หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 164

"ดื่มเสีย"

ไม่รู้ว่าเซียวเย่หลันไปที่ห้องครัวหลวงด้วยตนเองหรือไม่ แต่เขาได้เดินถือรังนกมาถ้วยหนึ่งแล้ววางลงตรงหน้าเซี่ยเชียนฮวัน

ขันทีน้อยเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นเพื่อยืนยันอีกครั้ง

นี่คือท่านอ๋อง ราชาแห่งสงครามจริงหรือ?

จากที่พวกเขารู้จักเซียวเย่หลันมา อย่าว่าแต่สตรีตัวเล็กๆ คนเดียวเลย ต่อให้เป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบันประชวรนอนอยู่ที่เตียง เขาก็ไม่เคยดูแลใส่ใจถึงเพียงนี้

เซี่ยเชียนฮวันยกถ้วยรังนกขึ้นแล้วดื่มลงไปอย่างคล่องแคล่ว

"ในเมื่อเสด็จพ่อเสด็จไปพักผ่อนแล้ว พวกเราก็ควรกลับกันสักที"

หลังจากที่นางดื่มหมดก็กลืนลงคอแล้วลงจากเตียงด้วยท่าทีอันกระฉับกระเฉง

เดิมทีเซียวเย่หลันตั้งใจจะเข้าไปพยุงนางเอาไว้ ปรากฏว่ามือที่แข็งแกร่งของเขาต้องชะงักลงกลางอากาศ แล้วชักมือกลับมาโดยไม่ให้ใครสนใจเห็น

"ไปสิ" เซี่ยเชียนฮวันหันมาดึงแขนเสื้อเซียวเย่หลัน

เซียวเย่หลันส่งเสียงเหอะๆ ออกมาในลำคอ ราวกับว่านางเป็นสิ่งของสกปรก ก่อนจะสะบัดมือนางออกเดินตรงไปด้านนอกห้องโถง

ระหว่างเดินทางออกจากพระราชวัง เซียวเย่หลันทำสีหน้าเย็นชา ไม่กล่าวสิ่งใดกับเซี่ยเชียนฮวันสักคำ

สีหน้าท่าทางของเซียวเย่หลันตอนนี้อธิบายได้เพียงว่าบูดบึ้งราวกับเจอศัตรูตัวฉกาจ

เซี่ยเชียนฮวันเห็นว่าโอกาสมาถึงแล้ว นางใช้นิ้วเคาะไปที่แขนของเขาเบาๆ เอ่ยถามว่า "บัดนี้ข้าช่วยเจ้าจัดการเรื่องการรวมกองทหารชื่อเลี่ยนได้สำเร็จแล้ว รางวัลที่เราคุยกันไว้เล่า เจ้าจะให้ข้าเมื่อไหร่?"

"เจ้าต้องการสิ่งใด"

น้ำเสียงของเซียวเย่หลันยังคงเย็นชา

เซี่ยเชียนฮวันยกมือขึ้นมาแล้วนับนิ้ว "ทองคำ โฉนดที่ดิน ตั๋วเงิน ไข่มุกหรืออะไรก็ตามที่มีค่า ข้าคิดว่าเจ้าเป็นถึงจ้านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ คงไม่ตระหนี่ขี้เหนียวมากไปกระมัง"

“เหอะๆ ข้าไม่คิดจริงเชียวว่าจวนอันติ้งโหวจะยากจนเช่นนี้ ปลูกฝังให้คุณหนูใหญ่ละโมบโลภมากในทรัพย์สินเงินทอง”

เซียวเย่หลันหัวเราะเยาะ

เซี่ยเชียนฮวันยังนั่งคำนวณอยู่ นางกล่าวขึ้นว่า "นี่คือทุนของลูกข้า ไม่เกี่ยวกับพ่อแม่ข้าสักหน่อย..."

"ทุนของลูก?"

เซียวเย่หลันหรี่ตาลงมองด้วยแววตาไม่เป็นมิตรนัก

เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึงเล็กน้อย บัดนี้นางอารมณ์ดียิ่ง จึงไม่ทันได้ครุ่นคิดอะไรมากมายทำให้เผลอหลุดปากไป

“เจ้าอธิบายเรื่องนี้มา” เซียวเย่หลันมองไปที่นาง

"ในอนาคต สักวันเจ้าจะหย่าร้างกับข้าแน่นอน และเจ้าจะได้โบยบินขึ้นสู่สวรรค์กับเซี่ยเชียนฮวัน ส่วนเราสองแม่ลูกก็คงต้องเร่ร่อนไปทั่ว ดังนั้นจึงต้องเก็บเงินไว้ให้มาก เพื่อจะได้ใช้เลี้ยงดูลูกในยามเติบใหญ่ให้ดีได้"