หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 24

เซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจ

"ข้าดูเหมือนคนที่กำลังก่อความวุ่นวายอยู่หรือไง"

เซียวเย่หลันพยายามระงับความโกรธ "เจ้าไม่รู้เรื่องการรักษาสักหน่อย แค่ได้เรียนรู้วิธีการช่วยชีวิตคนจมน้ำมาจากชาวบ้าน เลยคิดว่าตัวเองเป็นหมอเทวดาหรือไง"

"......" เซี่ยเชียนฮวันได้แต่เงียบ

นางไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไง

หรือจะให้นางยอมรับออกไปตรงๆ ล่ะว่า ใช่แล้ว ไม่ผิด ข้านี่แหละหมอเทวดา

"บางทีอาจเป็นเพราะห้าวเออร์แช่อยู่ในน้ำนานเกินไป ก็เลยมีอาการไม่สบาย น้องสะใภ้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เดี๋ยวกลับไป ข้าจะให้หมอหลวงเก่งๆ มาตรวจอาการให้เอง"

พระชายาองค์รัชทายาทพยักหน้าให้กับเซี่ยเชียนฮวัน

จากนั้น นางกับองค์รัชทายาทก็พาพระราชนัดดาน้อยออกไปพร้อมกัน

ส่วนหมอไร้ความสามารถคนนั้น ก็แน่นอนว่าไม่กล้าจะเสนอหน้าอยู่ต่ออีก จึงรีบเดินตามหลังพวกองค์รัชทายาทออกไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้รั้งต่อ ในสายตาของคนชั้นสูงในเมืองหลวงนี้ ถึงอย่างไรนางก็เป็นเพียงคนโง่ที่ไม่มีความรู้ความสามารถ พระชายาองค์รัชทายาทไม่ให้ค่ากับคำเตือนของนางก็เป็นเรื่องปกติแล้ว

ต่อไป เกรงว่านางคงต้องคิดหาวิธีไปรักษาพระราชนัดดาน้อยเองอีกที

ถึงอย่างไรก็ไม่อาจปล่อยให้ตายโดยไม่ช่วยเหลือได้

ในขณะที่เซี่ยเชียนฮวันหลุบตาลงเพื่อใช้ความคิดอยู่นั้น เซียวเย่หลันก็มองประเมินนางด้วยสายตา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ถึงอย่างไรก็เป็นเพราะเจ้าไม่เคารพคำสั่งกักบริเวณ เที่ยววิ่งวุ่นไปทั่ว ถึงทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นได้"

"ทำไมมันถึงกลายเป็นความผิดของข้าอีกแล้วล่ะ" เซี่ยเชียนฮวันหมดคำจะพูดจริงๆ

เซียวเย่หลันไม่ใส่ใจ "หากไม่ใช่เพราะเจ้าเล่นซ่อนแอบกับห้าวเออร์โดยพลการ ทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงวิ่งลงน้ำไปได้ล่ะ"

"ได้ๆ ๆ เป็นความผิดของข้าเอง ตกลงไหม! ข้าจะกลับไปหอหลันเซียงเดี๋ยวนี้ จะได้ไม่ต้องอยู่ให้เกะกะสายตาอันสูงส่งของท่านอ๋อง ท่านอยากจะไปมีความสุขที่ไหนกับแม่นางซูก็ไปเถอะ"

เซี่ยเชียนฮวันหมุนตัวออกไปอย่างหงุดหงิด

ในที่สุดนางก็เข้าใจ ในสายตาของผู้ชายคนนี้ แม้แต่หายใจนางก็ผิดแล้ว

แค่คนอื่นเดินสะดุด เขาก็สามารถเอามาโทษที่นางได้

เซียวเย่หลันจ้องมองแผ่นหลังของเซี่ยเชียนฮวันที่เดินหัวเสียออกไป ในใจของเขาก็คล้ายจะสั่นไหวแปลกๆ

หากบอกว่านางใช้กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับความสนใจ

เสี่ยวตงถอนหายใจเบาๆ แสดงสีหน้าเป็นห่วงออกมา

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มให้ก่อนพูดว่า "วางใจเถอะ เล่ห์เหลี่ยมแค่นั้นของนาง ไม่พอให้ข้าดูหรอก"

หลังจากที่ติดฉลากบนขวดยาใบสุดท้ายเรียบร้อย เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกว่าเหมือนหัวจะหนักๆ จึงยกมือมาแตะที่ศรีษะ ความรู้สึกอ่อนล้าก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น

ไม่รู้ทำไม ตอนนี้นางรู้สึกเหนื่อยง่ายเป็นพิเศษ

เป็นเพราะร่างกายนี้อ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเหรอ

"เจ้าเอาผงยาขวดนี้ไปส่งให้พี่ชายเจ้า วันละสามครั้ง ทาไปสักสองสามวัน ข้าว่าบาดแผลของเขาก็น่าจะดีขึ้นแล้วล่ะ"

เซี่ยเชียนฮวันเอายาขวดหนึ่งมอบให้กับเสี่ยวตง ส่วนตัวเองก็กลับเข้าไปนอน

เมื่อเสี่ยวตงเก็บอุปกรณ์ในลานเรียบร้อยก็รีบออกไปทันที

ไม่รู้เลยว่า

ทุกการกระทำของพวกเขา ได้ตกอยู่ในสายตาคู่หนึ่ง...