หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 21

"เร็ว ไปตามหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้ จะต้องยังมีทางรักษาได้แน่!"

องค์รัชทายาทใช้มือหนึ่งประคองตัวของภรรยาไว้ อีกมือก็คว้าตัวลูกชายมาอุ้มกอด ก่อนจะสั่งทหารองค์รักษ์อย่างรวดเร็ว

เมื่อเซี่ยเชียนฮวันได้ยินก็ขมวดคิ้วมุ่น

คนที่ตกน้ำจะต้องรีบช่วยอย่างเร่งด่วน ให้ไปตามหมอหลวงมาตอนนี้เกรงจะไม่ทันการ

นางเดินไปนั่งคุกเข่าข้างๆ องค์รัชทายาท ก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้ามากวาดเอาเศษดินโคลนในปากของเด็กอ้วนออก แต่คิดไม่ถึงว่าเซียวเย่หลันจะรีบเดินเข้ามาคว้าจับข้อมือของนางเอาไว้ เพื่อหยุดกระบวนการช่วยชีวิตของนาง

เซียวเย่หลันมองไปที่นางอย่างเย็นชา "ต่อหน้าข้าเจ้ายังกล้าคิดทำเรื่องไม่ดีอีกเหรอ"

"ข้ากำลังช่วยคนอยู่"

สีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันเองก็เย็นชาเช่นกัน

แน่นอนว่าเซียวเย่หลันไม่เชื่อ เขาจับมือของเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้ไม่ให้นางทำความสะอาดต่อ ก่อนจะหันไปถาม "อวี้เออร์ เจ้ารู้ได้ยังไงว่าพระราชนัดดาตกน้ำ"

"ขะ ข้าไม่กล้าพูด..."

ซูอวี้เออร์แสร้งทำว่าไม่กล้าพูด แต่สายตากลับจับจ้องมองไปที่เซี่ยเชียนฮวัน

องค์รัชทายาทพูดอย่างโมโห "อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง รีบบอกความจริงกับข้ามาเดี๋ยวนี้!"

"กราบทูลองค์รัชทายาท เมื่อครู่ข้าเห็นพระชายากับพระราชนัดดาน้อยมีปากเสียงกันที่นี่ ดูเหมือนพระราชนัดดาน้อยจะทำอะไรให้พระชายาโกรธ ข้าได้ยินนางด่าว่าเจ้าเด็กผี พอข้ามาถึง พระราชนัดดาน้อยก็ตกน้ำไปแล้ว..."

ซูอวี้เออร์ไม่ได้พูดตรงๆ ว่าเซี่ยเชียนฮวันเป็นคนร้าย แต่การที่นางพูดแบบนี้ ก็เหมือนเป็นการชี้เป้าอย่างชัดเจนแล้ว!

"ขนาดเด็กตัวแค่นี้เจ้ายังทำได้ลง ช่างโหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก!"

เมื่อเซียวเย่หลันฟังจบ แววตาที่เย็นชาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

"ข้า..."

เซี่ยเชียนฮวันเพิ่งจะอ้าปาก ก็ถูกเสียงพูดอย่างโกรธจัดขององค์รัชทายาทขัดขึ้นเสียก่อน "พระชายาจ้านอ๋อง เจ้ารู้หรือไม่ว่าโทษการลอบทำร้ายพระราชนัดดาต้องประหารเก้าชั่วโคตรนะ!"

"นางไม่คู่ควรที่จะเป็นภรรยาของข้า ยิ่งไม่คู่ควรจะถูกเรียกขานว่าเป็นพระชายาจ้านอ๋อง!"

เซียวเย่หลันโมโหจัด เขายกมือขึ้นมาหมายจะตบลงไปบนหน้าของเซี่ยเชียนฮวันอย่างแรง

แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับยืนขึ้นกระทันหัน เพื่อหลบฝ่ามือของเซียวเย่หลัน

นางจะไม่ยอมให้ฝ่ามือของผู้ชายคนนี้ตบลงมาบนหน้าของนางได้อีกแน่

"ทุกท่าน ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหาตัวคนผิด หากว่าไม่รีบทำอะไรสักอย่าง เกรงว่าพระราชนัดดาน้อยจะต้องสิ้นลมไปจริงๆ แน่" เซี่ยเชียนฮวันจ้องไปที่ดวงตาของเซียวเย่หลันโดยตรง

อย่างไม่เกรงกลัวสักนิด

อาศัยจังหวะที่เซียวเย่หลันยังคงอึ้งอยู่ นางก็รีบค้อมตัวลงแนบหูลงไปตรงหน้าอกของเด็กอ้วน