หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 179

ทั้งสองมองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในห้วงภวังค์ของตัวเอง

สุดท้ายเซียวเย่หลันก็เป็นคนพูดก่อน “เจ้าโทษว่าข้าไม่เชื่อใจเจ้า แต่สิ่งที่เจ้าทำ เจ้าเคยบอกข้าอย่างตรงไปตรงมาหรือไม่”

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปากแน่น

เป็นเพราะนางไม่ยอมพูดกับเขาตรงๆ อย่างนั้นหรือ?

เห็นได้ชัดว่าเขามีอคติกับนางก่อน ไม่ว่านางจะพูดอะไรหรือทำอะไร เขาก็เชื่อผู้อื่นมากกว่าเสมอ

ในกรณีนี้ ทำไมนางต้องพาตัวเองไปโดนเขาเย็นชาใส่ เสียแรงเปล่า

เซี่ยเชียนฮวันไม่อยากอธิบายเยอะ จึงพูดตอบไปว่า “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะรักษาฮองเฮา เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะรักษานางก่อนหมิงเฟยจะกลับมา”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าหมิงเฟยจะกลับมาจากสำนักคุมประพฤติ”

เซียวเย่หลันขมวดคิ้ว

เซี่ยเชียนฮวันกำลังจะอ้าปากพูด แต่จู่ๆ เซียวเย่หลันก็สีหน้าเปลี่ยนไป และยื่นมือมาปิดปากนาง!

“อย่าพูด มีคนอยู่นอกหน้าต่าง”

วรยุทธ์ของเขาสูงมาก หลังผ่านการฝึกฝนจากในสนามรบ ประสาทหูของเขาจึงเหนือกว่าคนทั่วไป

เขายังไวต่อการเคลื่อนไหวในบริเวณใกล้ตัว

เซี่ยเชียนฮวันไม่พูด เพียงแต่ยกมือซ้ายขึ้นมา แล้วทำท่าทำทางชี้ไปทางฉากกั้นหลังตั่งหงส์

เซียวเย่หลันอุ้มนางขึ้นมา แล้วทะยานไปด้านหลัง

เมื่อมองจากนอกหน้าต่างเข้ามา จะเห็นเพียงห้องโถงที่ว่างเปล่าและฮองเฮาที่หมดสติ

พื้นที่หลังฉากกั้นไม่กว้างมากนัก เซี่ยเชียนฮวันจึงทำได้เพียงนอนนิ่งๆ อยู่บนอ้อมแขนของเซียวเย่หลัน นางรู้สึกได้ถึงลมหายใจของบุรุษที่รินรดใกล้ปอยผมนาง รวมไปถึงฝักดาบอันเย็นเชียบที่ทิ่มแทงนางจนเจ็บปวด

เพื่อบรรเทาความไม่สบายใจภายในใจ นางจึงพูดเสียงเบาราวกับยุงบินว่า “มีสาวใช้และขันทีวังเฟิงหลิงอยู่ข้างนอกมากมาย ท่านกังวลสิ่งใด?”

“ข้ามิได้กังวล” เซียวเย่หลันเหลือบมองนาง “แต่เสียงฝีเท้าของคนปกติกับคนเจตนาไม่ดีมันแตกต่างกัน”