพึงพอใจ เจ้าจะได้กินอิ่มนอนหลับ!"

"พี่ใหญ่ แม่นางคนก่อนพี่เป็นคนจัดการ ครั้งนี้เอาไว้ให้ข้าบ้างเป็นไร?" เว่ยจงผิงพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ

"ไม่ได้! แม่นางคนนี้รูปร่างหน้าตาสวยงามยิ่งนัก ข้าจะต้องได้มาครอบครอง ส่วนแม่นางคนก่อนเจ้าอยากได้ก็เอาไป"