กาฬโรคทำให้ความจำเสื่อมด้วยหรือ?
นางไม่เคยได้ยินมาก่อน
แต่ถึงอย่างไรเมื่อเห็นเซี่ยเชียนฮวันเป็นเช่นนี้ ซูอวี้เออร์ก็รู้สึกชื่นชอบสะใจ นางใช้ผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดจมูก ยืนอยู่ข้างเตียงก้มลงมาเล็กน้อย หรี่ตาลงยิ้มว้า "ท่านพี่ บัดนี้ช่างโชคดีเหลือเกิน แม้แต่ท่านอ๋องก็ยังเป็นห่วง”
ท่านอ๋อง...
ใบหน้าของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของเซี่ยเชียนฮวัน
หล่อเหลา ป่าเถื่อน แม้ใบหน้าจะงดงามไร้ที่ติ แต่ดวงตาคู่นั้นทำรู้สึกสั่นสะท้าน
"ท่านอ๋องบอกว่า หากท่านพี่ยังไม่ตื่นมาในเวลาค่ำ ก็จะไปเชิญท่านหญิงหยวนหลี่มาช่วยรักษา แต่ยาของท่านหญิงใช่ว่าจะได้ผลกับทุกคน แม้หยวนหลี่จะเดินทางมารักษาเอง ก็ใช่ว่าจะสามารถรักษาให้หายได้"
แววตาของซูอวี้เออร์ดูชั่วร้าย นางกวาดมองตั้งแต่ใบหน้าของเซี่ยเชียนฮวันไปจนถึงเท้า ท้ายที่สุดแล้วจับจ้องมายังท้องของนาง
เสียงหัวเราะอันโหดร้ายแหลมคมดังขึ้นอีกครั้ง
"แต่ท่านพี่ช่างโชคดีเหลือเกินที่ไม่ป่วยตาย ทว่าลูกในท้องเกรงว่าจะไม่อาจรักษาไว้ได้"
ลูก...
เซี่ยเชียนฮวันก้มลงมองไปที่ท้องของตน
ในที่สุดนางก็นึกเรื่องทั้งหมดขึ้นมาได้
เซียวเย่หลัน ซูอวี้เออร์ และลูกน้อยที่ยังไม่ลืมตามาดูโลก !
"เราจะได้เห็นดีกัน...แม้เจ้าตายจนไปเกิดใหม่ ข้าก็ยังคงมีชีวิตที่ดีอยู่"
บัดนี้คำพูดของเซี่ยเชียนฮวันดูอ่อนแรง จึงไม่ได้รู้สึกถึงความโหดเหี้ยม มันดูไร้ซึ่งพลัง
ในสายตาของซูอวี้เออร์มีแต่จะทำให้นางรู้สึกเย่อหยิ่งขึ้น
“โอ้โห ย่อมได้ เราจะได้เห็นดีกัน"
ซูอวี้เออร์ลุกขึ้นยืนตัวตรง แววตามองไปยังเซี่ยเชียนฮวันด้วยสายตาเย็นชาราวกับนางงูพิษ
นางเผยอริมฝีปากขึ้นเบาๆ "ท่านพี่วางใจเถอะ หลังจากที่เจ้าตายไป ข้าจะทำให้ผมเผ้าเจ้ายุ่งเหยิง และเอาผ้ายัดปากเอาไว้ เมื่อตกนรกไปจะได้ใส่ความข้าไม่ได้!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...
Update new chapter please...
รอค่ะ มาต่อเร็วๆ กำลังสนุก...