ไม่กี่วันต่อมา เซี่ยเชียนฮวันกำลังยุ่งกับงานในโรงหมอ
ยาของนางไม่เพียงแต่รักษาโรคระบาด แต่ยังสามารถป้องกันได้
ดังนั้น นอกจากชาวเมืองตะวันตกแล้ว แม้แต่คนที่อาศัยอยู่ห่างออกไปก็รีบมาขอยา
ทำให้เกิดภาวะขาดแคลน
เซี่ยเชียนฮวันเป็นเหมือนลาตัวเดียวในหมู่บ้าน ยุ่งจนหยุดไม่ได้ แม้แต่เวลาจะกลับจวนอ๋องก็ไม่มี กระทั่งอาหารการกินก็ยังให้คนไปซื้อซาลาเปาสองสามลูกข้างถนนมาทาน
“พระชายา ท่านดูนั่น”
ในขณะที่เซี่ยเชียนฮวันกำลังล้างมืออยู่นั้น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเสี่ยวตง
เมื่อนางเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของชายหนุ่มรูปงามแสนเย็นชาก็ปรากฏในคลองจักษุของนาง เขาโดดเด่นจากฝูงชน และไม่เข้ากับคนรอบข้าง
“เซียวเย่หลัน”
เซี่ยเชียนฮวันพลันตะลึง
ทำไมเขาถึงมาที่นี่
ฮัวเยว่ถังเปิดทำการมานานแล้ว และเขาก็ไม่เคยมาที่นี่
รอจนเซียวเย่หลันเดินมาถึงตรงหน้า เซี่ยเชียนฮวันจึงได้สติ นางผายมือไปด้านข้าง “ถ้าจะรับยาให้ไปต่อแถวที่นั่น แม้ว่าท่านจะเป็นอ๋องก็ไม่มีสิทธิพิเศษหรอกนะ”
“เจ้าเห็นข้าดูเหมือนคนมารับยาหรือ?” เซียวเย่หลันถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“เช่นนั้นท่านมาทำอะไรที่นี่”
เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกงุนงงมาก
ท่าทางของนาง ทำให้แววตาของเซียวเย่หลันพลันเย็นเยียบ พูดจาอย่างเคร่งขรึมว่า “มาหาเจ้าไม่ได้หรือ?”
“มาหาข้าทำไม?”
ได้ยินคำถามนี้ เซียวเย่หลันก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นของเซี่ยเชียนฮวัน แล้วตอบไม่ตรงคำถาม “เจ้าไม่กลับจวน”
“ข้ายุ่งมาก ท่านก็เห็น มีคนมากมายในโรงหมอ ข้าไม่สามารถพึ่งพาคนงานสองสามคนให้ทำงานหนักกว่านี้ได้”
เซี่ยเชียนฮวันยกคางขึ้น ส่งสัญญาณให้เซียวเย่หลันมองดูรอบๆ
เซียวเย่หลันเหลือบมองไปรอบๆ แล้วขมวดคิ้ว “แต่ถึงกระนั้น ในฐานะพระชายาของข้า เจ้าไม่จําเป็นต้องทําทุกอย่างด้วยตัวเอง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...
Update new chapter please...
รอค่ะ มาต่อเร็วๆ กำลังสนุก...