หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 192

เซี่ยเชียนฮวันไม่สามารถเข้าใจชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้

ตอนที่อยู่ถงซ่านถังเมื่อครู่

เขาดูเหมือนไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่ถูกท่านหญิงหยวนหลี่หลอก มิหนำซ้ำยังยืนดูเรื่องตลกอยู่ข้างๆ

แต่เซี่ยเชียนฮวันแค่รู้สึกว่าเขาแปลกนิดหน่อยเท่านั้น นางตอบกลับอย่างง่ายๆ แบบไม่เสียเวลาคิด “ตอนเด็กๆ มีปู่คนหนึ่งเคยสอนเรื่องแพทย์ให้แก่ข้า และตอนนี้ชายชราก็เดินทางไกลแล้ว”

คนขี้เมาไม่ใช่คนแรกที่ถามคําถามนี้ เซี่ยเชียนฮวันอธิบายด้วยเหตุผลตามปกติ

แต่ไม่คาดว่า

ชายขี้เมาจะไม่ยอมรับเหมือนคนอื่นๆ เขายังถามต่อว่า “แซ่ของชายชราที่เจ้าพูดถึงคืออะไร อาศัยอยู่ที่ไหน มีลักษณะอย่างไร?”

ความคิดของเขาทำให้เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกประหลาดใจขึ้นเรื่อยๆ

นางไม่ตอบ แต่ย้อนถามว่า “ข้าไม่รู้จักท่าน แล้วเหตุใดข้าต้องบอกท่านด้วย?”

“เพราะข้าคิดว่าเจ้าไม่ได้พูดความจริง”

ชายขี้เมาถือน้ำเต้า ยืนเอียงไหล่ข้างหนึ่งสูงข้างหนึ่งต่ำอย่างเกียจคร้าน พร้อมเปล่งเสียงหัวเราะแหบแห้งที่ฟังไม่เข้าหู

เซี่ยเชียนฮวันสีหน้าเปลี่ยนไป เมื่อพูดอีกครั้งนางก็ไม่สุภาพอีกต่อไป “ไม่สู้ท่านพูดมาก่อนว่าท่านเป็นใคร แล้วข้าจะพิจารณาว่าควรจะบอกความจริงกับท่านหรือไม่”

ชายขี้เมาไม่ตอบ

ในที่สุดเขาก็เริ่มขยับ และเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าวอย่างช้าๆ พระอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้า สะท้อนสันกรามดุจมีดขวานของเขา เขาดูเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาคนหนึ่ง

“เจ้าเพิ่งพูดว่าจะเปิดโรงหมอใช่หรือไม่”

ชายขี้เมาเดินมาตรงหน้าเซี่ยเชียนฮวันสองสามก้าว แม้ว่าเขาจะไม่ได้เงยหน้ามองนาง แต่ก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่น่ากลัวและแปลกประหลาดบนร่างเขา

เซี่ยเชียนฮวันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าและพูดว่า "ถูกต้อง"

“เจ้าคิดออกหรือยังว่าจะเลือกที่ไหน?”

“ยังไม่ได้คิด แต่ข้าอยากเปิดใกล้ๆ ถงซ่านถัง เพื่อจับตาดูท่านหญิงหยวนหลี่ ข้าอยากรู้ว่านางมีจุดประสงค์อะไรถึงได้ปลอมเป็นศิษย์ของหมอผี”

นางมองย้อยกลับไปที่ปลายถนน