หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 210

“ถวายบังคมเพคะเสด็จพ่อ”

เซี่ยเชียนฮวันคารวะด้วยหัวใจกระสับกระส่าย

ฮ่องเต้ทรงใช้นิ้วเคาะไปบนโต๊ะ “มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ได้เดินทางไปสถานที่เกิดโรคมา เจ้าลองเล่ามาสิว่าสถานการณ์เป็นเช่นไร”

“ทูลเสด็จพ่อ ที่ท้องถนนของเมืองตะวันตกเงียบยิ่งนัก แต่ละบ้านล้วนปิดประตูเงียบ มีเพียงโรงหมอเท่านั้นที่มีผู้คนเบียดเสียด เกรงว่ากาฬโรคนี้ระบาดมาหลายวันแล้วเพคะ สถานการณ์น่าเป็นห่วงยิ่งนัก ขอเสด็จพ่อโปรดรับสั่งให้ปิดเมืองตะวันตกด้วยเถิดเพคะ”

เซี่ยเชียนฮวันก้มหน้าตอบ

คิดไม่ถึงว่านางเพิ่งกล่าวจบ องค์ชายหกเซียวฮวาเฉินได้กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “น้องสะใภ้ เอ่ยวาจาใดให้ระวังด้วย เสด็จพ่อจะจัดการเช่นไร ไม่ใช่หน้าที่ของเจ้าจะเข้ามาแทรกแซง”

“เพคะ ลูกบุ่มบ่ามใจร้อนเกินไป ขอเสด็จพ่อโปรดอภัย”

เซี่ยเชียนฮวันทำได้เพียงคุกเข่าลง

นางจำได้ว่าองค์ชายหกเซียวฮวาเฉินอยู่ข้างเดียวกับเฉิงกุ้ยเฟย

บัดนี้องค์ชายรองได้รับบาดเจ็บแทนน้องสาวด้วยการโบยนับร้อยไม้ ยังนอนรักษาบาดแผลอยู่ในจวน องค์ชายหกในฐานะลูกกระจ๊อก จึงได้ออกมาพูดแทนนาง

เดิมทีองค์ชายหกตั้งใจเอ่ยต่อไป

แต่แววตาเย็นชาของเซียวเย่หลันจับจ้องมายังเขา แววตาเช่นนั้นแหลมคมยิ่งกว่าใบมีด

ทำเอาเสียองค์ชายหกตกใจไม่กล้าเอ่ย

“เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ แต่อดีตมา กาฬโรคนับเป็นโรคระบาดที่น่ากลัวยิ่งนัก ขอเสด็จพ่อโปรดรีจัดการ มิเช่นนั้นไม่ช้าก็เร็วคงระบาดเข้ามาในเมืองหลวง”

เซียวเย่หลันกล่าวขึ้นอย่างเฉยเมย

ท่าทางของฮ่องเต้ดูหนักใจยิ่งนัก ทรงถอนหายใจออกมาว่า “นับแต่ข้าขึ้นครองราชย์ ประชาชนใต้หล้าล้วนสงบสุขดี ไม่เคยเกิดโรคระบาดมาก่อน เหตุใดจึง...ช่างเถิด สะใภ้เจ็ด โรคระบาดครั้งนี้ข้าคงต้องฝากความหวังให้เจ้าช่วยจัดการ”

“ลูกจะพยายามเพคะ”

เซี่ยเชียนฮวันได้แต่ก้มหน้าลง

ทักษะทางการแพทย์ของนางโดดเด่นกว่าหมอหลวงเสียด้วยซ้ำ เรื่องนี้ทุกคนล้วนรู้ดี

ดังนั้นทุกคนจึงคิดว่าหน้าที่อันใหญ่หลวงนี้ควรมอบให้นางทำ

ทันใดนั้นเอง องค์ชายห้าเซียวจ้านก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า “เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ ตอนที่ลูกเดินทางเข้าวัง ลูกพบใครบางคนที่หน้าประตูวัง นางกล่าวว่าต้องการเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ”