หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 196

“ฉึก!”

เซี่ยเชียนฮวันมัวแต่คิดจะเข้าไปผลักเซียวเย่หลัน นางลืมดูเศษแก้วที่ใต้เท้าและเหยียบเข้าอย่างไม่ทันระวัง เจ็บเสียจนแทบทรงตัวไม่อยู่

เสี้ยววินาทีนั้น เซียวเย่หลันยื่นมือออกไปรับเศษที่ลอยมาทางเซี่ยเชียนฮวันไว้ท่ามกลางอากาศ

“ซี้ด...”

เซี่ยเชียนฮวันล้มลงบนร่างของเซียวเย่หลัน ในใจหวาดกลัวเล็กน้อย

นางเงยหน้าขึ้นมองเขา “มือเจ้าได้รับบาดเจ็บ”

“ไม่เป็นไร”

แม้ว่าเซียวเย่หลันจะคว้าเศษนั้นเอาไว้ได้ แต่นิ้วมือของเขาก็ถูกบาด เลือดไหลราวกับสายน้ำ

เมื่อเห็นดังนั้น การโจมตีของหมิงเฟยจึงหยุดลง นางยืนอยู่ที่เดิม สายตาจับจ้องมายังพวกเขาพลางเหนื่อยหอบ

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียง “โอ๊ย” ดังขึ้นมาจากด้านข้าง

เป็นซูอวี้เออร์นั่นเอง

นางเห็นว่าเซี่ยเชียนฮวันเข้าไปช่วยบังเซียวเย่หลันเอาไว้ ส่วนตนไม่ได้ทำอะไรเลยจึงรู้สึกว่าไม่ดีนัก จากนั้นรีบก้มลงไปหยิบเศษแก้วแล้วกรีดไปที่เท้าของตน

เซียวเย่หลันรีบลุกขึ้นไปพยุงซูอวี้เออร์

ซูอวี้เออร์น้ำตาไหลนองหน้า "ท่านอ๋องเพคะ เดิมทีข้าน้อยตั้งใจจะเข้าไปช่วยบังไว้ แต่ไม่ทันระวังจึงทำให้..."

"เอาเถิด อย่าร้องไห้ไป"

เซียวเย่หลันเห็นบาดแผลที่เท้าของซูอวี้เออร์ เขาก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน ลืมความเจ็บจากแผลที่มือของตนไป

เขากอดซูอวี้เออร์เอาไว้แล้วเงยหน้ามองเซี่ยเชียนฮวัน "เจ้ามาทำแผลให้อวี้เออร์ก่อน"

"ข้า..."

บัดนี้ที่ฝ่าเท้าของเซี่ยเชียนฮวันก็เจ็บยิ่งนัก

แต่เซียวเย่หลันกลับไม่รับรู้ และยังสั่งให้นางไปทำแผลให้กับซูอวี้เออร์

"เร็วเข้า”

ตอนนี้ในสายตาของเซียวเย่หลันเห็นเพียงเลือดที่ไหลอาบเท้าของซูอวี้เออร์ ด้วยความรีบร้อนใจ เขาจึงส่งแววตาอันอำมหิตออกมา

เซี่ยเชียนฮวันไม่รู้จะทำเช่นไร จึงได้เพียงค่อยๆ เดินเข้าไปยังพวกเขาทั้งสอง

"อย่ามัวชักช้า" เซียวเย่หลันพูดด้วยความหงุดหงิดใจ

การที่นางเดินช้าแบบนี้ ในสายตาของเขาเป็นเพียงเพราะว่าไม่อยากทำแผลให้กับซูอวี้เออร์ จึงตั้งใจจะยื้อเวลาเท่านั้นเอง

ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็อดทนต่อความเจ็บปวดแล้วย่อตัวลงข้างกายของซูอวี้เออร์

"รบกวนท่านพี่ด้วย"

ซูอวี้เออร์ยกเท้าขึ้น เทียบเท่าตรงหน้าของเซี่ยเชียนฮวัน

"เจ้าไม่ต้องยกสูงขนาดนั้น กลัวข้าจะไม่ได้กลิ่นเหม็นเท้าของเจ้าหรือ?"

เซี่ยเชียนฮวันเหลือบตามองนาง แล้วหยิบขวดยาออกมา นำผงยาทาไปที่บาดแผล จากนั้นฉีกผ้าออกมาเป็นเส้นห่อแผลเอาไว้

ซูอวี้เออร์ทำเสียงน่าสงสาร "ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

หลังจัดการเรียบร้อยแล้ว เซียวเย่หลันก็อุ้มซูอวี้เออร์ขึ้นมา พูดเบาๆ ว่า "เจ้าเป็นเช่นนี้คงเดินกลับเองไม่ได้ ข้าจะอุ้มเจ้า"

"ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง"

ซูอวี้เออร์ซุกกายเข้าไปในอ้อมกอดของเซียวเย่หลันด้วยท่าทางเขินอาย

ตั้งแต่ต้นจนบัดนี้ เซียวเย่หลันได้แต่สนใจซูอวี้เออร์ เขาไม่ทันสังเกตเห็นบาดแผลที่ใต้เท้าของเซี่ยเชียนฮวันเลย

ทั้งสองคนเดินทางออกไปจากเรือนฮวันซา

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจออกมา แล้วเดินตรงเข้าไปปลอบโยนหมิงเฟยว่า "ท่านอย่าได้โมโหไปเลย ข้าเองก็เป็นเหมือนกันกับท่าน ข้ามีที่ที่อยากกลับแต่กลับไม่ได้ ดังนั้นข้าเข้าใจความรู้สึกของท่านยิ่งนัก"

"เจ้า เข้าใจข้าจริงหรือ?"

หมิงเฟยเงยหน้าขึ้นมอง

วินาทีนี้แววตาของนางดูไร้ที่พึ่งและคลุมเครือ ราวกับเด็กน้อยที่หลงทางมาเนิ่นนาน

"แน่นอนเพคะ"