หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 161

เว่ยหย่งเซิ่งและเว่ยจงผิงรีบเข้ามาเอ่ยปัดความผิด

อีกทั้งกล่าวเติมฟืนเติมไฟว่า “ยามปกติจ้านอ๋องก็ไม่ชอบพวกเขาอยู่เป็นเดิมทุน ปฏิบัติกับผู้ใดล้วนไร้ความอดทน”

ฮ่องเต้ทรงขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ไม่ได้แสดงสีหน้าใดออกมัก

เมื่อพวกเขากล่าวจบ ฮ่องเต้ก็หันไปทางเซียวเย่หลันและเซี่ยเชียนฮวัน ตรัสขึ้นช้าๆ "พวกเจ้ามีอะไรอยากพูดหรือไม่?"

เซียวเย่หลันกล่าวขึ้นด้วยความเย็นชา "ลูกเพียงเห็นว่ามีคนจะทำร้ายพระชายาอ๋องจากที่ไกลๆ จึงได้ยิงธนูไปเพื่อขัดขวาง ก็เพียงเท่านั้น "

"เจ้ากระทำการโดยบุ่มบ่ามมาโดยตลอด"

ฮ่องเต้เยือกเย็นลงเล็กน้อย

โอรสคนนี้ของเขามีประวัติก่อนหน้ามากมายเหลือเกิน

เมื่อได้ยินคำฟ้องร้องของสองพี่น้องตระกูลเว่ย ฮ่องเต้รู้สึกไม่พอพระทัยเซียวเย่หลันอยู่เล็กน้อย

ส่ายพระพักตร์จับจ้องมาที่เซี่ยเชียนฮวัน "เจ้าเป็นสตรี เข้าไปร่อนเร่ในค่ายทหารเพียงลำพัง มองไปช่างน่าสงสัย ว่ากันว่าคนไม่รู้ไม่ผิดบัดนี้เจ้าเจ็ดได้ทำให้เขาขาเจ็บไปข้างหนึ่ง เจ้ายินดีจะอภัยต่อการกระทำของพวกเขาหรือไม่”

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปากเล็กน้อย

ฮ่องเต้ต้องการสร้างสันติภาพจริงๆ ด้วย

หากเรื่องจบลงเพียงเท่านี้ สองพี่น้องตระกูลเว่ยกลายเป็นเหยื่อผู้ถูกกระทำ เขาจะอาละวาดมากขึ้นแน่นอนหลังจากนี้

ขณะนี้ เว่ยจงผิงได้แสดงรอยยิ้มดังผู้ร้ายประสบความสำเร็จออกมา

อีกประเดี๋ยวนางจะทำให้เขายิ้มไม่ออก

เซี่ยเชียนฮวันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า "นักเลงสองคนนี้ตั้งใจจะทำเรื่องไม่ดี เสด็จพ่อได้โปรดฟังพยานก่อนเถิดเพคะ"

"พยาน?"

ฮ่องเต้ทรงเลิกคิ้วขึ้น

เซียวเย่หลันก็มองไปทางเซี่ยเชียนฮวันด้วยความสงสัย

เมื่อครู่พวกเขาขี่ม้าตรงเข้ามายังพระราชวัง ไม่ได้แวะไปที่ใด แล้วจะเอาพยานมาจากไหน

จากนั้นพบว่าเซี่ยเชียนฮวันเดินข้ามธรณีประตูออกไป โซ่วโหวและต้าหมาจื่อที่ถูกทุกคนมองข้ามอยู่ข้างนอก

พวกเขาทั้งสองถูกพาตัวมาด้วย และคุกเข่าอยู่นอกห้องทรงพระอักษรไม่กล้าเข้าไปข้างใน

สองพี่น้องตระกูลเว่ยเป็นบุตรชายของอู่อันโหว พวกเขามีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง ส่วนทั้งสองเป็นเพียงแค่ลูกกระจ๊อก ไม่สามารถหลบหนีความผิดได้

"เมื่อครู่ที่เจ้าต่อยเว่ยจงผิง รู้สึกสดชื่นหรือไม่?”

เซี่ยเชียนฮวันก้มหน้าลงมองต้าหมาจื่อ