หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 237

“เย่ซิ่น เจ้าอยู่ช่วย”

เซียวเย่หลันสีหน้าอึมครึม เขาอดไม่ได้ที่จะคว้าตัวเซี่ยเชียนฮวัน และดึงนางออกจากโรงหมอ

เซี่ยเชียนฮวันไม่คิดว่าเขาจะกล้าทําต่อหน้าทุกคน

“เดี๋ยวก่อน ปล่อยข้านะ เซียวเย่หลัน ท่านจะพาข้าไปไหน?”

นางพยายามสะบัดหนี

ฝูงชนทั้งสองฝั่งเฝ้าดูเหตุการณ์อย่างเงียบๆ และหลีกทางอย่างรู้ตัว ไม่มีใครกล้าหยุดพวกเขา

นี่คือจ้านอ๋องเซียวเย่หลัน

พวกเขาอาจพึ่งพาจำนวนคน เพื่อช่วยเซี่ยเชียนฮวันออกจากท่านหญิงหยวนหลี่ได้ แต่พวกเขาไม่กล้าต่อต้านจ้านอ๋อง!

เซียวเย่หลันหันศีรษะกลับมา และตอบอย่างไม่พอใจ “ข้ายังจะพาเจ้าไปที่ไหนได้อีกล่ะ? กลับบ้าน!”

“บ้าน?”

สิ่งแรกที่เซี่ยเชียนฮวันนึกถึงคือจวนอันติ้งโหว

แต่ไม่นานนัก นางก็เข้าใจว่าเซียวเย่หลันหมายถึงจวนจ้านอ๋อง ไม่ใช่บ้านแม่ของนาง

หรือว่า เขายอมรับนางเป็นคนในครอบครัวของเขาแล้ว...

เซี่ยเชียนฮวันเกิดความลังเลในใจ

ในช่วงเวลาดังกล่าว เซียวเย่หลันก็ฉวยโอกาสลากนางออกจากโรงหมอ ใช้กำลังบังคับนางให้เข้าไปในรถม้าเหมือนฉุดสาวชาวบ้านก็ไม่ปาน

“เฮ้อ พระชายาช่างน่าสงสารจริงๆ ต้องมาแต่งกับเทพหน้าดำเช่นนี้!”

“ก็นั่นนะสิ อันที่จริงแล้วพระชายาทั้งงดงาม ทั้งเชี่ยวชาญทักษะแพทย์ จะแต่งงานกับคุณชายบ้านใดก็ดีทั้งนั้น แต่ทำไมนางถึงไปชอบจ้านอ๋องได้?”

“ที่แย่ที่สุดคือดอกไม้มีใจ แต่สายน้ำไร้ไมตรี ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างก็รู้ว่าสตรีที่ท่านอ๋องพึงใจก็คือแม่นางซูคณิกาแห่งหอเทียนเซียง พระชายาแต่งเข้าไปก็ต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวในห้องหอ!”

“หากเป็นแม่นางซู เกรงว่าท่านอ๋องคงไม่แสดงท่าทีหยาบคายเหมือนเมื่อครู่หรอก...”

ทุกคนต่างทอดถอนใจ

เย่ซิ่นที่อยู่ในโรงหมอได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นาๆ ในใจก็รู้สึกไม่ดี แต่ก็ไม่สามารถหักล้างได้

ตอนนั้นเอง จู่ๆ ก็มีน้ำเสียงเกียจคร้านของสตรีผู้หนึ่งดังมาจากด้านหลังของเขา “พวกเจ้าจะไปเข้าใจอะไร ให้เกียรติกันและกันประดุจแขกไม่มีทางมีความสุข ต้องหัวเราะกันบ้างทะเลาะกันบ้างถึงจะเรียกว่าสามีภรรยา”