หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 221

ณ คืนนั้น

ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวตงจึงรีบร้อนยืนกรานจะต้องไปขโมยสูตรกลั่นยาให้ได้ในคืนนี้

ไม่เพียงเพราะวันที่ฮ่องเต้กำหนดไว้ใกล้ถึงแล้ว

แต่คืนนี้ ยังมีเทศกาลลอยโคมดอกไม้เป็นเอกลักษณ์ของต้าเซี่ย ซูอวี้เออร์และเซียวเย่หลันจะไปยังทะเลสาบชิงเหลียนด้วยกันแล้วนั่งเรือสำราญเพลิดเพลินกับการชมโคมดอกไม้

เทศกาลอันสำคัญเช่นนี้ องค์ชายและชนชั้นสูงต่างจากพาครอบครัวของตนไปเที่ยวเล่น ชื่นชมโคมดอกไม้แล้วขอพรภาวนาให้บ้านของตนความปลอดภัย ประสบความราบรื่น

เซี่ยเชียนฮวันนั่งอุ่นมืออยู่ในห้อง เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มดังขึ้นตรงบันไดไม้ด้านนอกประตู

ไม่ใช่แค่เซียวเย่หลันคนเดียว

ยังมีซูอวี้เออร์อยู่ข้างกายเขาด้วย

"งานโคมดอกไม้คืนนี้ เจ้าจะเดินทางไปพร้อมกับข้าหรือไม่”

เซียวเย่หลันเอ่ยปากถาม

เซี่ยเชียนฮวันพลิกฝ่ามือที่กำลังอุ่นอยู่ในไฟร้อน ตอบกลับอย่างใจเย็นโดยไม่หันหลังไปมองว่า "ไม่ไป"

“ท่านพี่เหนื่อยกับเรื่องกาฬโรคมาตั้งหลายวันแล้ว ควรออกไปพักผ่อนก่อนเถิด"

น้ำเสียงของซูอวี้เออร์ดูอ่อนโยน ราวกับว่านางกำลังครุ่นคิดแทนเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันไม่สนใจนัก

ได้แต่หันไปหยิบหน้ากากอนามัยที่ตนทำขึ้นออกมาสองอันโยนไปให้เซียวเย่หลันแล้วพูดว่า "ไปยังที่ซึ่งผู้คนพลุกพล่าน เจ้าอาจจะติดโรคได้ง่าย ใส่หน้ากากอนามัยนี้เอาไว้เพื่อป้องกันโรค”

ซูอวี้เออร์เหลือบตามอง พบว่าหน้ากากอนามัยทั้งใหญ่เทอะทะและไม่น่ามอง หากใส่เข้าไปละก็คงจะปิดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง จึงเผยอารมณ์ไม่ยินดีออกมา

แต่ขณะที่นางกำลังจะปฏิเสธ พบว่าเซียวเย่หลันชี้ไปยัง "หน้ากากอนามัย" เอ่ยถามว่า "เจ้าสิ่งนี้ เจ้าเป็นคนทำงั้นหรือ?"

"อืม"

"ไม่เลวนี่ ของสิ่งนี้ดูมีประโยชน์ จากนี้ไปยามข้าไปที่เมืองตะวันตกเพื่อออกทัพ ข้าสามารถใช้มันในการป้องกันฝุ่นทรายได้"

ดูเหมือนเซียวเย่หลันจะพอใจกับหน้ากากอนามัยของเซี่ยเชียนฮวันยิ่งนัก

ดูเหมือนเขาจะรู้สึกว่าสองอันคงไม่พอ จึงกำชับว่า "เจ้าทำเพิ่มอีกสักหน่อย ข้าจะเอาไปให้เสด็จพ่อและคนอื่นๆ "

ในเมื่อเซียวเย่หลันเอ่ยเช่นนี้แล้ว ซูอวี้เออร์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเก็บคำพูดประชดประชันลง

"ข้าจะต้องคิดวิธีปรุงยารักษากาฬโรคและต้องทำหน้ากากอนามัยให้พวกเจ้า เวลาคงไม่พอ ไม่สะดวกเดินทางไปร่วมงานลอยโคกับพวกเจ้าหรอก”

เซี่ยเชียนฮวันถือโอกาสนี้หาข้ออ้าง

เซียวเย่หลันมองไปยังร่างที่บางทีดูบอบบางของนาง เขากำมือเล็กน้อยก่อนจะกระซิบว่า "เอาเถิด ช่วงนี้สุขภาพเจ้าไม่ค่อยดีนัก อาการหวัดก็ยังไม่หาย อยู่พักผ่อนที่นี่เถอะ อย่ากดดันตัวเองมากจนเกินไปนัก"