หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 209

เซี่ยเชียนฮวันได้จัดหาห้องไว้ให้ผู้ป่วยคนคนนี้อย่างมิดชิดตามลำพัง

ต่อให้เป็นญาติสนิทก็ไม่อาจเข้าไปเยี่ยมได้

เด็กหนุ่มที่แบกผู้ป่วยมาเมื่อครู่ สีหน้าหวาดกลัวตกตะลึง เขายืนอยู่ที่ด้านนอกประตูเป็นเวลาเนิ่นนาน จนกระทั่งเซี่ยเชียนฮวันเดินออกมาจากห้อง

"พ่อของข้าเขาจะตายหรือไม่?”

เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำตานองหน้า

เซี่ยเชียนฮวันเม้มริมฝีปากแล้วถอนหายใจเบาๆ "คงต้องดูที่ชะตาฟ้าลิขิต แต่ข้าจะช่วยรักษาเขาอย่างเต็มที่"

อาการเจ็บป่วยของเขาค่อนข้างหนักทีเดียว

นั่นหมายความว่าก่อนหน้านี้อย่างน้อยสองวัน เมืองทางตะวันตกได้ปรากฏกาฬโรคขึ้นแล้ว

หลังปลอบใจเด็กหนุ่ม เซี่ยเชียนฮวันก็ได้เรียกเสี่ยวตงเข้ามาหา ตั้งใจจะเดินทางกลับไปหาโอกาสเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ทูลสถานการณ์นี้แด่ฮ่องเต้ เพื่อคิดหาวิธีการจัดการต่อไป

"เจ้าเห็นผู้ป่วยเป็นกาฬโรค แต่กลับไม่คิดถอยหนี"

ผู้จัดการหญิงชิวหมิ่นปรากฏกายขึ้นตรงทางขึ้นบันได นางยืนพิงระเบียงไว้ สายตามองไปทางเซี่ยเชียนฮวันเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวขึ้นเบาๆ ว่า "หากว่าหมอยังถอยหนี ผู้ป่วยคงจะรู้สึกสิ้นหวังยิ่งนัก"

"พูดได้น่าฟังดี แต่ไม่รู้ว่าเจ้าจะยืนหยัดถึงสุดท้ายได้หรือไม่”

น้ำเสียงของชิวหมิ่นดูแปลกๆ

แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับฟังแล้วรู้สึกว่าสตรีนางนี้กำลังทดสอบตนอยู่

ดังนั้นนางจึงหยุดฝีเท้าลงหันกลับไปมองชิวหมิ่นอย่างตั้งอกตั้งใจ กล่าวว่า "ข้าเรียนรู้วิธีการรักษาผู้ป่วยมาตั้งแต่เด็ก บัดนี้เป็นเวลายี่สิบปีได้แล้วกระมัง และข้าไม่เคยรู้สึกว่าเหน็ดเหนื่อยหรือท้อแท้"

"เรื่องบางเรื่อง หากข้าตัดสินใจไปแล้ว ก็จะยืนหยัดไปตลอดชีวิต"

กล่าวจบนางก็พาเสี่ยวตงเดินทางออกไปจากฮัวเยว่ถังโดยไม่หันหลังกลับมาอีก

รถม้าขับแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว

ชิวหมิ่นตกตะลึงกับฝุ่นผงที่คลุ้งไปทั่วถนน นางทำหน้าไม่ถูก ก่อนที่จะเผยอริมฝีปากแดงเรื่อขึ้น "แม่นางคนนี้นิสัยดีกว่าหยวนหลี่มากนัก! เจ้าคนแซ่เสิ่นนั่น คาดไม่ถึงว่าทักษะทางการแพทย์ของเจ้าจะสูงล้ำ และยังมองคนเก่งเสียด้วย”

น่าเสียดายเหลือเกิน ที่หลายวันมานี้เสิ่นหรงหมอเทวดาได้เดินทางออกไปจากเมืองหลวง

หากเขายังอยู่ละก็ กาฬโรคคงไม่ระบาดเช่นนี้

บัดนี้เกรงว่าจะเป็นไปดังที่เซี่ยเชียนฮวันพูด กำลังจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว

......

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงยาม

ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็นั่งรถม้ากลับมาถึงประตูจวนจ้านอ๋อง

นางก้มหน้ากระโดดลงจากรถม้า ในสมองนึกถึงอาการบาดเจ็บของผู้ป่วยไม่หยุดหย่อน จู่ๆ ก็ชนเข้ากับแผ่นอกของใครบางคนที่แข็งแกร่ง