หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 171

เหล่าทหารองค์รักษ์จับหมิงเฟยเอาไว้ และเตรียมจะพาตัวออกไปตามรับสั่ง

เสียงสถบด่าของหมิงเฟยยังคงดังก้องอยู่ในห้องโถงอย่างต่อเนื่อง

“เจ้ามันดาวไม้กวาด นางกีบเท้าน้อย เพื่อที่จะแก้แค้นข้าเจ้าก็กล้ากุเรื่องโกหกขึ้นมา โกหกหน้าซื่อตาใส! ข้าจะสาปแช่งเจ้า ขอให้ปากยาวๆ ของเจ้าเป็นแผลพุพอง ขอให้ไม่ตายดี และอย่าได้ผุดได้เกิดไปชั่วชีวิต!”

คำพูดอาฆาตแค้นที่หลุดออกมาจากปากของหมิงเฟยแต่ละคำ ล้วนทิ่มแทงใจคน ซึ่งทั้งหมดนี้ต่างมุ่งเป้ามาที่เซี่ยเชียนฮวัน

หากไม่มีใครรั้งนางเอาไว้ เกรงว่านางคงจะพุ่งเข้าไปทำร้ายเซี่ยเชียนฮวันในทันที

เซี่ยเชียนฮวันไม่อยากได้ยินคำพูดเหล่านั้น

แต่น่าเสียดาย ที่มนุษย์ไม่มีความสามารถปิดการรับรู้ของตาและหูได้

นางจึงต้องทนฟังคำสาปแช่งที่ไม่มีที่สิ้นสุดของหมิงเฟย

“เชียนฮวัน เจ้าอย่าเก็บคำพูดของหมิงเฟยใส่ใจเลยนะ คำพูดเหล่านั้นล้วนไร้สาระ”

หลังหมิงเฟิงออกไปแล้ว พระชายาองค์รัชทายาทซึ่งอยู่ข้างๆ เซี่ยเชียนฮวันก็ลดเสียงลงเพื่อปลอบใจนาง

เซี่ยเชียนฮวันมิกล่าวสิ่งใด เพียงเงยหน้าส่งยิ้มจางๆ ให้พระชายาองค์รัชทายาท

“เจ้า...เฮ้อ”

พระชายาองค์รัชทายาทนึกสงสารสถานการณ์ของเซี่ยเชียนฮวัน และถอนหายใจออกมาเบาเบา

ตอนนั้นเอง ฮ่องเต้ก็โบกมือแล้วกล่าวว่า “พวกเจ้ากลับไปให้หมด สาวน้อย เจ้าอยู่ที่วังเฟิงหลิงเพื่อเฝ้าไข้ เผื่อเกิดกรณีที่พระอาการของฮองเฮาทรุดลง”

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า

องค์รัชทายาทที่อยู่ด้านข้างจึงกล่าวว่า “เสด็จพ่อ แค่เหล่าข้าหลวงผู้อาวุโสของวังเฟิงหลิงเฝ้าไข้ตอนกลางคืนก็พอแล้ว ให้น้องสะใภ้ไปพักผ่อนที่วังหย่งโซ่วเถอะ”

เขาพูดเช่นนี้ด้วยเจตนาที่ดี ความสัมพันธ์ระหว่างฮองเฮาและเซี่ยเชียนฮวันไม่ได้ใกล้ชิดกัน หากเซี่ยเชียนฮวันต้องอยู่ในวังหลวง การอยู่กับไทเฮานั้นจะเหมาะสมกว่า

แต่คาดไม่ถึงว่า เซี่ยเชียนฮวันจะปฏิเสธเจตนาดีขององค์รัชทายาท “วังหย่งโซ่วอยู่ห่างจากที่นี่มากเกินไป หากมีอะไรเกิดขึ้น เกรงว่าหม่อมฉันจะมาไม่ทัน”

“อย่างนั้นเองหรอกหรือ...”

องค์รัชทายาทครุ่นคิดในใจ

หากลองคำนวณดูแล้ว ระยะทางระหว่างวังหย่งโซ่วกับวังเฟิงหลิงไม่ได้ไกลกันมาก ใช้เวลาเพียงหนึ่งเค่อก็มาถึงแล้ว

แต่ในเมื่อเซี่ยเชียนฮวันว่าอย่างนั้น เขาก็ไม่คัดค้าน