หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 229

"ท่านอ๋องเพคะ ข้าได้ยินว่าท่านพี่ฟื้นแล้วและกำลังคิดหาวิธีปรุงยารักษาโรคระบาดนี้ จึงได้ไปต้มยาโสมแดงมาให้นางบำรุงร่างกาย"

ผู้ที่เดินเข้ามาใกล้ๆ คือซูอวี้เออร์นั่นเอง

เมื่อเซียวเย่หลันเห็นนาง ความระมัดระวังก็ผ่อนคลายลง เขาพยักหน้ากล่าวว่า "ขอบใจเจ้ามาก"

"โสมแดงสามารถกระตุ้นการไหลเวียนของเลือดได้ แม่นางซูเกรงว่าพิษในเลือดของข้าจะกระจายตัวได้ไม่เร็วพอสินะ จึงได้ใช้โสมแดงมาต้มให้ข้า ความหวังดีของเจ้านี้ข้าไม่อาจรับไว้ได้ เจ้าเก็บยาบำรุงเจ้ากลับไปเถิด"

ภายในห้อง เสียงของเซี่ยเชียนฮวันดังขึ้น

ซูอวี้เออร์เม้มริมฝีปาก มองไปทางเซียวเย่หลันด้วยท่าทีน่าสงสาร "ต้องโทษข้าที่ไม่มีความรู้เรื่องยา จึงทำให้ท่านพี่เข้าใจผิดไป"

"เจ้าไม่ผิดหรอก"

เซียวเย่หลันรีบปลอบโยนซูอวี้เออร์

จากนั้นเขาก็พูดกับผู้ที่อยู่ในห้องด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เซี่ยเชียนฮวัน ไม่ใช่ทุกคนที่เก่งด้านการแพทย์เช่นเจ้า เหตุใดเจ้าจึงไม่รับรู้ถึงความหวังดีของผู้อื่นเล่า"

"หากพวกเจ้าหวังดีต่อข้าจริง ได้โปรดอย่าเข้ามารบกวน"

เซี่ยเชียนฮวันพิงอยู่ที่ด้านหลังประตู นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยหายใจเหนื่อยหอบ

ขณะที่เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข้าหากันเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง

จู่ๆ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป!

"ควับ..."

ลูกธนูหลายดอกพุ่งมาจากท้องฟ้า!

"อวี้เออร์ระวัง!" ด้วยความว่องไวของมือและดวงตาเซียวเย่หลัน เขาโอบซูอวี้เออร์เอาไว้เพื่อหลีกเลี่ยงลูกธนูเหล่านั้นแล้วดึงมีดยาวออกมาสกัดกั้น

ชายชุดดำหลายคนร่อนกายออกมา พวกเขาสวมชุดดำพรางตัวยามค่ำคืน แต่ละคนรูปร่างสูงใหญ่ มีผ้าสีดำปิดหน้า มองไปช่างดูดุดัน เข้ามาล้อมพวกเขาเอาไว้

เซียวเย่หลันเขาปกป้องซูอวี้เออร์ แววตาน่ากลัวเต็มไปด้วยความอำมหิต

เป็นไอ้โง่เง่าใจกล้าคนไหนกันแน่...

กล้าเข้ามาจู่โจมถึงในจวนจ้านอ๋องของเขา!

"ท่านอ๋องเพคะ ข้ากลัวจังเลย!"