หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 166

ที่ประตูจวนจ้านอ๋อง

ซูอวี้เออร์ยืนรออยู่ที่ประตู เมื่อเห็นรถม้าของเซี่ยเชียนฮวันและเซียวเย่หลันขับเคลื่อนไกลออกไปแล้ว นางจึงสวมหมวกแล้วรีบออกจากจวน

นางหลีกเลี่ยงไปในที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน

เดินเข้าซอยไปยังอาคารเล็กๆ ที่ไม่โดดเด่นในตลาด

ในอาคารนั้นมีถ้ำซ่อนอยู่

ศาลาชายคาทรงแปดเหลี่ยมลักษณะเหมือนกระดานหมากรุกที่มีสีขาวดำสลับกันอยู่ ต้นไม้เขียวชอุ่ม แม้สง่างามแต่ก็ดูเคร่งขรึม

ซูอวี้เออร์สวมหมวกปิดบังใบหน้า เดินมาที่ศาลาแล้วทักทายกับชายที่นั่งอยู่อย่างผ่อนคลายอารมณ์โดยมีผ้าปิดบังใบหน้าไว้ "คารวะคุณชายโม่เฉิน"

ผู้ที่ถูกเรียกว่าคุณชายโม่เฉิน ก็คือเจ้าของหอเทียนเซียงซึ่งทุกคนเคยได้ยินชื่อแต่ไม่เคยพบหน้ามาก่อน

เขาเปิดพัดออกเบาๆ "เจ้าเดินทางมาหาข้าในวันนี้เพราะเรื่องของพระชายาจ้านอ๋องหรือ?"

“อวี้เออร์เห็นว่าไม่ได้เจอคุณชายมาหลายวันแล้ว ข้าน้อยคิดถึง..."

"หยุดใช้กลอุบายอันน่ารำคาญของเจ้าเสีย ข้าไม่ใช่เซียวเย่หลันที่จะโง่เง่าใช้เงินซื้อความรัก”

"...เจ้าค่ะ"

ซูอวี้เออร์เม้มริมฝีปากโดยไม่พึงพอใจนัก

นางจึงได้เล่าเรื่องราวออกมาให้เขาฟัง ไม่สิแท้จริงแล้วควรจะกล่าวว่า นางเล่าเรื่องของเซี่ยเชียนฮวันโดยใส่สีตีไข่ให้ดูเหมือนว่าพระชายาจ้านอ๋องน่ารังเกียจชั่วร้าย ในใจต้องการทำร้ายดอกบัวขาวเช่นนาง

เมื่อคุณชายโม่เฉินได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสนใจขึ้นมา เขายิ้มว่า "ซูอวี้เออร์ เจ้าเป็นถึงนางคณิกาแห่งหอเทียนเซียง กลับสู้ไม่ได้แม้แต่ คุณหนูผู้ไร้ความสามารถ น่าสมเพชยิ่งนัก!"

ซูอวี้เออร์ได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึง แล้วกล่าวโต้เถียงว่า "ไม่รู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันไปเรียนทักษะการแพทย์มาจากที่ใด และยังมีรสมืออันยอดเยี่ยมด้วย ราวกับว่าบัดนี้นางเพิ่งจะเผยความสามารถออกมา ต่อให้ข้าน้อยพยายามสักเพียงใด ก็ไม่อาจซ่อนไว้ลึกได้ถึงเพียงนี้"

วันนั้นที่นางถูกอู่อันโหวทำท่าทีรังเกียจใส่ ช่างขายหน้าเหลือเกิน

ซูอวี้เออร์ยิ่งคิดยิ่งโมโห

นางพยายามคิดแผนการมากมาย ท้ายที่สุดแล้วก็กำจัดตัวละครเล็กๆ เช่นหลิวหรูซวี่ไปได้เท่านั้น แต่สำหรับเซี่ยเชียนฮวันหาได้สั่นคลอนแม้แต่น้อย

เพียงถูกกักบริเวณไม่กี่วัน จะมีประโยชน์อันใดเล่า?

นางต้องการให้เซี่ยเชียนฮวันตาย!