หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 226

ตอนที่กำลังปล่อยโคมดอกไม้

นางทั้งแสดงท่าทีไม่พอใจและถอนหายใจออกมา โวยวายอยู่สักพักกว่าจะทำให้เซียวเย่หลันยินยอม

แต่บัดนี้เซียวเย่หลันกลับคิดแทนความรู้สึกของเซี่ยเชียนฮวันโดยมิต้องให้บอก

ซูอวี้เออร์หันหลังกลับไปอย่างไม่อาจควบคุมได้ มือกำแน่นอยู่ในแขนเสื้อ

“พวกเจ้าออกไปก่อน"

ทันใดนั้นเซียวเย่หลันก็ออกคำสั่งให้ทุกคนจากไป

ซูอวี้เออร์ไม่พอใจ นางหันมาพูดด้วยท่าทางน่าสงสารว่า “ท่านอ๋องเพคะ บัดนี้ท่านพี่ป่วยหนัก ข้าก็อยากอยู่ดูแลนางด้วย"

“ไม่จำเป็น เจ้าโดนลมหนาวพัดโชยมาทั้งคืนแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

เซียวเย่หลันปฏิเสธโดยไม่คิด

ซูอวี้เออร์ไม่รู้จักทำเช่นไร เมื่อคืนนี้ด้วยกลัวว่าจะมีคนพาเซียวเย่หลันกลับจวนอ๋องก่อน ต่อให้เซียวเย่หลันดื่มสุราจนเมามายแล้ว นางก็ยังคงไม่กล้าหลับ ได้แต่เฝ้าอยู่ข้างกายเขาตลอดทั้งคืน

บัดนี้นางก็เหนื่อยล้าเช่นกัน

"เช่นนั้นอวี้เออร์ขอตัวกลับก่อนเพคะ หากท่านอ๋องอยากจะกลับไปพักผ่อน เรียกข้าน้อยมาดูแลท่านพี่แทนได้ตลอดเวลา"

ซูอวี้เออร์โค้งกายเล็กน้อยแล้วออกไปจากห้อง

ภายในห้องจึงเหลือเพียงแค่เซียวเย่หลันและเซี่ยเชียนฮวัน

เขาเห็นว่าเซี่ยเชียนฮวันเหงื่อออกไปทั่วกาย จึงเอื้อมมือไปคิดจะดึงผ้าห่มออก แต่กลับเห็นจุดเลือดปรากฏบนคอสีขาวผ่องของสตรีนางนี้

เซียวเย่หลันตกใจเล็กน้อย

แต่เขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจ กลับขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความเคร่งขรึม

"เซี่ยเชียนฮวัน หากเจ้าอยากกลายเป็นตัวตลก ก็นอนเช่นนี้ต่อไป”

“ในอนาคตหากชื่อเสียงหมอเทวดาของเจ้าต้องถูกคนอื่นแย่งไป ญาติของเจ้าพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงในการต่อสู้ และยังมีลูกนอกคอกของเจ้าที่อยู่ในท้อง...ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกก็ต้องพบกับพิบัติเช่นนี้ สมน้ำหน้าสิ้นดี"

เขาหัวเราะเยาะเย้ยออกมาหลายครั้ง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำเยาะเย้ยเหล่านี้ได้ผลหรือเปล่า นิ้วมือที่จับตรงหน้าท้องของเซี่ยเชียนฮวันเขยื้อนเล็กน้อย

ใครกัน...ใครกันกล้าเยาะเย้ยนางเช่นนี้

ในแดนแห่งความฝัน เซี่ยเชียนฮวันยืนอยู่บนแท่นที่ทุกคนต่างจ้องมองดู เพลิดเพลินกับดอกไม้และเสียงปรบมือ

นางได้กลายเป็นดาวรุ่งด้านการแพทย์ และได้ศึกษาทักษะการแพทย์โบราณสืบทอดโดยกุ่ยอีมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจึงได้ รักษาโรคอันซับซ้อนในสมัยใหม่ได้มากมาย รวมทั้งได้รับรางวัลผลงานตีพิมพ์นับไม่ถ้วน

ทุกคนล้วนภูมิใจในตัวนาง