หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 162

กงกงทั้งสองที่คอยรับใช้ฮ่องเต้อยู่ซ้ายขวาก็หน้าเขียวหน้าเหลืองไม่กล้าเอ่ยคำใด

มีเพียงเซี่ยเชียนฮวันเท่านั้นที่เผยอมุมปากขึ้นเล็กน้อย

การที่นางจงใจพาสองพี่น้องตระกูลเว่ยเข้ามาในพระราชวังหลวง ก็เพราะต้องการให้เป็นเช่นนี้

คำบางคำจะสร้างความเสียหายได้มากสุดก็ต่อเมื่อทูลต่อหน้าฮ่องเต้เท่านั้น

อู่อันโหวโมโหสุดขีด เขาเข้าไปเตะบุตรชาย "ไอ้ลูกอกตัญญู! พวกเจ้าสร้างหายนะครั้งใหญ่ขึ้นให้แล้ว และยังกล้าโกหกบ่ายเบี่ยงความผิด ต้องการที่จะทรยศฮ่องเต้หรือ?!"

ประโยคนี้เมื่อได้ยินไปถึงหูของฮ่องเต้ อย่าว่าแต่เว่ยจงผิงเลย ทั้งจวนอู่อันโหวก็อาจต้องได้รับผลกระทบด้วย!

ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงหลักฐานที่พวกเขาตั้งใจจะทำร้ายพระชายาจ้านอ๋อง

แม้ว่าไทเฮาจะไม่ค่อยเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลกเท่าไรนัก แต่ก็รักและทะนุถนอมพระชายาจ้านอ๋องเป็นอย่างยิ่ง คงจะไม่ปล่อยพวกเขาไปแน่

"ท่านพ่อ ลูกผิดไปแล้ว ลูกไม่ได้ตั้งใจ..."

เว่ยจงผิงเอ่ยร้องขอความเมตตา

อู่อันโหวโมโหเสียจนเข้าไปกระทืบ "นี่ขนาดไม่ตั้งใจ หากพวกเจ้าตั้งใจกระทำแล้วผลออกมาจะเป็นอย่างไรเล่า!"

ชั่วพริบตาเดียวสองพี่น้องตระกูลเว่ยก็ถูกกระทืบจนช้ำเลือด

กงกงที่อยู่ด้านข้างก้มหน้าลงไม่กล้ามอง ในเมื่อฮ่องเต้ไม่ได้ตรัสรับสั่ง พวกเขาก็คงไม่กล้าเข้าไปขัดการกระทำนี้ของอู่อันโหว

แม้ว่าการเลือดตกยางออกต่อหน้าพระพักตร์จะเป็นเรื่องไม่เป็นสิริมงคลก็ตาม

"อู่อันโหว" ฮ่องเต้หรี่ตามองอยู่เนิ่นนานใ นที่สุดก็หัวเราะออกมาด้วยความเยือกเย็น "ดูเหมือนว่าบุตรชายของเจ้าจะใช้ชีวิตเพลิดเพลินอยู่ในค่ายทหารนานเกินไปแล้ว กระทั่งลืมว่าตัวตนของตนเป็นใคร"

อู่อันโหวตื่นตกใจทันที เขาไม่มีเวลาไปสนใจบุตรชายทั้งสองที่นอนพะงาบๆ รีบคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว

"กระหม่อมสั่งสอนบุตรชายได้ไม่ดี สมควรได้รับโทษพ่ะย่ะค่ะ! แต่กระหม่อมนั้นจงรักภักดีต่อท่านเสมอมา แม้จะมีตำแหน่งที่แสนต่ำต้อยก็ยังไม่กล้าลืมว่าจงรักภักดีต่อผู้ใด!"

ฮ่องเต้ทรงยิ้มขึ้น "ข้ารู้ว่าเจ้านั้นจงรักภักดีเพียงใด แต่บุตรชายทั้งสองคนของเจ้า...ไม่มีความจำเป็นต้องเอาพวกเขาไว้"

"พ่ะย่ะค่ะ"

อู่อันโหวดวงตาแดงเรื่อ มือกำหมัดแน่น

ฮ่องเต้ยกพระหัตถ์ขึ้น สั่งให้องครักษ์ลากสองพี่น้องที่ใกล้จะหมดลมเข้าไปขังไว้ในคุก

เซี่ยเชียนฮวันมองไปยังคราบเลือดบนพื้น