หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 168

"หมิงเฟยเหมือนคนเสียสติอยู่ตลอดทั้งวัน ไม่ว่านางทำสิ่งใด ก่อนหน้านี้ข้าคงตามใจนางมากเกินไป”

ฮ่องเต้ตรัสออกมาอย่างเย็นชา

เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างเฉยเมย "แม้ว่าหมิงเฟยจะดูเสียสติ แต่นางไม่เข้าร่วมแก่งแย่งตำแหน่งในวังหลัง ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีเหตุผลจะทำร้ายฮองเฮา เสด็จพ่อทรงพระปรีชา จะไม่เข้าใจเรื่องนี้ได้อย่างไร”

ประโยคสนทนาระหว่างสองพ่อลูก ทำให้คนรอบข้างถึงกับเหงื่อตก

จ้านอ๋องก็คือจ้านอ๋อง

มีเพียงเขาเท่านั้นที่กล้ากล่าวกับฮ่องเต้ด้วยท่าทีอย่างอันแสนเฉยเมยและเฉียบแหลม

"นางไม่มีเหตุใดจะทำร้ายฮองเฮาหรือ? เหอะๆ เสด็จแม่ของเจ้ารู้สึกโกรธเกลียดแค้นข้ามาเนิ่นนานแล้ว แต่นางทำอะไรข้าไม่ได้ จึงได้เลือกลงมือกับฮองเฮา!”

ฮ่องเต้โมโหยิ่งนัก

ทำเอาเสียผู้คนที่อยู่รอบข้างหวาดกลัวจนคุกเข่าลง ด้วยเกรงว่าโอรสสวรรค์จะพิโรธขึ้นมาแล้วมีผู้คนนับไม่ถ้วนต้องสิ้นสุดชีวิตลงในวันนี้

ทางด้านของเซียวเย่หลันยังคงสงบนิ่ง "เสด็จพ่อโปรดสงบอารมณ์ก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ จากเรือนเจียวชวนมาถึงวังเฟิงหลิงค่อนข้างไกลทีเดียว ผู้ที่วางยาพิษใส่สุรา คาดว่าคงไม่ใช่เสด็จแม่เพียงลำพัง"

“เจ้าควรอธิษฐานให้เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนาง มิเช่นนั้นข้าจะไม่เมตตาแน่"

สีพระพักตร์ของฮ่องเต้ดูเคร่งขรึม

บรรยากาศดูเยือกเย็นราวน้ำค้างแข็ง หายใจแทบไม่ออก

ในขณะนี้ความคิดหนึ่งก็พุ่งแล่นเข้ามาในสมองของเซี่ยเชียนฮวัน

ฮ่องเต้ทรงมีเบาะแสตั้งแต่แรกแล้วว่าเกิดปัญหาขึ้นกับสุรานี้ แต่ยังคงให้นางเข้ามาตรวจสอบ เพราะต้องการดูว่านางกับเซียวเย่หลันรู้เรื่องนี้หรือไม่

มิน่าเล่า จึงไม่มีองค์ชายคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วย นอกจากองค์รัชทายาทและพระชายา เขาได้เรียกเพียงเซียวเย่หลันและนางเท่านั้นแผนการลึกล้ำเช่นราชสีห์ ทุกย่างก้าวช่างน่าหวาดกลัว...

"เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อเราแน่ใจว่ามีบางอย่างผิดปกติไปเกี่ยวกับสุรา ก็ควรเชิญหมิงเฟยเหนียงเหนียงมาอธิบายโดยเร็ว ลูกคิดว่าสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการหายาแก้พิษเพื่อล้างพิษให้แก่เสด็จแม่" องค์รัชทายาทเป็นกังวลยิ่งนักและอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากออกมา

เขารู้ดีว่าไม่ควรทำตัวสงสัยหมิงเฟยต่อหน้าเซียวเย่หลันอย่างชัดเจน

มิเช่นนั้นคงจะส่งผลกระทบความสัมพันธ์ของพี่น้อง

แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตมารดาเขา บัดนี้องค์รัชทายาทจึงไม่มีทางเลือกอื่น แม้ต้องเสี่ยงต่อการทำให้เซียวเย่หลันไม่พึงพอใจ เขาก็ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด!

หากได้รับยาแก้พิษจากหมิงเฟยมา แม้ต้องลงโทษเพื่อบีบบังคับเอาความจริง เขาก็ไม่สนใจ!

"อืม ให้หมิงเฟยมาที่นี่"

ฮ่องเต้ทรงรับสั่งออกไป ขณะเดียวกันก็เหลือบมองดูเซี่ยเชียนฮวันอย่างเย็นชา

หากหนิงเฟยปฏิเสธ ก็ไม่สามารถหายาแก้พิษได้ในขณะนี้ ดังนั้นความรับผิดชอบอันหนักหน่วงในการทำยาแก้พิษก็จะตกมาอยู่ที่เซี่ยเชียนฮวัน

หมิงเฟยมองไปที่เตียง

นับตั้งแต่เข้ามาจนบัดนี้ นางไม่เคยเหลือบตามองดูเซียวเย่หลัน ลูกชายในไส้แท้ๆ ของนางเลย

ฮ่องเต้นั่งอยู่ข้างเตียง ตรัสด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า "ฮองเฮาเป็นอะไรไป ในใจเจ้าไม่รู้หรือ?"

"เหนียงเหนียง..."

ขันทีน้อยที่รับใช้อยู่ในเรือนเจียวชวนเอ่ยเรียกออกนางมาด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน

เขารู้ดีว่าด้วยนิสัยของหมิงเฟยแล้วนางคงไม่ปกป้องเขาแน่ แต่ด้วยนิสัยสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอด เขายังคงขอความช่วยเหลือไปทางหมิงเฟย

หมิงเฟยหรี่ตามองเขา "เป็นเช่นนี้นี่เอง "

"หมิงเยว่จู แม้แต่ลูกสะใภ้ของเจ้าก็บอกว่าสุราองุ่นที่เจ้าถวายมาให้นี้ผิดปกติ บัดนี้เจ้ามีอะไรจะพูดหรือไม่?"

ฮ่องเต้ยกมือขึ้นช้าๆ แล้วชี้ไปที่หัวคิ้วของเขา

หมิงเฟยกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย "ใช่แล้ว ข้าเป็นคนทำ"

เมื่อสิ้นเสียงนาง ทุกคนก็ตกตะลึง

คาดไม่ถึงว่าหมิงเฟยจะตอบรับยอมรับอย่างง่ายดายเช่นนี้?