หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 167

ภายในวังเฟิ่งหลิง

หมอหลวงนั่งคุกเข่าเป็นสองแถวอยู่ข้างเตียงของไทเฮา ต่างพากันก้มหน้า เหงื่อเย็นไหลย้อย

จวบจนกระทั่งพวกเขาเห็นร่างของเซี่ยเชียนฮวันปรากฏขึ้น จึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"เจ้าเจ็ด มากันแล้วหรือ" ฮ่องเต้ที่นั่งอยู่ข้างเตียงเงยหน้ามอง

องค์รัชทายาทเห็นเซี่ยเชียนฮวันเดินทางเข้ามา ก็ได้เข้าไปต้อนรับด้วยสีหน้าเป็นกังวล "หมอหลวงกล่าวว่าเสด็จแม่ถูกวางยาพิษพวกเขาไร้วิธีขจัดพิษได้ ในตอนนี้พวกเราคงต้องฝากความหวังไว้ที่เจ้า น้องสะใภ้!"

“องค์รัชทายาทเพคะ หม่อมฉันจะพยายามให้เต็มที่”

จู่ๆ เซี่ยเชียนฮวันก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาล

การให้การรักษาเชื้อพระวงศ์แตกต่างกับรักษาชาวบ้านทั่วไป หากมีอะไรผิดพลาดล่ะก็ คำว่า “เราพยายามเต็มที่แล้ว" ก็ไม่สามารถจัดการปัญหาได้

จะมัวแต่พูดมากไม่ได้

เซี่ยเชียนฮวันรีบเดินตรงเข้าไปที่เตียง

นางพบว่ามีผู้คนมากมาย แม้อาจจะไม่ได้มองมายังนางทุกคน แต่หัวใจของพวกเขาจับจ้องมาที่นาง

นอกจากองค์รัชทายาท พระชายาและเซียวเย่หลันแล้ว ไม่มีเชื้อพระวงศ์คนอื่นอยู่ที่นั่นด้วย เหล่าหมอหลวงจึงค่อยๆ ทยอยออกไป

เพราะอะไรกัน...

“เมื่อคืนนี้ฮองเฮาดื่มสุราองุ่นไปสองแก้วและกินขนมเหล่านี้ จวบจนกระทั่งในตอนค่ำเริ่มมีอาการตัวร้อนไม่สบาย เมื่อหมอหลวงมาถึง เหนียงเหนียงก็ไม่ได้สติแล้วเพคะ"

นางในรับใช้ข้างกายคนหนึ่งได้ยกเอาสิ่งที่ฮองเฮาเสวยเมื่อคืนนี้มาวางไว้ แล้วรายงานสถานการณ์ตามจริงต่อเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า

นางจับชีพจรให้แก่ฮองเฮาก่อน

ผ่านไปสักพัก ฮ่องเต้ได้ตรัสถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง?"

"...เกรงว่าจะพูดอยาก"

เซี่ยเชียนฮวันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ตอบคำถามของฮ่องเต้โดยตรง

นางวางข้อมือของฮองเฮาลงแล้วหันไปเหลือบดูอาหารที่นางในผู้นั้นถือมา ก่อนจะหยิบเข็มเงินออกมา กล่าวว่า "ลองตรวจดูที่อาหารก่อนดีกว่า”

นางในกล่าวว่า "อาหารได้ทำการตรวจพิษดูแล้ว ไม่ว่าจะเป็นขนมหรือสุราองุ่น เมื่อให้เจ้าหมาน้อยกินเข้าไป พวกมันก็ไม่ได้มีอาการเหมือนถูกพิษเลย"

เมื่อกล่าวจบ นางก็ยื่นอาหารไปให้ตรงหน้าเซี่ยเชียนฮวัน